Fálkinn - 16.08.1965, Blaðsíða 12

íslenzkar konur hafa viðkvæma hútS nnnvor LUKiúl V VII 1 vlt \ nj 0 M í* 11 Jri 1 119 3 8 i' ll»V I 1 m Snyrtivörurnar hafa reynst þeim bezt, sem reynt hafa valhöll Laugavegi 25 uppi simi 22138

hjónin einnig, eftir að við höfð-
um sannfært þau um, að þau
gætu ekkert gert. Bæði þau og
Thompson-hjónin voru í miklu
uppnámi yfir þessu öllu. Þeim
fannst við miklum órétti beitt.
Við ættum þetta ekki skilið.
Ekkert frekar skeði um nótt-
ina. Við sváfum jafnvel, og var
það að þakka hylkjunum írá
Obermeyer. Morguninn eftir var
enni Traeey bólgið og sárt, en
hún virtist að öðru leyti heil-
brigð. Ég sat við morgunverðar-
borðið og horfði á hana ganga
um eldhúsið í blómstruðum
morgunslopp, fegurri en nokk-
urntíma áður, ef frá var dregin
grisjan og plásturinn yfir auga-
brúninni. Það var áberandi. Það
stakk í augun. Það stækkaði og
stækkaði fyrir sjónum mínum,
þar til ég sá ekkert annað.
„Traeey," sagði ég. „Mér var
alvara í gærkvöldi. Ég er hætt-
ur.“
I þetta skipti rauk hún ekki
upp, heldur kom og stóð við hlið
mér með höndina á öxl minni.
„Þú ert hræddur, er það ekki?“
Sóiskinið lék um okkur bæði,
heitt og sterkt gegnum glugg-
ann, en mér var kalt. „Já,“ sagði
ég. „Ég er hræddur."
„Það er ég líka. Og hef verið
frá byrjun. Það var í raun og
sannleika aðalástæðan fyrir því,
að ég vildi, að þú gæfist upp. Ég
veit,' að þú hélst, að hún væri
önnur, en þannig var það. Ég
var hrædd við það, sem þeir
kynnu að gera.“
Hún settist andspænis mér.
„Það er synd og skömm,“ sagði
hún.
Gámla bræðin blossaði sem
snöggvast upp í mér, en dvinaði
fljótiega við að horfa á umbúð-
irnáx um enni Tracey. Ég fór að
brjó.ta heilann um, hvað valdið
hefði þessari skyndilegu breyt-
ingú, á mér, hversvegna óttinn
var orðinn reiðinni yfirsterkari.
Sú skýring, er lá beinast við, var
sú, áð Tracey hefði særzt og ver-
ið hætt komin, og hún var sönn.
En það var eitthvað meira.
Chuck var einnig breyttur. Nú
vakti ekki lengur fyrir honum
að hræða mig eða ef til vill að
lumbra á mér aftur. Nú hafði
hann morð í huga.
Ég hafði aldrei áður verið elt-
ur af neinum, sem ætlaði sér að
drepa mig. Það var ný reynsla.
Ég hafði enga fullfrágengna,
fyrirfram ákveðna afstöðu gagn-
vart máiinu. Ég hafði engin við-
urkennd þjóðfélagsleg viðbrögð
til að styðjast við. Mér brást
hreint út sagt kjarkur. Það var
svo köld, grimmdarleg, beiskju-
biandin útþurrkun i því að verða
myrtur, að ég gat ekki horfst í
augu við það.
„Ég var bálreið í gærkvöldi,"
sagði Tracey. Hún stóð upp og
hellti kaffi í tvo bolla, hendur
hennar skulfu örlítið. „En ég
veit ékki, nú liður mér öðruvisi.
Ég er þreytt, býst ég við. Ég
vildi helzt íafa burt og gleyma
þessu öllu. Þurfa ekki að hafa
sífeildar áhyggjur.
Rödd hennar hafði brostið.
Hún beið, þangað til hún hafði
aftur náð valdi yfir henni. í |
„Ég fæ bara ekki séð,“ sagði
hún, „á hverju við ættuni að
lifa.“
„Það þyrfti ekki að vera lengi,
Aðeins þangað til þeir hafa
náðst — jæja, þar til þetta er
liðið hjá.“ V
„Það hefur þegar staðið í
fimm mánuði. Veiztu hve mikið
við eigum í bankanum?" i i
Ég vissi það alltof vel. Ég;
drakk kaffið hægt og reyndi að:
hugsa. Að vissu leyti var þetta
hálfhlægilegt. Við höfðum sýnt
mótspyrnutilburði okkar. Við
höfðum blásið i herlúðra og við-
haft okkar tilburði, og nú var
því lokið. Það var eins og okk- '
ur fyndist við hafa gert allt, sem
siðvenjur kröfðust, og nú gæti
það farið fjandans til. Nú sner-
ust lítilmótlegar hugsanir okkár »
aðeins um eigið öryggi.
„Við fengjum eitthvað af pen-
ingum fyrir húsið," sagði ég. „Og
kannski getur George Warren
hjálpað okkur. Það hlýtur að
vera atvinnu að fá í öðrum borg-
um. Við finnum einhverja leið.“
„Pabbi myndi hjálpa okkur
líka, ef með þyrfti. Þau mundu
hafa börnin fyrir okkur, þangað
til við fengjum . . .“
„Nei,“ sagði ég tryllingslega,"
börnin koma með okkur. Ég
þarf kannski að segja skilið við
allt annað, en fari það bölvað,
ef ég leysi upp fjölskylduna." ;
Tracey sat og horfði þung-
lyndislega niður í kaffið sitt og
hristi höfuðið.
Ég sagði: „Það hljómar eina
og vitfirring, sagt berum orð-.
um, finnst þér ekki? Allt saman:
vegna fimm drengja, sem við
höfum hvorugt heyrt eða séð á; ,
ævinni." . t
„Þetta er líklega ástæðan til!
þess, að fólk eins og þeir hafa-
í fullu tré við fólk eins og okk-J .
ur“ i I
„Hvernig þá?“
„Jú, þeir hafa engu að tapa,!;
en það höfum við. Þeir kæra sig,
kollótta um, hverju þeir valda,
öðrum, en okkur stendur ekki ái
sama um, hvað okkur er gert.’
Þetta vekur þá spurningu hjá
manni, hvort þeir séu í raun og;
veru mannlegar verur eins og’
við, — eða ég veit ekki. Úr-
kynjaðir. Skepnur."
„Guð einn veit það,“ sagði ég.
Ég var ekki svangur og mér
varð illt af kaffinu. „Við skulum;
halda niður í borgina. Þú getur
fengið þér morgunverð þar ef
þú vilt. Heyrðu, hversvegn'a
ferðu ekki til Mae? Hana hefur
lengi langað upp að vatninu og
það virðist ætla að verða veður
til þess í dag. Þið gætuð haft
öll börnin með ykkur og reynt
að losa hugann við þetta allt.
Ekkert verður ákveðið í dag.!
Framh. í nœsta blaði.
12
TALKINN