Fálkinn - 16.08.1965, Qupperneq 11

Framhaldssaga
eitir
LEfiGII
BRACKETT
Ég sá köngulóarvef breiðast um glerið
eins og fyrir töfra. í sömu andrá
heyrði ég Tracy kalla upp yfir sig í skelf-
ingarundrun. Hún hélt höndunum fyrir
andlitið, og milli fingra hennar sá ég
rautt blóðið vœtla. ....
ekki jafnvirði þín og barnanna."
Ég sneri við og flýtt mér út
úr baðherberginu og dró hana
með mér.
„Hvað ætlastu fyrir, Walt?“
„Láta niður í töskurnar okk-
ar.“ —
Ég ýtti henni inn í svefnher-
bergið. „Svona. Seztu á rúmið og
hvíldu þig.“ Ég kyssti hana. „Þú
getur sagt mér, hvað þú vilt
hafa með þér.“ Ég byrjaði að
tína föt upp úr skúffum og lét
þau I stóra stólinn. Tracey
horfði á um stund og hélt þurrk-
unni við ennið á sér.
„Walt,“ sagði hún.
Ég var önnum kafinn við að
róta upp úr skúffunum og hrúga
þvi upp.
„Walt!“
Hödd hennar var svo skörp og
torkennileg, að ég varð að líta
á hana. Nú var hún ekki lengur
fölleit. Það var roði í vöngunum,
og augu hennar sindruðu.
„Ég fer ekki,“ sagði hún.
„Þetta er mitt hús. Þeir hafa
ekki rétt til þess. Þeir hafa ekki
rétt til þess.“ Hún endurtók
þetta hvað eftir annað, þangað
til hún varð að hætta til að ná
andanum.
„Hann meiddi mig,“ sagði hún
og skipti frá heildarafstöðu til
sérafstöðu. „Ég hef ekki gert
honum neitt. Hann varð þér
nærri því að bana, og þú hefur
ekkert gert honum nema reyna
að verja þig. Þetta er ekki rétt.
Það er ranglátt." Hún fór að
berja hnefunum í rúmbríkurnar.
„Láttu þetta niður í skúffurnar
aftur, Walt. Láttu það niður!"
Ég stóð með hlaða af skyrtum
í höndunum og reyndi að tala
um fyrir henni, þegar dyrabjall-
an hringdi. Ég skildi ekki strax,
hvað þetta var, en svo kom
hræðslan aftur. Hræðslan við, að
Chuck hefði veitt okkur eftirför
og ætlaði nú að reyna eitthvað
nýtt. En billinn fyrir utan var
svartur lögreglubíll, og hjá hon-
um stóðu tveir einkennisklæddir
lögreglumenn og virtu fyrir sér
skemmdirnar á bilnum mínum.
Ég lauk upp dyrunum.
Þetta voru sömu lögreglu-
mennirnir og komið höfðu áður,
þegar drengirnir réðust á mig í
garðinum. Ég mundi ekki nöfn
þeirra, ef þeir höfðu þá kynnt
sig. Ég hafði varla opnað dyrn-
ar, þegar lögreglusjúkrabifreið
rann upp að húsinu og tveir
menn í viðbót komu inn með
hjúkrunargögn. Tracey stað-
hæfði, að ekkert væri að sér, en
þeir skoðuðu hana samt, sótt-
hreinsuðu og bundu um sárið
og sögðu, að skurðurinn væri
ekki stór. Þeir ráðlögðu mér að
kalla á heimilislækninn og fá
hjá honum róandi lyf, og ég
kvaðst hafa gert það. Þeir fóru
sína leið, og þá komu Obermey-
er og Koleski nærri samtimis.
Ég lét Obermeyer fara inn til
Tracey, en fór sjálfur með Kol-
eski og lögreglumönnunum út að
bílnum. Koleski hafði með sér
annan mann úr rannsóknarlög-
reglunni, háan beinaberan ung-
an mann, Hartigan að nafni.
Þeir virtust vinna saman, en ég
hafði ekki kynnzt honum áður.
Annar lögreglumannanna stóð
kengboginn við að leita með
vasaljósi undir framsætinu í
bilnum mínum en hinn var að
rannsaka dælurnar með Harti-
gan. Þeir hlustuðu allir, meðan
ég sagði Kooleski frá þvi, sem
skeð hafði. White-hjónin og
Thompson-hjónin komu til að
bjóða fram hjálp sína og vita,
hvað um væri að vera, og krakk-
ar, sem ég hefði varla séð áður,
allstaðar að úr nágrenninu,
þyrptust að, úteyg af forvitni.
Mér fannst gott, að einhver
skyldi skemmta sér.
Lögregluþjónninn með vasa-
ljósið sagði, „Sjáið þið hérna.“
Koleski laut niður og teygði
sig til að sjá. Hann umlaði. Lög-
reglumaðurinn náði í langa tág
og krakaði í eitthvað undir sæt-
inu. Hann náði því út og niður
í umslag, sem Koleski hélt á.
Síðan sýndi hann mér það. Hinir
söfnuðust utan um okkur.
Þetta var hnöttótt stálkúla
eins og seldar eru með stærri
gerðum af slöngvum, þeim er
notaðar eru til að veiða smádýr.
„Á stuttu færi(“ sagði Koleski,
„gæti kúla sem þessi valdið
miklu tjóni. Konan þín var
lánsöm að verða ekki fyrir henni
fyrr en krafturinn var farinn af
henni. Hljóðlaus og ekki rekjan-
leg eins og byssukúla — liklega
hefur Chuck gert ráð fyrir því,
að enginn myndi taka eftir kúl-
unni eða brotnu rúðunni í brak-
inu af bifreiðinni og svo yrði það
úrskurðað sem slys.“
„Eins og Finelli."
„Getur verið.“ Hann vék sér
að lögreglumönnunum tveim.
„Funduð þið nokkuð?“
„Ekkert nema traðkið bak við
runnana, þar sem hann faldi
sig.“
Koleski hleypti brúnum við
málmkúlunni. „Það ætti að vera
aðra slíka að finna á brúnni.
Að dæmi eftir frásögn þinni og
dældinni aftan á bílnum, þá
slöngvaði hann tveimur."
„Og svo kastaði hann grjóti.
Þar fannst mér skjóta skökku
við, og ég hafði orð á því. —
„Það var svo barnalegt tiltæki
— og alls ekki líkt Chuck. Hann
hefur alltaf haft vald á sér, þú
skilur, hvað ég á við — þar sem
hann vildi það við hafa. En nú
hagaði hann sér eins og óþekk-
ur krakki í reiðiskasti. Svona
ofsareiður yfir að hafa ekki get-
að drepið okkur, býst ég við.“
Síðan bætti ég við. „Hann
gerði annað, sem líkist honum
ekki. Hann kom út á bersvæði,
um hábjartan dag. Ég hefði get-
að skotið hann, eða annar bíll
átt leið fram hjá. Hann lagði sig
í hættu."
Koleski kinkaði kolli, eins og
hann væri mér sammála um, að
þetta gæti verið mikilvægt.
„Og hann var einsamall?"
„Það var engan annan að sjá.“
Lögreglumennirnir tveir, sem
höfðu athugað verksummerki á
leiðinni til mín, voru á sömu
skoðun. Traðkið var aðeins eftir
einn mann.
„Jæja,“ sagði Koleski. „Chuck
kann að eiga við einhverja erfið-
leika að glíma, sem við ekki vit-
um um. Við skulum vona það.“
Hann stakk umslaginu i vas-
ann. „Þetta verður athugað í
rannsóknarstofunni, en ég held
ekki, aö það beri neinn árangur.
Ég ætla að sjá til þess, að menn
verði settir á vörð um heimili
ykkar um tíma, ef ske kynni.“
Það leysti mig þessa stundina
við þá nauðsyn að ákveða hvort
heldur við ættum að fara eða
vera, og ég varð því feginn. Ég
var þreyttur. Ég vildi helzt ekki
þurfa að hugsa um neitt í bili.
Koleski talaði nokkur orð við
lögreglumennina og sagði þeim
að hafa gát á ljósum blæjubíl.
Siðan sagði hann við mig:
„Ég fékk skilaboðin frá þér
um Harold Francis. Hartigan
eða ég mun hafa tal af honum,
en ég efast um, að við höfum
meir upp úr honum en þér. Ég
er steinhissa á, að þér skylduð
þó ná þessu."
„Systir hans hristi það úr hon-
um. Þetta virðist vera sami hóp-
urinn, er það ekki?“
„Svo sannarlega. Ef við gæt-
um gómað þrekna piltinn og
fengið hann til að hlæja fyrir
okkur, hefðum við allt, sem við
þörfnumst. Það virðast allir
muna eftir honum.“
Ég sagði: „Ég hefði ef til vill
getað náð Chuck í dag, en kon-
an mín var særð. Mér virtist það
ekki skipta máli.“
„Þér gerðuð rétt,“ sagði Kol-
eski.
Hann fór með Hartigan. Lög-
reglumennirnir fóru einnig. Það
var ennþá fjöldi fólks kringum
húsið, gómandi og spyrjandi. Ég
sá Joe Thompson og bað hann
að reka það burt. Konan hans
var inni hjá Tracey og sömu-
leiðis Andy White og konan
hans. Obermeyer læknir var á
förum.
„Sárið er grunnt," sagði hann,
,,en Tracey hefur orðið alvarlega
hrædd, og eftir útliti þínu að
dæma. Walter, hefur þú orðið
það líka. Ég skildi eftir fjögur
hylki. Gefðu Tracey tvö og taktu
hin sjálfur. Og hringdu til mín á
morgun."
Ég þakkaði honum fyrir. Hann
fór og að lokum fóru White-
11
FALKINN