Fálkinn - 16.03.1964, Qupperneq 20

Hún haf&i efast — en nú vissi hún, a5
þa5 sem mestu máli skipti var ab
einhver elskaði hana og þarfnaiist
hennar virkiiega ...
ÁYZTU NÖF
Sntásaga eftir GRACE CAREY
Það var á laugardegi sem Sue rakst á Tim Hastings, fyrr-
verandi vinnuveitanda hennar. þegar hún hafði unnið við
skýrslugerð hjá fyrirtæki einu í bænum áður en hún
giftist. Hún var að kaupa inn til helgarinnar.
— Hefur þér aldrei dottið í hug að koma aftur í gömiu
xnylluna? spurði Tim þegar þau höfðu ræðst lítið eitt við um
eitt og annað. — Ég þarfnást þín einmitt því ég hef misst
stoð mína og styttu. Hvernig stendur á því að þið þessar
duglegu stúlkur eruð að hlaupa í hjónaband? Það verður
laus staða innan skamms.
— Ertu að meina það Tim?
— Vissulega.
— En ég yrði bara til byrði, hef ekkert fengist við þetta
svo lengi. Það hefur svo margt breyzt. Reikningar og annað
—- ég veit ekkert á hverju ég ætti að byrja.
— Uss, þá er ekki annað en ganga á námskeið. Þú þarft
ekki að segja mér að heilabúið í þér hafi rýrnað.
— Mér hefur stundum verið að detta f hug að reyna. En
ég er ekki viss um að Jónatan félli það í geð. Ég á nóg með
mitt starf.
— Þetta tekst öðrum. Hugsaðu um það í alvöru, Sue.
— Ég verð að ráðfæra mig við Jónatan.
— Hringdu til mín, Sue, þegar þú hefur tekið ákvörðun.
xxx
Sue hafði velt þessu fyrir sér alla helgina. Hvers vegna?
Bæði börnin gengu í skóla. Þau þyrftu ekki á henni að
halda á morgnanna. Hvorugt þeirra kom heim í mat. Og hvað
það yrði gaman að taka þátt í umsvifum og athafnasemi á
ný og vera ekki múlbundin við þvottavélar, uppþvott, matar-
gerð og fataviðgerðir.
Hún var enn með hugann bundinn við tilboðið að morgni
mánudags þegar Jónatan var í þann veginn að fara og hrópaði:
— Æ, Sue, gleymdu ekki að senda smóking-skyrtuna mína
í hreinsun. Ég þarf á henni að halda seinna í vikunni á
arkitektamiðdeginum.
— Nei, elskan, ég gleymi því ekki.
— Er Carol til? Ég get tekið hana með í bílnum þvi ég
fer hvort sem er þá leiðina til að hitta viðskiptavin.
Sue gekk að stiganum: — Carol! Flýttu þér barnið mitt.
Pabbi ætlar að taka þig með í bílnum. Og klæddu þig
vel. Það er kalt í dag.
— Kem! Skæreyg níu ára teipa þaut niður stigann og
klæddi sig i kápuna á meðan.
— Og gleymdu ekki að ná í simaviðgerðarkariana, sagði
hann þegar hann kom út í dyr. Það hafði geysað óveður
og símaþræðir slitnað. — Það er ekki hægt að vera símalaus.
— Ég skal sjá um það sagði hún og lyfti höfði til að taka
á móti kveðjukossi og hann strauk henni með hendinni.
Hún horfði á eftir þeim niður stiginn og lét síðan aftur
dyrnar á bitran vindsveipinn og flýtti sér inn í borðstofuna
þar sem Jane litla, sex ára, spændi f sig morgunmatinn.
— Flýttu þér nú letiklessan þín! Við verðum of sein að
koma við hjá Pam ef þú ekki flýtir þér.
— Það er dottin tala úr kápunni minni, sagði Jane, viltu
vera svo væn að sauma hana í.
— Æ, Jane, af hverju sagðirðu mér ekki frá því í gær,
sagði mamma og byrsti sig! Alveg ætlarðu að gera út af við
mig.
Hún flýtti sér að festa töluna á meðan telpan lauk við
morgunmatinn og loks komust þær af stað.
xxx
Nú ríkti þögn í húsinu og húsverkin sem í vændum voru
verkuðu þrúgandi á Sue. Festu töluna mína. Sjáðu um
símakarlana. Átti hún að Ijúka lífi sinu á þennan hátt, hún
Sue sem hafði þó gagnfræðapróf. Fyrir tíu árum hafði það
verið svo sjálfsagt mál að fórna fyrir hjónabandið og uppeldi
barnanna. Hún vænti þess að ástúð Jónatans mundi verma
allt lífið.
Ég er bara leið eins og er, sagði Sue. Bara leið.
Ástarglóðin virtist hafa kulnað i hjarta Jónatans. Kveðju-
kossinn hafði verið vélrænn. Og hann hafði sennilega aðeins
gengið að eiga hana sakir þess hvað hún var greind og
menntuð.
Eitthvað verð ég að gera í málinu, hugsaði hún með sér.
Henni datt í hug að Jónatan væri ef til vill orðinn ást-
fanginn af einhverri annarri, einhverri sem væri álíka lífs-
glöð og hress og hún hafði verið sjálf fyrir tíu árum. Var
það sakir þess að hann virtist svo fjarrænn upp á síðkastið?
Henni varð óglatt við þá tilhugsun.
Ekki bætti það úr skák að allt virtist úr lagi gengið innan-
húss. Þurrkviftan var biluð og hún hafði óhemjumikið af
blautum þvotti, sem hún þurfti að hengja út á snúru í
nepru og næðingi. Kuldinn þrýstist jafnvel inn í vel einangr-
að húsið þótt miðstöðvarofnarnir væru allir funheitir.
Hreingerningin tók lengri tíma en vanalega, hún gat ekki
FALKINN