Fálkinn - 16.08.1965, Qupperneq 29

öldungadeildarmaður," sagði
•hann. „Ég hef oft heyrt minnnzt
á yður.“
„Menn yðar eru nokkuð snögg-
ir upp á lagið, ofursti."
„Ja-á. Ég skal fylgja yður í
maður. Hann er loftkældur og
þar getum við talað sarnan."
Vegurinn lá beint til vesturs
eftir skrælnaðri sléttunni. Clark
bar hönd fyrir augu til að verj-
ast birtunni, en kom ekki auga
á neitt nema fjöllin í fjarska.
En allt í einu lá vegurinn fram
af brekkubrún, og Clark sá heila
herstöð breiðast út framundan,
hús, smærri herskála, möstur og
breiða, steinsteypta flugbraut
sem hann gizkaði á að væri ein-
ar tvær mílur á lengd. Nokkrar
orrustuþotur og flutningaflug-
vélar stóðu meðfram brautinrii.
Meðan á bílferðinni stóð gaf
Broderick lítið út á spurningar
Clarks. Sólgleraugu huldu augu
liðsforingjans og hann svaraði
út í hött. Það eina sem hafðist
upp úr honum var að þetta væri
mjög leynileg stöð.
Broderick stanzaði bílinn úti
fyrir stökum herskála nokkurn
spöl frá öðrum byggingum. —
Hann leitaði á lyklakippu, fann
réttan lykil og opnaði dyrnar.
Loftkælirinn í glugganum suð-
aði á mesta hraða, og Clark var
feginn að komast í gustinn frá
honum meðan hann leit í kring-
um sig. Ekki var mikið að sjá,
inni voru tvö hermannarúm,
borð, stóil, standlampi og kjafta-
stóll. Baðherbergið við gaflinn
var svo þröngt að steypibað
komst þar naumast fyrir. Þiljur
náðu í axlarhæð við hvorn lang-
vegg.
Broderick gekk að glugganuni
dyramegin og dró tjaldið fyrir,
settist siðan á rúmið og benti
Clark að fá sér sæti á stólnum.
„Jæja, öldungadeildarmaður,"
sagði hann, hvað er eiginlega á
seyði?"
„Alls ekkert óvenjulegt," svar-
aði Clark léttmáll. „Ég er bara
að líta í kringum mig á eftirlits-
ferð á eigin spýtur meðan þmg-
hléið stendur, svo ég ákvað að
líta hér við.“
„Þetta er ekki heimilt, öldunga-
deildarmaður. Ég er viss um að
þér vitið hversu leynileg þessi
stöð er. Nefndarformaðurinn
yðar fullvissaði okkur um að
hingað kæmu engir gestir."
„Nú, það er dularfullt," sagði
Clark. „Ofusti, ég hef aldrei á
ævi minni heyrt þessa stöð
nefnda á nafn.“
Broderick skotraði til hans
augum undan loðnum augna-
brúnum. Augnaráðið var allt
annað en vinsamlegt. „Hvernig
vissuð þér þá hvar hana var að
fmna?"
„Mér var sagt frá henni í E1
Paso," svaraði Clark og reyndi
að brosa sakleysislega. „Ég var
á leiðinni til Holloman flugstöðv-
arinnar og White Sands.“
„1 hreinskilni sagt trúi ég yður
ekki. Enginn í E1 Paso veit af
þessari stöð.“
„Um það ætla ég mér ekki að
deila, ofursti," sagði Clark og
reis upp. „Nú langar mig til að
hringja til skrifstofu minnar, ef
yður er sama, og láta vita hvar
ég er staddur. Svo getið þér sýnt
mér stöðina og að því búnu skal
ég hafa mig á burt.
„Ég er hræddur um að það sé
ekki hægt, öldungadeildarmað-
ur,“ sagði Broderick. „Engm
simtöl sem gefa legu stöðvarinn-
ar til kynna eru leyfð. Héðan er
ekki nema ein símalína, og hún
er í minni skrifstofu."
„Ray?“ Dimm rödd Prentice
var auðþekkt. „Hvað ert þú að
gera í þessum bakaraofni, son-
ur sæll?“
„Fred,“ svaraði Clark, „hver
fjandinn er um að vera? Brode-
rick heldur því fram að nefnd-
inni sé fullkunnugt um þennan
stað. Ég hef aldrei fyrr heyrt
á hann minnst."
Prentice kreisti upp úr sér
hlátur. „Ég var búinn að vara
þig við að þú myndir missa af
\þýðingarmiklum fundum, ef þú
færir svona oft til Georgiu í vor.
Clark benti á síma á borðinu.
„Hvað er þetta?"
„Þessi er tengdur við sömu
línu, en ég einn má nota hann.“
Svo bætti hann hranalega við.
„Þér eyðið tíma yðar og minum
líka til einskis. Nefndin yðar
veit allt sem hún þarf að vita um
þessa stöð.“
„Ég ætla ekki að væna yður
um lygi, Broderick," sagði Clark,
„en enginn í hermálanefndinni
hefur hugmynd um þessa stöð.“
„Jæja, öldungadeildarmaður,
því ekki að hringja í Prentice
öldungadeildarmann í Washing-
ton og spyrja hann?“
Clark reyndi að leyna undrun
sinni. „Það væri fyrirtak, of-
ursti. Mér væri ánægju að tala
við éinhvern í umheiminum."
Broderick lyfti símtólinu. „Lið-
þjálfi," sagði hann, „náið fyrir
mig í Prentice öldungadeildar-
mann í Washington. Reynið fyrst
skrifstofuna, svo heima hjá hon-
um.“ Broderick setti upp þolin-
mæðissvip búðarþjóns sem er að
fást við ósanngjarnan viðskipta-
vin.
Nokkrum mínútum síðar tók
hann aftur að tala í simann. —
„Herra öldungadeildarmaður?
Þetta er Broderick ofursti. Hér
er kominn vinur yðar, Clark
öldungadeildarmaður frá Georg-
iu. Hann heldur því fram að
ekki sé allt með felldu um stöð-
ina okkar. Já, herra minn, það
skal ég gera.“ Broderick rétti
Clark símtólið.
Nefndin fékk rækilega skýrslu
um Stöð Y að þér fjarverandi."
„Það er fjári undarlegt að
enginn skyldi segja mér frá
henni," sagði Clark. „Sérstak-
lega hefðir þú átt að gera það,
Fred. Og hafi nefndinni verið
fullkunnugt um hana, finnst
mér að Scott hershöfðingi hefði
getað minnzt á hana, þegar ég
spurði hann um fjárskiptin."
Þögn varð i hinum enda sim-
ans. Nú, já já, hugsaði Clark.
Hann furðar sig á að ég skuli
vita að hér er um fjarskipti að
ræða.
„Vertu nú rólegur, Ray," sagði
Prentice sefandi. „Það er engin
ástæða til að æsa sig upp út af
þessu. Láttu Broderick sýna
þér staðinn, og svo getur þú
gefið nefndinni skýrslu eftir
þinghléið. Heyrðu, lofaðu mér að
tala aftur við Broderick."
Ofurstinn tók við simanum og
hlustaði. „Já, herra minn. Auð-
vitað." Hann hlustaði enn um
stund og kinkaði kolli. „Já öld-
ungadeildarmaður, ég er með á
nótunum. Rétt. Verið þér sælir,
herra minn.“
„Jæja, nú vona ég þér séuð
ánægður, öldungadeildarmaður,"
sagði hann. „Reynið að láta fara
vel um yður. Ég þarf að sinna
ýmsu, en eftir svona klukku-
tíma kem ég aftur og fer með
yður í hringferð."
„Ef yður er sama skulum við
fara þá ferð strax," sagði Clark.
„Það er ekki hægt, öldunga-
deildarmaður. Við litumst um
þegar orðið er svalara." Brode-
rick tók símann úr sambandi og
siakk honum undir handlegg
sér.
„Hver andskotinn gengur á?“
hraut út úr Clark.
Broderick gerði ekki annað
en depla augunum, fór út og
skellti í lás á eftir sér. Clark
tók í hurðina, en hún bifaðist
ekki. Þegar hann leit út um
gluggann skömmu síðar, stóð
vopnaður hermaður á verði úti-
fyrir.
Eftir hálftíma var barið að
dyrum og undirþjálfi opnaði
fyrir sjálfum sér. Hann lét
brúnan pappírspoka frá sér á
gólfið. „Með kveðju frá ofurst-
anum, herra minn," sagði undir-
liðþjálfinn. „Við komum með
kvöldmatinn kortér fyrir sex.“
„Sjáðu nú til, sonur sæll,“
„Ég hef ekki í hyggju að hanga
hér innilokaður til frambúðar.
Ég kem með þér.“
„Því miður, herra minn."
Dyrnar skullu aftur í lás.
Upp úr pappirspokanum komu
tvær flöskur. 1 annarri var
sódavatn. Hin var Old Benjamin,
uppáhalds viskítegund hans.
Hann lét sódavatnspottflöskuna
og þriggja pela viskíflöskuna á
borðið, gekk svo að rúminu og
settist. Hann starði á flöskurn-
ar næstu tiu mínútur. Svo gekk
hann hægt með viskíflöskuna
inn í baðherbergið og hvolfdi
úr henni í salernisskálina. Þegar
viskíið hætti að streyma hristi
hann flöskuna. Svo renndi hann
fingri innanum stútinn og sleikti
góminn.
„Fari þeir til helvítis" urraði
hann. Svo gerði hann sig líkleg-
an til að fleygja flöskunni í
gólfið, en stillti sig og kom
henni kirfilega fyrir í horni
steypibaðsþróarinnar.
Láttu Scott liggja milli hluta,
hugsaði Clark, en ég ætla að ná
mér niðri á Prentice og Brode-
rick, þó það verði mitt síðasta
verk.
Eftir nokkra klukkutíma, sein
aldrei ætluðu að líða, fór hann
að skrifa sér til minnis á um-
slagið. Hann gægðist út með
gluggatjaldinu og reyndi að
ieggja allt sem hann sá á minn-
ið. Útsýnið úr glugganum var
ekki mikið, en þó sá hann end-
ann á flugbrautinni og vindpoka
langt til hægri.
Eins og lofað var kom matur
klukkan kortér fyrir sex. Á
bakkanum lá samanbrotið dag-
blað. Undirþjálfinn lét bakkann
á borðið orðalaust og gekk öfug-
ur út. Hurðin skall í lás.
Eina huggunin var að matur-
inn var góður. Clark, sem ekki
hafði bragðað mat frá því um
morguninn, varð rórra þegar
hann var búinn að innbyröa
steik, baunir, brúnaðar kartöfl-
ur, búðing og kaffi. Hann lagðist
upp í rúmið og tók að lesa í
Framh. á bls. 36.
FALKINN
29