Fálkinn - 31.08.1964, Side 39

VARIÐ
YKKLiR Á „ÞRENNINGUNNI"
SigurSur gætti þess vel að iáta ekki umkringja sig eins og hent
hafði Ottó og félaga hans. Hann reyndi sifellt að ráðast á óvini
sína úr þeirri átt, sem þeir áttu sízt von á. Eftir að hafa vegið
nokkrum sinnum að þeim með hinu þunga sverði sinu, snéri hann
frá, til þess eins að ráðast að þeim, þaðan er þeir væntu ekki.
Fyrirliði Fáfnismanna reyndi árangurslaust að knýja Sigurð til
einvígis. Ottó sá brátt, hvað víkingurinn ætlaðist fyrir. Hann eygði
geil í umsáturshringnum og flýtti sér út um hana til þess að fylgja
fordæmi Sigurðar. Árásir þeirra báru fljótt ávöxt. Fyrirliðinn
gerði sér þegar grein fyrir þvi, hvernig málin stóðu. Hann snéri
hesti sínum við og flúði.
Sigurður vissi, að fleiri manna Fáfnis væri ekki að vænta á næstu
grösum, og knúði hest sinn sporum og rak flóttann. Ottó, Ari og
Danni börðust áfram við andstæðinga sína. „Ég skil bara ekki,
hvers vegna víkingurinn kom okkur tii hjálpar," stundi Ari, þeg-
ar bardaganum var lokið. „Svo sannarlega bjargaði hann okkur."
„Hvert fór hann?" spurði Ottó, og leit í kring um sig. „Hann elti
einn þessara manna,“ svaraði Danni. „Þeir héldu í þessa átt.“
„Hvert hafa þeir farið?" sagði Ottó. „Af stað!“ Þeir röktu dagg-
arslóða riddaranna, en þurftu ekki að halda langt. Brátt riðu þeir
í flasið á Norðmanninum, sem kom fetið á móti þeim. Er Nors-
arinn sá þrentenningana, þurrkaði hann sverð sitt á skikkjunni,
og slíðraði það. Hann krosslagði hendur sínar, á brjósti sér, glotti
háðslega og sagði: „Jæja?“
Allt datt í dúnalogn við spurningu Norðmannsins. Allir voru ó-
viðbúnir þessum óvænta endurfundi. Loks rauf Ottó þögnina. „Mér
er meinilla við að óvinur geri mér greiða," sagði hann, ,,en ég
verð að viðurkenna, að nú björguðuð þér lífi okkar." „Svei þvi,"
svaraði víkingurinn kæruleysislega. „Mig langar að vita, af hverju
í ósköpunum þér gerðuð þetta," sagði Ottó. „Ég tel yður vin
Fáfnis." „Ég var það,“ svaraði Sigurður. ,,En það vildi svo til, að
ég komst að því, að mennirnir sem réðust að ykkur, áttu að ráða
mér bana. Þeir áttu að MYRÐA MIG en alls ekkl YKKUR. Þeir
biðu komu minnar, en ekki ykkar, i Þrastaskógi."
FÁLKINN
39