Fálkinn - 31.08.1964, Síða 30

SKILNIltfGARVITIN
rinini
ræða.
— Já, hvað er þetta eigin-
lega, spurði Jutta þegar hann
hafði bundið um brennda fing-
urna.
Þorvaldur leit á hana eins og
maður horfir á fábjána.
— Guð minn góður, sagði
hann, sérðu ekki að þetta eru
skilningarvitin fimm?
Nú gat Jutta séð það. Svo
skrifaði hún á skilti: „SKILN-
INGARVITIN FIMM“ og setti
fígúrurnar út í glugga. StraX;
viku seinna kom frú ein og
spurði um þær. Hún vildi bara
kaupa eina.
— Þær seljast ekki nema
saman, sagði Þorveldur en svo ;
fóru að gaula í honum garn-
irnar því hann hafði ekkert
fengið að borða í þrjá daga og
það gauluðu líka garnirnar í
Juttu og svo seldi hann eina
fígúruna.
Nú hefurðu unnið þér inn
fyrstu tíu krónurnar fyrir þitt
eigið sköpunarstarf! hrópaði j
Jutta sigri hrósandi.
— Og svo sitjum við uppi
með fjórar fígúrur sem koma
ekki að neinu gagni. Við get-
um ekki selt þær sem „SKILN-
INGARVITIN FJÖGUR“ þegar
allir vita að vantar í seríuna.
Jutta datt í hug snjallræði.
Andartaki síðar var komið nýtt
skilti út í gluggann: „ÁRSTÍÐ-
Framhald á bls. 31.
Þorvaldur og Jutta höfðu
ákafa löngun til að láta að sér
kveða sem myndlistarfólk, þau
ólu í brjósti sér brennandi ósk
um að skapa listaverk úr kera-
miki, þeim fannst þau hafa svo
mikið i sér sem aðeins fengi
útrás í sköpunarstarfi hand-
anna. Þorvaldur var öllum
þeim kostum gæddur sem nú-
tímalistamaður þarf að hafa,
hann átti stóra, þykka fær-
eyska peysu, stórt þykkt rautt
skegg, úfinn og mikinn hár-
lubba ofan á herðar ásamt
tröllatrú á sjálfum sér, hann
trúði því staðfastlega að hon-
um mundi veitast auðvelt að
skapa meistaraverk ef hann að-
eins hefði leirklump milli
handanna. Jutta hafði einnig
allt það til brunns að bera sem
stoð og stytta listamanns þarf
á að halda, kolsvart gljáandi
hár sem hún klippti í þráð-
beina línu rétt ofan við auga-
brúnirnar ásamt brennandi trú
á að veröldin biði ekki eftir
neinu nema list hennar og Þor-
valdar.
Það vantaði sumsé ekki neitt
nema leirinn.
Og peninga höfðu þau nátt-
úrulega enga, þá hafa ungir
misskildir snillingar aldrei
undir höndum . . . en svo
rættist úr fyrir þeim einn góð-
an veðurdag, því Þorvaldur
fékk listamannastyrk upp á
500 krónur og nú tóku þau til
óspilltra málanna. Fyrst leigðu
þau lítið verkstæði og litla búð,
keyptu notaðan brennsluofn,
poka af gipsi, módelpinna, og
allt sem þurfti.
Og þá voru eftir fimm krón-
ur. —
Fyrir þær keyptu þau leir.
Það var ekki ýkja stór klump-
ur sem þau ferigu fyrir þetta
verð, en þó nógu stór til að
hægt væri að komast í gang.
— Nú er bara um að gera
að nota hann á réttan hátt,
sagði Þorvaldur, við skulum
búa til seríu sem kaupa verður
í einu lagi, því með því móti
höfum við mest upp úr okkur.
Svo bjó hann til fimm fígúr-
ur, dálítið var það abstrakt hjá
honum en hreint ekki meira en
svo að vel mátti greina með
góðum vilja hvað um var að

Cop.ohtg,, r,*t, CHWÍE
30 FÁLKINN