Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 28

r*mmm
Chiang vissi að þetta var at-
vinnulygi, en hann fýsti aS vita,
hv'e margar slikar iygar hún
hefði á takteinum. „Hvers vegna
aðeins mig?“ spurði hann.
„Vegna þess þú ert kvæntur,"
sagði Aika. „Vegna þess þú ekki
fallegur. Svo ég verð ekki ást-
fangin þér. Ég vil ekki ástfang-
in vera neinum. Of mikil vand-
ræði. Þess vegna.“
Andartak hélt Chiang að hún
væri að gera að gamni sínu en
rödd hennar var svo alvörugefin
að hann féll strax frá þeirri
skoðun. „Þú ert afar opinská,“
sagði hann og fann til nokkurs
sársauka. „Hvers vegna viltu
ekki verða ástfangin af nein-
um?“
„Of mikil sorg. Of mikil vand-
ræði.“
Chiang langaði til að segja að
hún væri aðeins söluvarningur,
en tók sig á og þagði. Það var
til einskis að stofna til rifrildis
og fyrst þetta voru viðskipti gat
hann eins reynt að fá fuilt verð
fyrir peningana. Hann fór fram
úr rúminu og kveikti ijósið.
„Hvað ertu að gera?“ spurði
Aika, undrandi á svip.
„Þú hefur fagran líkama,"
sagði Chiang og dró af henni
ábreiðuna. „Ég vil fá að horfa
á hann.“
Aika lagði handleggina yfir
brjóstin og brosti. Chiang virti
hana fyrir sér og fannst hann
aldrei hafa séð fegurri vöxt á
ævi sinni. Allt var fullkomið,
nema hrukkótt húðin á kviðn-
um. „Hvað áttu mörg börn?“
spurði hann.
„Þrjú.“
„Þrjú? Á þínum aldri?“
Aika kinkaði kolli. „Ég gift
þegar ég var nitján. Nú er ég
tuttugu og þrjú.“
„Hvar hefurðu börnin?"
>Hjá amerískri frú. Hún passa
þau.“
„Hvar er maðurinn þinn?“
„Skilinn," sagði Aika. Skyndi-
lega hnyklaði hún brýrnar, starði
upp i loftið og þagði.
Chiang horfði á hana forviða.
„Hvenær skilduð þið? Nýlega?“
En Aika virtist ekki heyra til
hans. Hún starði upp í loftið og
sagði, allt að þvi reiðilega: „Ég
vil aldrei verða ástfangin aftur.
Aldrei! Aldrei!"
Síminn í dagstofunni hringdi.
Aika kipptist til, eins og hún
vaknaði af draumi. Hún flýtti
sér út úr rúminu, slökkti Ijósið,
fór aftur upp í og breiddi yfir
sig.
„Ætlarðu ekki að svara í sím-
ann?“ spurði Chiang.
„Nei,“ sagði hún og sneri sér
til veggjar. „Farðu nú að sofa.“
Chiang renndi sér undir ábreið-
una og lá við hlið hennar. Hann
hlustaði á þráláta símahringing-
una í næsta herbergi og honum
leið illa. Þegar síminn loksins
hætti að hringja reyndi hann að
sofna. Hann reyndi í hálfa
klukkustund en árangurslaust.
Hann horfði á Aiku. Hún virtist
SÖGUÞR/ÍÐURIIV!I\I t
Á veitingahúsinu „Tókíó-garðurinn“ starfar japanska þjón-
ustustúlkan Aika. Karlmennirnir seni sækja þann stað
veita lienni óspart athygli og einn í þeirra hópi er Kínverj-
inn Chiang. Eitt kvöldið verða þau saniferða úr veitinga-
húsinu Chiang fylgir henni heim og sefur lijá henni um
nóttina, en verður fyrir sárum vonbrigðum, þegar hún
lýsir því yfir, að hún sé vændiskona og hafi sofið hjá
honum vegna þess að hún teldi sig ekki mundu verða
ástfangna af honum . . .
sofa; eða þóttist sofa. f daufri
Ijósglætunni, sem lagði inn um
eldhúsdyrnar sýndist hún nærri
yfirnáttúrlega fögur, þrátt fyrir
hnyklaðar brýrnar. Hann vissi
ekki hvers vegna það var en nú
vakti fegurð hennar aðeins með-
aumkun hjá honum. Hann reis
hljóðlega á fætur, klæddi sig,
lagði tíudala seðil á snyrtiborð-
ið og fór.
II.
Stormurinn var sá versti, sem
komið hafði um fimmtán ára bil.
Vatnið fossaði um götur Mont-
ereyborgar eins og fljót. Þakið
2. HLUTI
á bílskúrnum, sem Chiang Fu
bjó í, lak á fjórum stöðum. Af
vatninu, sem lak niður í skálar,
varð þægilegur kliður, sem
minnti Chiang einna helzt á
Hindúahljómlist, sem hann hafði
heyrt í Bombay fyrir sjö árum
síðan. Það kom honum hins veg-
ar til að hugsa um flughraða
tímans og hann fékk sting í
brjóstið. Hann lokaði í skyndi
huga sínum fyrir fortíðinni og
einbeitti sér að vinnu sinni.
Notaði rafmagnsofninn reynd-
ist prýðilega og það var heitt i
bílskúrnum; hlífarlaus ljósaper-
an lýsti skært og hreyfðist hægt
til og frá yfir skrifborðinu, sem
búið var til úr átta sápuköss-
um og tveim fjölum. Sterkur
vindsveipur hristi bílskúrinn af
og til og þar sem hann sat við
skrifborðið og vann að nýrri fjár-
hagsáætlun, bjóst hann við að
húsgrindin myndi þá og þegar
rifna upp.
Blöðin höfðu fullyrt að storm-
inn myndi lægja eftir jól. Nú
voru liðnir þrír dagar frá jólum
og stormurinn sýndi engin
þreytumerki.
Hann hafði greitt Aiku tíu
dali til viðbótar fyrir þrem dög-
um og það hafði algjörlega koll-
varpað fjárhagsáætlun hans. Nú
varð hann að semja nýja, sem
gerði ráð fyrir a. m. k. tíu auka
dölum á mánuði án þess að svipta
hann öðrum unaðssemdum. Hann
hlustaði á regndropa-hljómsveit-
ina og gnauð vindsins og virti
fyrir sér það, sem hann hafði
nýlokið við að skrifa:
1. Fæði ................ 40.00
2. Húsaleiga ............ 7.00
3. Japanskir kvöldverðir
4 sinnum á mánuði
250 ................. 10.00
4. Verðlaunakvöldverður .
á einmanalegum
kvöldum hámark
tvisvar í mánuði .... 5.00
5. Þóknun Aiku ....... 10.00
6. Benzín og bílakostn. 20.00
7. Föt og vasapeningar 20.00
Samtals 112.00
Þetta virtist ekki ósanngjörn
áætlun, fannst honum. En brátt
var hugur hans farinn að reika
og fyrr en varði snerist hanp
allur um Aiku. Fyrir þrem dög-
um hafði hann boðið Aiku heim
x bílskúrinn sinn og þau höfðu
átt þar rólegt jólakvöld saman.
Þau höfðu drukkið dálítið port-
vin og rabbað. Þó Aika væri
uppgefin eftir vinnu um daginn
hafði hún tekið til í híbýlum
hans og saumað alla lausa
hnappa í fötin hans. Hún var
glaðleg og lék húsmóður- og
geishuhlutverkið jöfnum hönd-
um, bar honum te og söng fyrir
hann japanska söngva. Þetta var
„Er hún kannski ekki vœndiskona? Hún
fer bara í manngreinarálit, það er það eina.
Hce, Aika, eru mínir peningar nokkuð verri
en aðrir . . . ?" Áður en hann gat lokið setn-
ingunni, þreif ljóshœrði maðurinn í kragann
á jakkanum hans og.........