Fálkinn - 08.06.1964, Síða 11

högg og tvíburarnir og hestarn-
ir þeirra héldu brott með hófa-
dyn.
Læknirinn kom aftur inn í
setustofuna og lokaði dyrunum.
„Nú, hvað eigum við að gera
við yður?“
Framkoma hans var önnur
en í gærmorgun á markaðinum.
Hann var ekki vingjarnlegur:
en hann var heldur ekki kulda-
legur.
Hann dró stól að sófanum og
byrjaði að skoða öklann.
„Hérna? Hérna? ungfrú.“
Hann hreyfði liðinn dálítið til.
„Jæja?“ sagði ég að lokum.
„Þetta er aðeins tognun, er það
ekki. Nægir ekki að leggja
bakstur við þetta?“
„Öklinn gæti verið brákað-
ur.“
„Hvað segið þér!“
„Hreyfið yður ekki svona
snögglega. Þér gætuð farið enn
verr með beinið." Hann horfði
á öklann með læknislegum svip.
„Liggið bara kyrr á þessum
púða.“
„Brákaður er sama og brot-
inn, er ekki satt?“
„Rétt er það.“
„En það er mjög alvarlegt!"
sagði ég og var aftur orðin að
dóttur Dot.
„Hversu gamlar eruð þér?“
sagði hann og leit forvitnislega
á mig.
„Tuttugu og fimm ára. Hvers
vegna spyrjið þér?“
„Ég hafði haldið að þér vær-
uð töluvert miklu yngri.“
„Af hverju?"
„Þér spyrjið of margra spurn-
inga. Vegna þess, að væruð þér
ekki orðin tuttugu og eins árs,
hefði ég líka orðið að hafa
áhyggjur út af foreldrum yðar.“
Hann brosti lítillega.
Hann fór í taugarnar á mér.
Það var eitthvað ráðríkislegt
við framkomu hans, dökku,
kringluleitu, og án efa laglegu
andlitinu, með þessum gráu
augum og hálfgerðu arnarnefi.
Var ráðríkislegt rétta orðið? Ef
til vill væri réttara að segja
hlutlaust. Ég var ökli. Tilfinn-
ingin, sem ég hafði fundið til
á markaðinum, og hafði orðið
þess valdandi að ég fór að slá
um mig og beita töfrunum, sem
ég hafði alltaf treyst á til
þessa, skaut aftur upp kollin-
um þrátt fyrir sársaukann.
„Þér getið ekki með nokkru
móti trúað því, að ég sé ekki
nema tuttugu og eins árs,“
sagði ég og leit stríðnislega til
hans.
Hann leit upp, og hafði tekið
eftir breytingunni í röddinni.
En hvað augabrúnirnar voru
dökkar. Þær komu saman yfir
nefið. Það gerði hann sérstak-
lega óaðlaðandi.
„Jú, víst gæti ég það, ung-
frú.“
„Black.“
„Ungfrú Black. Ég hefði sagt
að þér væruð nítján ára. Segið
mér nú eitthvað um sjálfa yður.
Eru foreldrar yðar í Frakk-
landi? Við verðum að láta þá
vita.“
Ég sagði honum í fáum orð-
um — hann hvatti ekki til
mikillar hlýju — frá Harold og
Ellie. Ég sleppti því að segja
honum, að foreldrar mínir væru
bæði dáin. Ég hálfvegis óskaði
þess að hann spyrði, en hann
sagði aðeins að hann myndi
strax hafa samband við Har-
old. Það var augljóst, að hann
hugsaði ekki um Ellie.
Hann hringdi til villunnar og
notaði síma, sem ekki var líkur
nokkrum síma, sem ég hafði
séð áður, nema gervisímanum,
sem stillt var út í glugganum
hjá Wollands um síðustu jól.
Hann sat við stórt mahoníborð
með rauðum dúk, sem náði alla
leið niður á gólf, og talaði lágt
en hratt, svo að ég heyrði næst-
um ekki neitt af því, sem hann
sagði.
Hann lagði tólið á, án þess
að spyrja mig hvort ég vildi
tala við Harold, en ég fékk sárs-
aukafullan sting, þegar ég
heyrði rödd hans. Hann talaði
af miklum ákafa frá hinum
enda linunnar.
„Þau munu hringja til yðar
á morgun. Meðal annarra orða,
þér verðið að vera hér í nótt.
Ráðskonan mín mun búa um
yður.“
„Mér dettur ekki í hug . . .“
„Byrjið ekki á öllu þessu
aftur. Og hvað sem því líður“
sagði hann og hafði lyft upp
handleggnum, eins og hann
fyrirbyði frekari umræður —
„þá eru tólf svefnherbergi í
húsinu, svo hvernig gætuð þér
verið okkur til óþæginda?“
Það var svo að sjá, að ég
hefði komizt í slagtog með
mönnum, sem leyfðu mér ekki
að segja eitt einasta orð.
Ég vonaði, að læknirinn, sem
ég hafði ekki spurt að heiti,
ætlaði ekki að bera mig upp.
Það hafði verið nógu slæmt að
láta tvíbura númer tvö bera sig
í myrkrinu, blásandi á mig
hvítlauk, og halda utan um mig
eins og ég væri karfa full af
eggjum. Það gat ekki verið að
læknirinn finndi sig tilneyddan
til þess að vera riddaralegur.
Hann hringdi bjöllu og ráðs-
konan, grá í framan og grá-
klædd kona, kom og hvarf
aftur í stutta stund, og kom
síðan enn á ný til þess að til-
kynna að herbergi mitt væri
tilbúið.
„Þá er víst bezt að við kom-
um upp.“ Læknirinn minn tók
mig upp og sagði: „Látið fótinn
vera stífan, og passið, að hann
rekist hvergi í.“ Ég var borin
upp, ekki eins og eggjakarfa,
heldur eins og plastdúkkur er
maður sér stundum verið að
bera út í búðarglugga þar sem
þær eru síðan skrýddar silfur-
hárkollum, skemmtilegum kjól-
um og þeim fengnir tennisspað-
ar í hendurnar.
Ráðskonan, sem hét Madame
Prosper, hafði tekið ofan af tví-
breiðu rúmi í stóru sóðalegu
herbergi, sem var kalt eins og
frystiklefi. Læknirinn lagði
mig á rúmið.
„Madame Prosper mun
hjálpa yður að afklæðast.“
Klukkustund síðar hafði ég
fengið svefnpillu, sem var svo
sterk að mér fannst ég hefði
fengið höfuðhögg. Ég lokaði
augunum á háum hörðum kodd-
anum og sofnaði.
Það var orðið framorðið,
þegar ég vaknaði. Herbergið
var baðað gráleitu ljósi, sem
streymdi inn um glugga á
þremur hliðum, og mér varð
litið upp og framan í andlit
læknisins, sem starði á mig.
Hann var klæddur í hvítan
jakka, og var mjög hvitur og
svartur að sjá. Dagsbirtan gerði
andlit hans og framkomu þó
engan veginn meira aðlaðandi
en áður.
„Þér hafið sofið í tólf klukku-
stundir,11 sagði hann, með öf-
undunarbrosi, sem gerði línurn-
ar í andliti hans enn greinilegri.
„Hvernig er öklinn?“
„Ég man ekki mikið,“ sagði
ég svefndrukkin. „Brotnaði
hann?“
„Hann er marinn,“ sagði
læknirinn. „Ég held ekki mörg
bein séu brotin. Ég vona að
minnsta kosti ekki.“
„Hvenær vitið þér það?“
„Mjög bráðlega. Verið nú
ekki með áhyggjur. Þetta batn-
ar mjög fljótt. Þér getið farið
að dansa næstum strax aftur."
Hann leit aftur á mig þessu
öfundarbrosi, eins og hann væri
að tala við einhvern, sem hann
héldi enn að væri aðeins nítján
ára.
Hann fór, og Madame Prosp-
er kom inn með miklum pilsa-
þyt með kaffi, brauð og smjör.
Ég lá þögul, á háa gamaldags
rúminu,og passaði mig að hreyfa
fótinn sem allra minnst, ef ég
skyldi kenna til, og horfði rann-
sakandi á konuna og herbergið.
Hún var á ferli um herbergið,
braut fötin mín aftur saman,
dró gluggatjöldin betur frá, og
flutti til stól, sem læknirinn
hafði hreyft. Hún leit út fyrir
að vera taugaóstyrk, nærgætin
og fús að gera manni til geðs.
Andlitið var hrukkótt, eins og
samankruplað bréf, og hár
hennar, sem var grátt og stutt,
var samt gamaldags að sjá.
Hún var klædd í grátt pils og
hvíta útsaumaða blússu, hreina
og snyrtilega, í handprjónaða
peysu og með perlunál í brjóst-
inu.
Herbergið, sem hún var að
að laga til í af svo mikilli ná-
kvæmni, var nístingskalt. Ég
fann til kuldans á andlitinu.
Ekkert annað stóð upp undan
sænginni. Veggirnir voru
klæddir grænu silki, sem farið
var að missa litinn — eins og
veggfóðrið, hugsaði ég með mér
sem ég hafði séð í listasafninu
heima. Það hefði mátt koma
heilum hóp skólastúlkna fyrir
í herberginu, svo stórt var það.
Annars vegar var óskaplega
stór gamaldags handlaug í mag-
honiborði með spegli fyrir ofan.
Á veggjunum voru tvær eða
þrjár myndir af kúm og garð-
hliðum til skrauts.
„Madamoiselle, er kaffi®
gott?“
„Ágætt. Miklu betra en kaff-
ið, sem .ég bý .til.“ Hún brosti
hálf óákveðnu brosi eins og
unglingsstúlka.
„Ég veit ekki einu sinni, hvað
læknirinn. heitir.“
„Alexander Weetacaire."
„Whittaker? Hvað er enskur
læknir að gera hér?“
„Það eru fleiri enskir lækn-
ar i Frakklandi. Það er einn
gamall læknir í St. Marie, til
þess að annast um ferðamenn-
ina.“
„Það eru engir ferðamenn
hérna.“
„Greinilega ekki.“
Ég komst ekki neitt sérlega
langt í þessum viðræðum.
„Hafið þér unnið hér lengi?“
Þessi spurning virtist kætii
hana. Já hún hafði gert það
Mörg, mörg ár. Allt frá þv)
í gamla daga.
„Læknirinn hefur verið hé;
í fimm ár. Það hafa verið mjö^
ánægjuleg ár fyrir mig,“ sagð!
hún blíðlega. „Og nú verðið
þér að hvíla yður.“ Hún hristi
koddana mína af mikilli leikni,
og fór með bakkann með sér.
Ég lá og horfði á vegginn.
Brátt myndi Harold hringja, ti’
þess að gera ráðstafanir af,
sækja mig. Hann kæmi hingaf*
Framh. á bls. 34.
FÁLKINN 1t