Fálkinn - 31.08.1964, Blaðsíða 28

þekktur leikhúsmaður en þetta
mun vera fyrsta kvikmyndin
sem hann stjórnar. Verður ekki
annað sagt en hann hafi farið
vel af stað og verður gaman að
fylgjast með honum í kvik-
myndaheiminum framvegis.
Framleiðandi myndarinnar
er betur þekktur varðandi
kvikmyndir en Anderson.
Hann heitir Karel Reisz og
stjórnaði töku myndarinnar
„Saturday Night and Sunday
Morning.“ Þetta er hins vegar
fyrsta myndin sem hann fram-
leiðir.
Þeim sem hafa áhuga á skal
bent á að bókin sem þessi
mynd er byggð á fæst í bóka-
búðum hér í Reykjavík í Peng-
vin útgáfu.
„This Sporting Life“ er
mynd sem enginn kvikmynda-
unnandi getur látið framhjá
sér fara.
Spilareglurnar
Framhald af bls 26.
varirnar án þess hún vissi af.
Hún hafði heyrt eina vinkonu
mömmu sinnar láta þessi orð
falla um skuggann yfir hægra
auganu á frú Brun. En Lillian
tók þetta ekki illa upp.
Lillian hló bara frjálslega og
faðmaði Önju að sér og sagði:
— Þú kemur til með að verða
reglulega lítill köttur með
beittar klær! — En svona nokk-
uð skilurðu ekki enn þá.
Pabbi kom fram. Ef þau
hefðu verið 1 síns liðs, hefði
»iún sjálfsagt kastað sér í fang
hans. En þarna stóð Lillian svo
íkki varð af neinu. Hann faðm-
aði hana og hún varð að kyssa
hann á kinnina þó hana lang-
aði ekki hætis hót til þess. Og
hún sem hafði þráð hann síðan
hún sá hann síðast.
Hún virti hann fyrir sér og
vonaðist eftir að sjá í andlit
hans hryggð eða beiskju. En
hann ljómaði allur af ánægju
og var í nýjum jakka. Anja
litaðist um í íbúðinni. Þar vott-
uðu allir hlutir um frjálslegt
samlíf hamingjusamra skötu-
hjúa. Og pabbi hennar sem var
að reyna að telja henni trú um
að Lillian byggi þarna ekki!
Sjá bara tvíbreiða hjónarúmið!
Skyldi hann sofa þar einn?
— Martin, ætlarðu ekki að
segja henni dóttur þinni frá
gleðitíðindunum?
— No, það íiggur ekki svo
mjög á því, svaraði hann.
— Hvaða tíðindi? spurði
Anja hvasst.
— Sona, sona, litla Anja, þú
ert nú svo skynsöm stúlka. Þáð
er hægt að tala við þig eins og
fullorðna manneskju, við Lill-
ian ætlum að gifta okkur eftir
mánuð.
Á borðinu fyrir framan Önju
stóð blómavasi. Hún sá ekkert
annað, skynjaði ekkert annað.
Og svo þessa þrúgandi þögn.
Mamma. Pabbi. Lillian. Jón
frændi. Hún vissi ekki fyrr en
hún hafði gripið vasann og
þeytt honum í pabba sinn.
Vatnið lak um hann allan og
blóm sat í hálsbindinu. Anja
brast í sáran grát.
Hún rankaði ekki við sér
fyrr en hún þaut niður stigann.
Nú skildi hún að hún hafði
brotið spilareglurnar. Allt til
þessa hafði hún haldið í þá von
dauðahaldi að pabbi kæmi
aftur heim. Nú vissi hún að
hann kæmi aldrei.
— Anja ...
Það var rödd Lillian. Hún
var ekki reið, bara sefandi og
full meðaumkunar.
Anja skellti hurðinni og
hljóp af stað. Svo stanzaði hún
og lagði við eyrun. Hún heyrði
ekkert fótatak á eftir sér.
Gatan var auð. Loks fékk hún
að vera í friði.
Það var liðið langt fram á
nótt þegar hún gekk loks ör-
þreytt upp stíginn frá vatninu
og heim að húsinu. Húsið var
allt uppljómað eins og þar
stæði veizla. En það var engin
veizla. Fyrir utan húsið stóð
bill pabba hennar.
Sjálf hafði hún haft það gott.
Að vísu hefði verið skemmti-
legra ef Nils hefði verið með.
Klukkustundum saman hafði
hún reikað um skóginn, á slóðir
sem hún þekkti ekki. Hún hafði
farið vill vegar en það gerði
ekkert til því enginn kærði sig
lengur um hana. Hún skyldi
sjá um sig sjálf. En svo fór að
skyggja. Og þá varð skógurinn
heldur ískyggilegur og ógn-
andi. Hún varð sársvöng og
henni varð kalt. Þess vegna
hafði hún snúið heim ... hvert
heim? Heim til Ijósanna í
glugganum, heim til mömmu
pabba, og Jóns frænda og
Lillian. Ef hún yrði eins og
þetta fólk þegar hún yrði full-
orðin, þá var eins gott fyrir
hana að leggja sig og deyja. Nú
voru þau náttúrlega öll reið
út í hana en hún kærði sig
kollótta. Vonandi hafði hún
ekki haft vont af því að reika
um skóginn, kannski smávegis
kvef en ekki meira því henni
var mjög á móti skapi að liggja
í rúminu. Nils ... lögreglan ...
Kannski var búið að auglýsa
eftir henni í útvarpinu. Það
gat svo sem verið nógu spenn-
andi. Aldrei hafði verið aug-
lýst eftir neinni stelpu í skól-
anum. Ein þeirra hafði dáið
fyrir nokkrum árum og það
hafði verið mjög spennandi og
átakanlegt. Stóllinn hennar
var auður og allir höfðu grátið.
Eldhúsdyrnar voru opnar.
Hún gekk upp stigann og inn í
gang. Hún heyrði raddir innan
úr stofunni.
Lillian sagði: — Ég skil ekki
hvað gekk að henni. Hún
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega. j
KORKIÐJAIM H.F.
Skúlagötu 57. — Sírni 23200.
sleppti sér allt í einu. Já, við
sögðum henni að við ætluðum
að gifta okkur. En það hlýtur
hún að hafa gert sér ljóst allan
tímann.
Rödd mömmu: — Já, en
innst inni hefur hún ekki trúað
því.
Lillian svaraði: — Þú hefur
heldur aldrei trúað því, Sonja?
Þú hefur líka allan tímann
innst inni vonað að hann
mundi snúa heim til þín. En
það gerir hann ekki, aldrei!
— Tuðran þín! sagði
mamma eftir stutta þögn. Svo
varð einkennileg þögn.
Svo heyrði hún rödd föður
síns:
— Þið eigið báðar eftir að
iðrast þessa. Við komum okkur
saman um að við skyldum ætíð
ræða málin af stillingu og
gætni.
Mamma æst: — Hef ég
kannski ekki alltaf verið gætin
og stillt og skynsöm. En þú
tróðst þér upp á milli okkar,
Lillian og þú gerðir mig óum-
ræðilega óhamingjusama og
það er ekki þér að þakka að ég
er orðin hamingjusöm á ný.
Jón frændi: — Svona, svona
Sonja. Nú er nóg komið. Þú
ert þreytt og æst. Þetta hefur
verið alltof mikil áreynsla fyr-
ir taugarnar.
Mamma grét: Og litla telpan
mín! Hvað hefur orðið af
henni?
Lillian sagði: — Ég hef ekki
eyðilagt hjónaband þitt, Sonja.
^LMPL^
FJELftGSPRENTSHHUDNNAR
SPÍTALASTÍG 10 - (VIÐ ÓÐINSTORG)
ERU AFGREIDDIR MEÐ DAGS FYRIRVARA
VANDAÐ EFNi
FÁLKINN