Fálkinn - 16.03.1964, Síða 9

ruslafötuna öskraði Jón langa
lengi yfir eyðsluseminni.
Auðvitað komu stundum
gestir til hans Jóns G. Jóns-
sonar.
Konan hans var t. d. í sauma-
klúbb. Og gestirnir reyktu.
Hafið þið aldrei veitt þvi eftir-
tekt hvernig sumt kvenfólk
hann sá yndislega feita stubba
og teygði sig ósjálfrátt eftir
þeim.
Þegar fólkið leit hann undr-
unaraugum roðnaði hann og
fór hjá sér.
Þá var betra að sitja heima.
Annars tæmdi hann alla
öskubakka hvar sem hann
aðeins gestir. Og þá fínir gest-
ir. Ekki bara svona fólk eins
og ég og þú. Okkur væri boð-
ið í eldhúsið.
Það er heldur ekki í kot
vísað að fara í eldhúsið til
svona þrifinna kvenna. Þar eru
meira að segja dúllur á
eldavélarhellunum, pottaleppar
Hún er hávaxin þessi kona
og með eindæmum grönn enda
alltaf með svuntu.
Hárið á henni er löngu orð-
ið litlaust eftir mikinn þvott.
Ég hugsa helzt að hún þvoi sér
upp úr grænsápu enda er
grænsápa sótthreinsandi með
afbrigðum.
liCíijS £
4. Iiluti frainUaldssögunnar
eftir INGIBJÖIIGI] JÓIVSDÓTTIIE
slekkur í hálfreyktum sígarett-
um!
Hneykslanlegt.
Jóni G. Jónssyni sveið öll
þessi eyðslusemi og fyrst hann
gat notað stubba konunnar
sinnar, því skyldi hann þá ekki
nota þeirra stubba?
Þetta voru svo sem hressi-
legustu konur og allar bakterí-
ur hlutu að farast í hitanum í
pípunni.
Kerlingarnar voru ekki fyrr
horfnar fram á gang en Jón
G. Jónsson (hann fór svolítið
hjá sér fyrst) hljóp að ösku-
bökkunum, reif sundur bréfin
og setti tóbakið í tóbakspung-
inn sinn.
Eiginlega græddi hann á
þessu, því konan hans bakaði
allar kökurnar sjálf.
Jóni G. Jónssyni hló hugur
í brjósti. Að hugsa sér að fá
allt þetta reyktóbak fyrir ekk-
ert!
Það er annars furðulegt
hvernig afsökun á lífhræðslu
getur yfirgnæft lífhræðsluna,
já og allt annað.
Þessi sparsemi hans Jóns
míns varð að áráttu hjá honum.
Þar kom að hann var farinn
að líta hornauga til allra stubb-
anna í öskubökkunum, sem
voru á veitingahúsunum, sem
hann skrapp stundum á.
Hann leið helvítiskvalir við
að horfa á þá.
Stundum varð hann að stinga
höndunum í vasann og kreppa
hnefana til að grípa ekki bakk-
ana og tæma þá umsvifalaust.
Hugsa sér að henda öllu
þessu indæla tóbaki!
Jón G. Jónsson varð að hætta
að fara á veitingahús.
Það kom margsinnis fyrir að
kom. Hann laumaðist til þess
með sektarsvip eins og væri
hann að fremja mikinn glæp.
Ræna milljón eða svo.
Það var undarlegt, hve
margir reyktu úti á götu. í
góðu veðri lágu stubbar um
allar göturnar.
Jón G. Jónsson gekk álútur
eftir strætunum, hann leit ekki
á nokkurn mann, hann starði
á gangstéttina sem haukur.
Af og til nam hann staðar
leit flóttalega umhverfis sig,
fyrst í þessa átt, svo hina og
beygði sig svo.
Það gat alveg eins verið að
fólk áliti að hann hefði fundið
fimmkall.
Og á endanum stirðnaði Jón
G. Jónsson svo í hálsliðnum
að hann megnaði ekki lengur
að líta upp.
Þess vegna starir maðurinn
á móti mér alltaf á tærnar á
sér.
5. kafli.
Þrifna konan.
I öllum húsum á stærð við
blokkina mína er að minnsta
kosti ein þrifin kona. Ég &
vitanlega við eina afburðar-
þrifna konu.
Það hefur langt frá því góð
áhrif að heimsækja svoleiðis
konur.
Eldhúsgólfin þeirra eru
aldrei blettótt eftir mjólkur-
slettur eða niðurtroðna kex-
mola.
Gluggatjöldin eru gjarnan
bródéruð og stífstraujuð. Hver
einasti hlutur í stofunni er stíf-
bónaður og allt er fullt af litl-
um hekluðum dúllum og postu-
línsmunum.
Inn í stofuna þeirra koma
hangandi á veggjunum og
viskustykkin til punts hingað
og þangað.
Kaffið hjá þeim vill hins-
vegar oft vérða svona og svona
enda er kaffikannan skúruð
upp úr skúripúlveri oftar en
einu sinni á dag.
Á næstu hæð fyrir neðan
mig býr þrifin kona.
Allan daginn er blessuð
konan á lofti með tusku eða af-
þurrkunarklút. Hún hreinsar
og þrifur svo vel að maðurinn
hennar verður að reykja píp-
una sína frammi í gangi.
Maðurinn hennar er myndar-
legi maðurinn, sem vildi banna
gesti eftir klukkan tíu á kvöld-
in. Framhald á bls. 28
— Hann leið helvítiskvalir við
að horfa á stubbana.
FÁLKINN 9