Fálkinn - 16.03.1964, Blaðsíða 30

LITLA
SAGAIM
tFTIR
WILLY
BKEIIMHOLST
Coiette var íklædd indælustu
vordrakt sinni og sat við eitt
af hinum óþægilegu kringlóttu
smáborðum á Café de la Paix
og dreypti á lystaraukanum, og
horfði fjarnæmu augnaráði á
hinn sífellda straum fólks, sem
streymdi eftir Boulevard de
Capucines eða flýtti sér yfir
torgið fyrir framan Óperuna.
Colette bar það ekki með sér
en hún hafði verið gift fjórum
sinnum og var rétt í þessu að
skilja við fjórða manninn, en
hann hafði beitt hana andlegu
ofbeldi
Við næsta borð við Colette
situr herramaður með nýtízku-
legt stórt og dökkt alskegg. Há-
vaxinn spengilegur náungi með
breiðar axlir í vel sniðnum
tízkufötum. Frú Colette gat sér
þess til að hann væri á miðjum
fertugsaldri. Hún hefur aldrei
verið gift manni á þessum aldri
með stórt og fallegt alskegg og
þegar hún eins og af tilviljun
kemur auga á hann og hann
horfist andartak í augu við
hana, þá brosir hún til hans
tælandi brosi. Og þetta hefur
sannarlega áhrif. Þessi tigin-
mannlegi herramaður rís á
fætur og nálgast borðið hennar.
— Excusez-moi, madame,
brosir hann og bendir á auðan
stólinn á móti Colette, er þessi
stóll upptekinn?
Colette hristir höfuðið neit-
andi og svartskeggur fékk sér
sæti.
— Héðan er útsýnið betra!
segir hann og horfir djúpt inn
í undurfögru augu Colettes.
Hún skiptir litum.
— Má ég bjóða upp á drykk?
heldur þessi töfrandi skeggjaði
herramaður áfram.
— Avec plaisir! brosir Col-
ette.
Hálftíma síðar hefur þessi
skeggjaði herramaður stigið
skrefið. Hann þrífur hvíta,
granna hönd Colettes og lyftir
henni að vörum sínum og
þrýstir á hana léttum töfrandi
kossi.
— Viljið þér giftast mér?
segir hann.
— Oui, merci! brosir Colette,
og þá er það í lagi. Svona geng-
ur þetta fljótt fyrir sig í borg
borganna, þegar einmana sál
hittir aðra sál þessar sálir
eru af gagnstæðu kyni og vor
er í lofti.
Skeggjaði herramaðurinn
kvænist madame Colette sem
hér eftir verður vikið að sem
madame Villehardouin. Það er
nefnilega nafn þessa nýja
manns hennar. Að vísu bar
hann miklu algengara nafn
áður fyrr, þá hét hann Dupont
sem er um það bil sama og
Jensen í Danmörku en nafnið
fannst honum of hversdags-
legt og kom sér jafnframt upp
áhrifamiklu alskeggi með hinu
hljómmikla nafni Villehardo-
uin sem leiddi hugann að aðals-
ættum og háum stigum.

Madame de Villehardouin er
hamingjusöm í fimmta hjóna-
bandi sínu, svo hamingjusöm
hefur hún aldrei fyrr verið.
Brúðkaupsferðina fara þau til
Rómaborgar þar sem þetta
unga ástfangna par lítur aðein?
á Colosseum og hefur það yfir-
leitt eins gott og hægt er á
brúðkaupsferð. Heilt ár líður
áður en madame de Ville-
hardouin uppgötvar fyrsta
gallann í fari eiginmannsins.
Nefnilega þetta stóra dökka
alskegg.
Það kitlar.
Hún biður hann að raka það
en honum finnst það fara svo
vel að hann harðneitar þeirri
málaleitan.
Hvað gerir nú madame de
Villehardouin? Sækir hún um
skilnað? Fær hún sér nauð-
rakaðan elskhuga? Nei, fjarri
fer því, hún elskar stöðugt
sinn hávaxna, myndarlega
mann og hún lætur sig ekki
dreyma um örþrifaráð á borð
við skilnað. Nei, hún lætur ein-
faldlega nokkra svefnskammta
í kvöldkaffið hans og stuttu
seinna, þegar hann er sofnað-
ur vært, þá tekur hún sér skæri
í hönd og klippir miskunnart
laust alskeggið svo ekki eru
eftir nema rytjur einar. Að
því búnu stígur hún eitt skref
aftur á bak og virðir fyrir sér
árangurinn. i
Skelfingu lostin lyftir hún
höndunum að andlitinu, glenn-
ir upp augun og hrópar i angist.
í sfólnum situr þriðji eigin-
maður hennar, sá ljóti Dupont.
Willy Breinholst.
30
FALKINN