Fálkinn - 31.08.1964, Qupperneq 37

Magnesíumplöturnar eru
upp urnar og eldurinn roðnar.
Það er hér ekki annað eftir en
glóðarhrúga sem við lútum yfir
til að orna okkur. Okkar eld-
legi boðskapur er hljóðnaður.
Hverju hefur hann komið til
leiðar í veröldinni? O! ég veit
að hann kom ekki neinu til
leiðar. Við fluttum hér bæn,
sem enginn gat heyrt.
Gott og vel. Ég fer að sofa.
V
í morgunsárið söfnuðum við
saman í glas, með því að
strjúka vængina með klút,
sópa af dögg blandaðri máln-
ingu og olíu. Það var ógeðs-
legt en við drukkum það.
Betra en ekkert. Við höfðum
að minnsta kosti vætt varirn-
ar. Eftir þessa veizlu seigir
Prévot við mig:
— Til allrar hamingju höf-
um við skammbyssuna.
Ég verð allt í einu herskár,
og ég sný mér að honum fjand-
samlegur og bitur. Mér kæmi
ekkert eins illa á þessari
stundu og útaustur velgjulegra
tilfinninga. Ég hef ríka þörf
fyrir að álíta að allt sé ein-
falt. Það er einfalt að fæðast.
Og einfalt að vaxa. Og einfalt
að deyja úr þorsta.
Og ég gef Prévot gætur út
undan mér, tilbúinn að særa
hann ef nauðsyn krefur, svo
að hann haldi sér saman. En
Prévot sagði þessi orð með
stillingu. Hann tók fyrir
heilsufræðilegt atriði. Hann
drap á þetta efni eins og hann
hefði sagt við mig: „Við þyrft-
um að þvo okkur um hendurn-
ar.“ Við erum því sammála.
Ég velti þessu fyrir mér þegar
í gær, er ég rak augun í leður-
slíðrin. Hugsanir mínar voru
rökréttar en ekki geðlægar. Að-
eins hið félagslega höfðar til
tilfinninganna. Vanmáttur okk-
ar að friða þá sem við berum
ábyrgð á. En ekki skamm-
byssan.
Það er ekki enn farið að leita
okkar, eða öllu frekar, okkar
er leitað annars staðar. Líklega
í Arabíu. Við heyrðum annars
ekki í neinni flugvél fyrr en
daginn eftir, þegar við höfð-
um yfirgefið okkar að fullu.
Þessi eina flugferð, úti í fjarsk-
anum, hafði þá engin áhrif á
okkur. Við vorum svartir díl-
ar meðal þúsund svartra díla
eyðimerkurinnar, og við gátum
ekki vænzt þess að vera séðir.
Ekkert fær staðizt í þeim hug-
leiðingum sem hann hafði eign-
að mér um þetta píslarvætti.
Ég leið ekkert píslarvætti.
Björgunarmennirnir virtust
mér sveima í annarri veröld.
Það þarf hálfsmánaðarleit til
að finna í eyðimörkinni flug-
vél sem ekkert er vitað um,
á þrjú þúsund kílómetra leið;
okkar er sennilega leitað frá
Trípólis til Persíu. Engu að
síður held ég mér enn í dag í
þetta veika hálmstrá, því öðr-
um er ekki fyrir að fara. Og
ég ákveð að breyta um aðferð
og fara einn í leiðangur. Prévot
á að hlaða köst og kveikja í
honum ef einhver kemur í
heimsókn, en það kom enginn
í heimsókn.
Ég held því af stað, og ég
veit ekki hvort mér endast
kraftar til að koma aftur. Mór
flýgur í hug það sem ég veit
um Lybíueyðimörkina. Það
helzt í Sahara 40% raki, en
hér hrapar hann niður í 18%.
Og lífið rýkur upp eins og
gufa. Bedúína, ferðamenn og
liðsforingja úr nýlenduherj-
um ber ég fyrir því að maður
geti lifað nítján klukkutíma án
vatns. Eftir tuttugu tíma fyll-
ast augun af ljósglæringum og
lokakaflinn byrjar: sókn þorst-
ans er leifturhröð.
En þessi norð-austanvindur,
þessi óeðlilegi vindur sem
blekkir okkur, sem rígbatt okk-
ur við þessa sléttu andstætt
öllum veðurspám, nú lengir
hann vafalaust í okkur lífið.
En hve langan frest veitir hann
okkur fram að fyrstu ljósglær-
ingunum?
Ég held nú af stað, en mér
finnst eins og ég sé að leggja á
úthafið í skekktu.
Vegna morgunroðans virðast
mér landshættirnir þó ekki
eins óhrjálegir. Og ég þramma
fyrst með hendurnar í vösun-
um, eins og slæpingi. í gær-
kvöldi brugðum við snöru fyrir
nokkra dularfulla grensmunna,
og veiðimaðurinn kemur upp
í mér. Ég fer fyrst að vitja
um gildrurnar: þær eru tómar.
Ég fæ þá engan blóðsopa.
Satt að segja bjóst ég ekki við
því.
Ég er ekki vonsvikinn, þvert
á móti: ég verð forvitinn. Á
hverju lifa þessi dýr í eyði-
mörkinni? Þetta eru sjálfsagt
„Ienlkar'1 eða sandrefir, litil
rándýr á stærð við kanínu og
prýdd gríðarstórum eyrum. É«
stenzt ekki freistinguna og ég
fylgi slóð eins þeirra. Hún leið-
ir mig að mjórri sandelfi þar
sem öll sporin koma skýrt
fram. Ég dáist að snotri lopp-
unni með hinum þrem út-
spenntu tám. Ég sé kunningja
minn fyrir mér brokkandi þýð-
lega í morgunsárinu, og sleikj-
Framh á næstu síðu.
FALK.INN
37