Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 6

m
f
J1 /»
GAMANSAGA EFTIR
MNGiBJÖtlGU JÓNSBÓTTUSi
fU r 4. KAFLI.
1 JÓLIN.
Það var þessi jól, sem ég
trúlofaðist Þróttaranum.
Hann var myndarlegur,
laglegur, gáfaður, dansaði
vel, menntaður, í góðri stöðu,
átti íbúð með öllum hús-
gögnum, nýjan amerískan
bíl og hann elskaði mig út
af lífinu.
Ég hélt þessu vandlega
leyndu fyrir bræðrum mín-
um og þá ekki síður fyrir
foreldrum mínum, en þar
sem við ætluðum að opin-
bera á aðfangadagskvöld
neyddist ég til að segja for-
eldrum mínum fréttirnar rétt
fyrir hádegið.
Faðir minn sat einmitt og
og reyndi að muna, hvað
það væri sem hann hafði
gleymt. Ég hefði vel getað
sagt honum það. Hann
gleymdi því sama hver ein-
ustu jól.
Hann gleymdi að kaupa
gjöfina handa mömmu.
Ég kom inn í stofu til
hans og sagði:
„Pabbi.“
Pabbi sat og hugsaði og
ég herti upp hugann og
sagði hærra: „Pabbi."
„Hvað?“ spurði faðir
minn.
„Ég þarf að segja þér dá-
iítið,“ sagði ég.
„Hvað er það?“ sagði
pabbi og var jafn hugsandi
og fyrr.
„Ég ætla að trúlofa mig
í kvöld,“ sagði ég.
„Jæja,“ sagði pabbi. „Hvað
spilar hann? Markvörður,
framherji kannski mið-
framherji?"
„Já, einmitt," sagði ég.
,,Jæja,“ sagði faðir minn
og lyftist allur. „Mér þykir
þú segja fréttir. Mig hafði
nú eiginlega dreymt um að
fá hann Manga sem tengda-
6
son, en ég geri mig líka
ánægðan með hann Óla.“
„Pabbi,“ stamaði ég.
„Pabbi...“ Ég néri saman
höndunum um leið og ég
velti því fyrir mér hvernig
ég ætti að segja honum þess-
ar voðafréttir. „Það er ekki
hann Óli.“
„Ekki hann Óli!“ Faðir
minn spratt á fætur eins og
stálfjöður. „Varstu ekki að
segja mér að þú hefðir trú-
lofast miðframherjanum? Ef
það er ekki hann Óli hver
er það þá?“
„Hann.... hann heitir
Bjarni,“ stamaði ég.
„Bjarni .... Bjarni . . . .“
tautaði faðir minn og svo
rann ljós upp fyrir honum.
„Þú ætlar þó ekki að segja
mér að þú dóttir mín, þú
hafir trúlofazt Þróttara! Það
er gott að það er ekki búið
að opinbera trúlofunina enn-
þá.“
„Það verður gert í kvöld,“
sagði ég.
„í kvöld!“ hvæsti faðir
minn. „Ætlarðu að ganga
að föður þínum dauðum eða
hvað? Hvenær heldur þú að
ég geti sýnt mig úti á götu
eftir slíka smán! Nei, það
skal aldrei verða að dóttir
mín taki svo mjög niður
fyrir sig! Aldrei, heyrir þú
það!“
Móðir min heyrði hljóð-
in í föður mínum og kom
hlaupandi.
„Hvað er. að?“ veinaði
hún og greip sér í hjarta-
stað. „Hvað hefur komið fyr-
ir? Af hverju látið þið svona
í dag, þegar ég hef haft svo
mikið að gera? Kaupa gjafir,
pakka þeim inn, skrifa jóla-
kort, senda jólakort, kaupa
jólatré, skreyta jólatré, gera
hreint, kaupa í matinn, elda
matinn, baka kökur, búa til
sælgæti, allt, allt þarf ég að
gera. Og svo standið þið
þarria og rífazt. Er það ekki
eins og ég hef alltaf sagt!
Það hugsar enginn um mig!
Aldrei!“
Faðir minn fölnaði. Hann
gleymdi að segja móður
minni voðafregnirnar. Hann
gleymdi öllu öðru en því að
klukkan var að verða eitt.
Það átti að fara að loka búð-
um.
„Ég er farinn,“ sagði faðir
minn.
„Hvert?“ spurði móðir
mín.
„Ég þarf að kaupa jóla-
gjöf,“ sagði faðir minn.
„Já, já,“ vissi ég ekki,“
sagði móðir mín. „Jólagjöf-
ina handa mér. Það er eína
jólagjöfin, sem þú kaupir
nokkurn tíman og þú gefur
mér alltaf það sama.“
Faðir minn hvarf út um
dyrnar.
„Inniskó, ekkert nema
inniskó,“ sagði móðir min.
„Hvað gekk á?“ spurði hún
mig.
En áður en ég segi meira
frá hneykslun móður minn-
ar má ég til með að segja
ykkur frá jólainnkaupum
föður míns í þetta skipti.
Hann stormaði i bílnum
sínum beint niður í Kjör-
garð til að verzla.
Fyrir innan eitt afgreiðslu-
borðið stóð manneskja og
sneri baki við föður mínum.
„Ungfrú! Ungfrú!“ hróp-
aði faðir minn.
Maðurinn sneri sér við og
leit með fyrirlitningu á föð-
ur minn.
„Hvað voruð þér að
segja? spurði hann ógnandi.
„Afsakið, afsakið,“ sagði
faðir minn, sem var langt
frá því búinn að jafna sig
eftir fréttirnar. „Ég sá bara
sitt, ljóst hárið og hélt að
þér væruð kona.“
„Einmitt," sagði afgreiðslu-
maðurinn og sneri baki í
föður minn.
Faðir minn teygði sig yfir
borðið og barði í öxlina á
afgreiðslumanninum.
„Afsakið, ég þarf að kaupa
jólagjöf."
„Nú,“ sagði afgreiðslumað-
urinn. „Kortéri áður en búð-
inni er lokað komið þér til
að kaupa jólagjöf. Ö guð
minn góður!“
Hann setti upp þjáningar-
svip.
„Það er handa konunni
minni,“ sagði faðir minn.
,Einmitt,“ sagði afgreiðslu-
maðurinn. „Inniskór eru á
annarri hæð til hægri.“
„Ég ætla ekki að kaupa
inniskó,“ sagði faðir minn
ákveðinn. „Ég hef gefið
henni inniskó á hverjum jól-
um í þrjátíu og eitt ár. Mér
finnst kominn tími til að
gefa henni eitthvað annað.“
„Og hvað kemur til að
þér breytið út af gamalli
hefð herra minn?“ sagði
afgreiðslumaðurin hæðnis-
lega. „Hvað vill herrann
helzt fá handa frúnni?“
„Mér kom til hugar að
gefa henni lampa,“ sagði
faðir minn. „Komið þér með
lampa pakkið honum inn
og ég skal borga hann.“
„Augnablik, aðeins augna-
blik,“ sagði afgreiðslumað-
urinn. Hvers konar lampa
vill herann fá?
„Ha?“ Hvers konar?“ stam-
aði faðir minn.
„Standlampa, borðlampa,
leslampa, ljósakrónu, vegg-
lampa?“ spurði afgreiðslu-
maðurinn sakleysislegur á
svipinn.
„Ja . . .“ sagði faðir minn.
„Stórann, meðal, lítinn
eða pínulítinn?“
„Ja, ég . . .“
„Járnlampa, trélampa,
glerlampa?“ afgreiðslumað-
urinn skemmti sér hið bezta
við að sjá hve vandræða-
legur og ruglaður faðir minn
var orðinn.
Hann gat ekki þolað
menn sem ekki dáðust að
bítlahárinu hans heldur
héldu að hann væri fröken.
„Já, ég. . .“ sagði faðir
minn og stamaði meira en
nokkru sinni fyrr og hafði
hann þó stamað mikið þenri-
an morgun.
,Og hvernig á skermur-
inn að vera?“ spurði af-
greiðslumaðurinn. „Úr silki
eða pergamenti? Rykktur
eða sléttur? Með pífum
eða blúndum? Kvenlegur
eða karlmannlegur? Sléttur
eða skreyttur? Einfaldur eða
skrautlegur? Já, já, hvað
viljið þér maður minn? Út
með það!“
„Ja, ég veit ekki. . .“
„Fyrir eina, tvær eða
þrjár perur?“
„Ja, ég . . .“
„Kannski fyrir enga
peru?“
„Ja, ég . . .“
„Þér hvað?“
„Ég er bara að kaupa
þetta handa konunni minni,“
sagði faðir minn. „Mér er
sama hvað perurnar eru
margar, hvort það er stand-
lampi, borðlampi, vegglampi
eða leslampi. Mér er sama
hvort hann er úr tré, járni
FALKINN