Fálkinn - 16.08.1965, Síða 42

ENDURNÝJUM
SÆNGUR OG KODDA
FLJÖT AFGREIÐSLA
HÖFUM EINNIG
EINKASÖLU
A REST-BEST
KODDUM
Póstsendum
um land allt.
DÚN-
OG FIÐUR-
HREINSUNIN
VATNSSTtG 3
(örfá skref
frá Laugavegi)
Sími 18740.
*lDDlf~#»rg^
S*(U£2.
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímaniega.
KORKIDJAIM H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 23200
42 FÁLKINN
ég búinn að vera um leið og ég
er kominn út fyrir stöðina. Kann-
ski tuttugu ára tugthús. Meira
að segja forsetinn kæmi mér
þá að litlu liði.“
Clark gaut til hans hornauga í
myrkrinu, og gerði sér nú i
fyrsta skipti að fullu ljósan mun-
inn á stjórnmálamanni og her-
manni. 1 augum Clarks var fyrir-
skipun nokkuð sem sjálfsagt var
að skýrgreina og draga í efá, i
augum Hendersons var hún ó-
bifanleg eins og klettur.
„Ég verð að ná sambandi við
hann hvort sem er,“ sagði hann,
„ef við höfum tíma til þess. Við
getum lent í tímaþröng að ná í
flugvél héðan.“
Við hliðið kom liðþjálfi út úr
skýlinu, heilsaði Henderson og
hvessti augun á Clark.
„Því miður, ofursti," sagði her-
maðurinn við Henderson, „en
mér er skipað að sjá um að
óbreytti borgarinn yfirgefi ekki
stöðina, herra minn.“
„Það er allt í lagi, iiðþjálfi,"
svaraði Henderson. „Ég er yfir-
foringi í fjarveru Brodericks og
hann er í minni gæzlu."
„Broderick ofursti bannaði
það, herra rninn." Liðþjálfinn lét
engan bilbug á sér finna. „Hann
kom hér við þegar hann fór í
dag og sagði að óbreytti borgar-
inn mætti ekki fara út úr stöð-
inni hvernig sem á stæði." Varð-
maðurinn stóð við hliðina á bíln-
um með riffilinn fyrir framan
sig og svipbrigðalaust andlit.
Fyrirvaralaust seildist Hender-
son út um bílgluggann, þreif um
byssuhlaupið og sló þvi við kinn-
bein hermannsins. 1 sama vet-
fangi opnaði hann dyrnar og
stökk út um leið og hermaðurinn
riðaði til falls. Hann sneri riffil-
inn úr höndum varðmannsins,
kippti skotahulstrinu úr honum
og fleygði vopninu eins langt og
hann orkaði. Síðan beindi hann
skammbyssu sinni að hálfrotuð-
um varðmanninum meðan hann
opnaði hliðið. Þessum náunga er
alvara þegar hann er búinn að
taka ákvörðun, hugsaði Clark.
Hann ók út tim hliðið og beið
svo eftir Henderson. Ofurstinn
miðaði skammbyssunni á vörð-
inn. „Spýttu í, öldungadeiidar-
maður," sagði hann. „Við rek-
umst ekki á fleiri af þessu tagi.
Við höfum þá alla innan girðing-
ar á nóttunni."
Clark jók ferðina eftir malbiks-
veginum. Hann ók í loftinu alla
leið út á þjóðveginn, beygði þar
til hægri og hélt áfram í tungls-
ljósinu til E1 Paso.
Föstudagsmorguninn.
Úrvinda af svefnleysi ók Clark
og Henderson inn í Washington
Dulles-flugvelli. Clark hafði
sparkað skónum af hægra fætin-
■;m í þeirri von að titringurinn
frá benzíngjöfinni hjálpaði hon-
um að halda sér vakandi. Hender-
son var sofandi hrúka í sætinu
við hlið hans..
Þeim hafði ekki orðið svefn-
samt um nóttina. Á flugvellin-
um i E1 Paso hættu þeir ekki
á að láta sjá sig í farþegaaf-
greiðslunni, því þar gátu her-
lögreglumenn orðið á vegi þeirra.
1 þess stað óku þeir að flugskýli
þar sem Clark tókst að fá litla
flugvél á leigu. í Dallas náðu
þeir svo með naumindum í þotu
til Washington. Klukkan á mæla-
borðinu i bíl öldungadeildar-
mannsins var orðin eina mínútu
yfir átta, þegar þeir óku yfir
Kay-brúna.
1 flugvélinni á leiðinni til
Washington þyrmdi yfir Mutt
Henderson, hann var eins óher-
mannlegur og hugsazt gat. Þvi
nær sem þeir komu Washington
þvi sannfærðari varð hann um að
þar biði sín ekkert annað en her-
réttur. Clark varð ljóst að Jiggs
Casey einn var þess megnugur
að telja í hann kjark.
Clark stanzaði útifyrir hvit-
máluðu múrsteinshúsi í George-
town. Henderson fylgdi honum
að dyrunum reikull í spori og
studdi sig við dyrastafinn meðan
Clark leitaði að lyklinum.
„Jæja, þá erum við komnir
heim til mín,“ sagði öldungadeild-
armaðurinn. „Seztu niður meðan
ég reyni að ná í Casey í símann."
Hann hringdi heim til Casey.
„Jiggs? Ray Clark. Já segðu mér
ekkert af þvi. Heyrðu, vinur þinn
er hér með roér. Það er hörmung
að sjá hann. Annað hvort hefur
hann drukkið laxerolíu eða hann
ímyndar sér að hann hafi geng-
ið með röngum aðila. Vilt þú
ekki segja við hann nokkur orð?
Hann heitir Mutt Henderson."
Andlitið á Henderson komst
smátt og smátt í samt lag eftir
þvi sem leið á símtalið. Loks
hló hann og lagði á. „Jiggs segir
mér að skæla mér til hugar-
hægðar. Hann getur ekki mikið
sagt, þvi að Marge er viðstödd,
en hann ætlast til að ég geri það
sem þú segir."
„Nú ferð þú beint í rúmið,"
sagði Clark. Hann ýtti Hender-
son á undan sér upp stigann og
vísaði honum inn i svefnherberg-
ið sem sneri frá götunni.
„Nú er komið að þér að setj-
ast í stofufangelsi," sagði Clark,
„nema hér er enginn vopnaður
vörður að gæta þín, við þörfn-
umst þeirra ekki I Washington.
Engin símtöl, og yfirgefið ekki
húsið fyrr en ég sæki þig. Ef þig
svengir þegar þú vaknar, er eitt-
hvað ætilegt í eldhúsinu. Kaffið
er í skápnum yfir eldavélinni."
Öldungadeildarmaðurinn þaut
niður stigann og tók tvö þrep í
skrefi, hringdi síðan í Esther
Townsend í Hvíta húsinu.
„Öldungadeildarmaður!" Sjald-
an hafði hann heyrt svo fagn-
andi rödd. „Hvar ert þú niður
kominn?"
„Heima hjá mér, eins og þæg-
um drengjum ber.“
„Geturðu komið strax? Hann
er I vanda staddur og þarfnast
þín.“
„Eins og örskot," svaraði hann.
Clark ók bakdyramegin að
Hvíta húsinu og lagði bilnum
undir trjánum við hliðardyr.
Hann skálmaði framhjá varð-
mönnunum og fór í lyftu upp á
aðra hæð.
Lyman sat álútur yfir morgun-
verðarbakka I skrifstofu sinni,
en hann spratt upp þegar Clark
kom í dyrnar og kom á móti
honum.
„Drottinn minn dýri, hvað ég
er feginn að sjá þig, Ray. Ég
hélt þú hefðir dottið út af hnett-
inum." Hann þrýsti handlegg
Clarks, eins og hann væri að
ganga úr skugga um að hann
væri með holdi og blóði en ekki
vofa.
„Ég er kominn aftur úr eyði-
mörkinni," sagði Clark, „og ég
hef frá fleiri ævintýrum að segja
en úlfaldarekinn hans Lyndons
Johnsons."
Lyman settist í hægindastói-
inn og laut áfram með olnbog-
ana á hnjánum. Clark brá við
að sjá hve þreytulegur og dauf-
ur hann var í útliti. Miðaldra
maðurinn sem hann kvaddi á
þriðjudaginn var næstum orðinn
ellilegur. Hann sagði: „Þú hefur
líklega ekki frétt neitt. Paul er
dáinn. Flugvél hans fórst á heim-
leið.“
Clark einblindi á forsetann.
„Ég biðst afsökunar, Jordie,"
sagði hann. „Ég var ekki búinn
að frétta það."
Hann settist á legubekkinn and-
spænis Lyman og virti fyrir sér
fölt andlit og þrútin augu hans
meðan forsetinn sagði honum
allt af létta.
Clark gat ekkert sagt. Lyman
hélt áfram að tala, næstum eins
og vinur hans væri ekki hjá hon-
um, rakti atburði miðvikudags-
ins og fimmtudagsins, þar á
meðal ótíðindin sem Saul Lie-
berman flutti um að Rússar virt-
ust ætla að rjúfa sáttmálann.
Hann var lotinn eins og sigrað-'
ur maður.
Clark minntist morgunsins í
Kóreu, þegar hann löðrungaði'
miklu yngri Jordan Lyman.
Hann fyllti röddina sigurvissu
sem hann fann þó ekki til sjálf-
ur. Jordie," sagði hann, „ég veit
við höfum það af. En tíminn er
orðinn naumur. Hlustaðu nú á
það sem ég hef að segja."
Clark sagði nákvæmlega frá
því sem fyrir hann hafði komið,
honum hitnaði í hamsi þegar
kom að viskíflöskunum sem
honum voru sendar. Ég verð að
reita Lyman til reiði líka, hugs-
aði hann. „Nú hugsa ég að
Broderick sé kominn til baka,“
sagði hann, „og þú mátt bóka
að Scott og Prentice og hinir
eru annað hvort komnir á ráð-
stefnu eða eru að undirbúa hana.
Nú vita þeir að við vitum hvað
þeir ætlast fyrir, og það er ekld
gott, Jordie. Ég hef mestar á-
hyggjur af hvort þeir geta hrað-
að aðgerðum."
„Bættust nokkrar flutninga-
flugvélar við í gærkvöldi?"
Framh. í næsta blaðL