Fálkinn - 08.06.1964, Síða 20

MEÐ FLUGFÉLAGIÍSLANDS
TIL MERRY OLD ENGLAND
EFTIR JÖKLL JAKOBSSOIXI
og þróttmiklar sögur hans, sumar hverjar, í fullu gildi. Fielding
varð ekki langlífur, enda lifði hann slarksömu lífi og lagði
engu minni stund á drykkju, dufl og daður en skáldsagnageið.
Henry Fielding vár af tiginni ætt en félítill löngum, fæddur
1707, sonur offiséra. Hann menntaðist í Eton og að námi loknu
tók við óreglubundið og svallsamt líferni. Hann dvaldi
skamman tíma við nám í Leyden en sneri heim og tók að
skrifa leikrit til að hafa í sig og á, létta skopleiki um það, sem
efst var á baugi í þjóðlífinu,, leikritin voru flest samin fyrir
ákveðið leikhús í Heymarket. En ríkisstjórnin skrúfaði fyrir
þessa tekjulind Fieldings þegar hún lét loka öllum leikhúsum
árið 1737 og þá venti Fielding sínu kvæði í kross og fór að lesa
lög. Og lagaprófi lauk hann eftir tveggja ára nám. Árið 1742
sneri Fielding sér að skáldsagnagerð og þar átti hann eftir að
skapa ýmis ágætustu verk Englendinga á því sviði. Tom Jones
er talið það verk hans er lengst mun halda nafni Fieldings
á lofti. En í þessu forna húsi í Barnes þar sem við erum
stödd núna og virðum fyrir okkur fornlega bjálka í loftunum,
þar hafði Henry Fielding búið um sig í sveitasælunni og
skrifað síðustu skáldsögu sína, „Amalía“. Samnefnd kona er
söguhetja bókarinnar, fyrsta eiginkona skáldsins og er mynd
hennar einkar hugljúf. „Amelía“ kom út í desembermánuði
árið 1751. Nú var heilsu hans tekið að hraka mjög enda
svallaði hann drjúgum og hlífði sér hvergi. Loks kom þar að
íslenzku blaðamennirnir gerðu góð kaup er þeir komust í
fornminjaverzlun, Agnar Bogason fékk sér framhlaðning einn
fornan og aðrir höfðu á brott með sér sverð og skildi, tin-
krúsir fomar og ótal margt annað. Sveinn Sæmundsson virðist
hafa meiri áhuga á Consul Cortina þar sem hann stendur
og virðir fyrir sér splunkunýjan bílinn fyrir utan fomminja-
búðina ásamt Robert Miller, starfsmanni Flugfélagsins í
London. Enda sagði Miller að þetta væri vinsælasti fjölskyldu-
bíllinn í Englandi. f dyrumun stsndur Guðmundur Daníelsson
í samræðum við Sigfús Johnsen og Jóhann Sigurðsson.