Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 29

bezta jólakvöld, sém Cbiang hafði
átt um ævina.
Hann hló lágt og tók aftur
til við fjárhagsáætlunina. Þegar
henni var lokið var regndropa-
músikin hljóðnuð, vindinn hafði
lægt og nú mátti heyra vatnið
skvettast undan hjólum bílanna,
sem óku framhjá á götunni fyr-
ir aftan bílskúrinn. Hann leit
á úrið sitt; klukkan var aðeins
hálfníu. Það yrði engin kennsla
!fyrr en á næsta ári og honum
■fannst heimskulegt að ganga til
'hvílu svo snemma. Hann gekk
’að rúminu og lagðist niður,
spennti greipar undir hnakkan-
um horfði upp í loftið og velti
því fyrir sér hvernig hann ætti
að íá þetta langa kvöld til að
liða. Ef til vill ætti hann að gera
sér einhvern dagamun þar sem
hann hafði lokið við nýju áætl-
unina; eða vegna þess að storm-
Urinn var um garð genginn.
Hann átti enn þrjá dali eftir aí
vasapeningum sínum fyrir 1955
og eftir þrjá daga yrði árið á
enda. Án frekari bollalegginga
stökk hann á fætur, fór i beltis-
regnfrakkann, slökkti ljósið og
gekk út í hráslagalegt myrkrið.
Það glytti í nokkrar stjörnur í
skýjakófinu og óveðrinu virtist
hafa slotað. Skyndilega leið hon-
um vel. Fyrst ég ætla aðeins að
fá mér eina bjórflösku, hugsaði
hann með sér, þá get ég eins
drukkið hana i Tókíógarðinum.
Hann andaði djúpt að sér fersk-
um svalanum og flýtti sér að
biinum sínum.
, Tókiógarðurinn var þéttsetinn
viðskiptavinum. Hann settist í
sitt venjulega sæti í básunum
við innganginn, þar sem bezt
sást til Aiku hvar sem hún var
í veitingasalnum. Hún var hvergi
sjáanleg. Chiang litaðist um í
salnum og kom auga á nokkur
þekkt andlit. Ljóshærði ameriku-
maðurinn var þarna og snæddi
kvöldverð. Bifhjólamaðurinn sat
þarna lika við bjórdrykkju,
ásamt öðrum, og voru báðir
kiæddir svörtum leðurjökkum
Þetta var þéttvaxinn ungur mað-
Ur með brúnt liðað hár, sem
gréitt var snyrtilega aftur. Tveir
aðrir sátu í básnum næst ljós-
hærða manninum. Þegar ljós-
hærði maðurinn sá Chiang kink-
áði hann kolli til hans og brosti.
Chiang galt í sömu mynt. Hann
Jitur út fyrir að vera sómamað-
ur, hugsaði Chiang. Hann velti
því fyrir sér, hvort hann myndi
vera einn af viðskiptavinum
Aiku. Ef svo var, þá hlaut hún
að vera forhertur lygari. Jæja,
hugsaði hann með sér, það var
varia vert að treysta hverju orði
frá konu af hgnnar tagi.
Að lokum birtist Aika í jap-
anska sloppnum með matar-
bakka í höndum. Hún vaggaði
mjúklega í lendunum eins og
venjulega og dauft bros lék um
varir hennar. Þegar hún hafði
komið matnum til skila, gekk
hún að borði Chiangs og heils-
aði honum með hneigingu. „Gott
kvöld," sagði hún.
Chiang leit í yndislegt andlit
hennar og brosti. Tilhugsunin um
að hafa sofið hjá henni jók hon-
um sjálfsálit.
„Gott kvöld," sagði hann.
„Hvað þú vilt borða í kvöld?“
spurði hún.
„Aðeins eina bjórflösku," sagði
Chiang.
„Hvaða tegund?"
Chiang fannst allur bjór eins
á bragðið og hann nefndi þá teg-
undina, sem honum flaug fyrst
í hug. Aika tók við pöntuninni,
hneigði sig og fór. Honum fannst
hún of hátíðleg. Hann langaði
til að tala við hana, en hún hélt
honum ávallt í nokkurri fjar-
lægð í veitingastofunni. Og þess-
ar smáhneigingar hennar ollu
honum nokkurri gremju. Hann
tók eftir þvi, að ljóshærði mað-
urinn horfði á hana af sömu
ákefð og fyrr; augnaráð hahs
fylgdi henni hvert sem hún fór.
Vegna hátíðlegs viðmóts og kurt-
eisi Aiku var ómögulegt að gera
sér grein fyrir sambandi hennar
við hvern viðskiptavin um sig.
Hann leit aftur á mennina í
svörtu leðurjökkunum. Þeir
drukku bjór, töluðu og hlógu
rustalega. Þeir notuðu undarlegt
mál, sem fór fyrir ofan garð og
neðan hjá Chiang.
„Hei, beibí,“ drafaði sá með
brúna, liðaða hárið og smellti
fingrum um leið og Aika gekk
framhjá. „Komdu hérna, ég þarf
að tala við þig!“ Aika hneigði
sig og brosti og fór framhjá
borði þeirra án þess að segja
r.okkuð.
„Hvað er að henni?" spurði
Krulli við sessunaut sinn. „Er
hún heyrnardauf eða eitthvað?"
„Nei, hún er sko ekki dauf,"
sagði sessunauturinn og skellti
í góm. „Sjáðu þetta perlubros.
Umm-m-m!“ Hann sendi fingur-
koss út í loftið.
„Hæ, Aika,“ kallaði Krulli
aftur, þegar hún var á leið með
bjórinn til Chiangs. „Hvað er
verðið hjá þér? Djöfullinn sjálf-
ur, hvað kostar það mikið?“
Aika greikkaði sporið og varð
hálf óttaslegin á svip. Ljóshærði
maðurinn sem þrástarað hafði á
hina tvo reis á fætur. Hann gekk
að borði þeirra ógnandi á svip.
„Biddu hana afsökunar,“ sagöi
hann. „Eða hunzkastu út!“
Sá með liðaða hárið leit upp.
„Sá er góður," drafaði hann.
„Hver ert þú, glókollur? Lífvörð-
ur hennar? Eða kannski upp-
þvottastrákurinn ? “
„Farðu ekki, Aika,“ sagði ljós-
hærði maðurinn og stöðvaði
óttaslegna stúlkuna, sem ætlaði
að hraða sér burt; hann sneri
sér aftur að þeim brúnhærða og
sagði skipandi: „Ég sagði þér
að biðja hana afsökunar!"
„Á hverju?“ spurði Krulli og
yppti öxlum. „Er hún kannski
ekki vændiskona? Hún fer bara
í manngreinarálit, það er það
eina. Hæ, Aika, eru mínir pen-
ingar nokkuð verri en aðrir..
Áður en hann gat lokið setn-
ingunni, þreif ljóshærði maður-
inn i kragann á jakkanum hans
og kippti honum upp. Krulli
brauzt um, en ljóshærði maður-
inn barði hann í andlitið. KrulM
féll þunglega niður á bekkinn
aftur og blóðið lagaði úr nefinu
á honum. „Hypjið ykkur út,
skrælingjarnir ykkar!“ skipaði
Ijóshærði maðurinn.
Sá síðhærði þurrkaði blóðið af
sér með handarbakinu. Hann
var nú allsgáður. „Sussu, já,“
sagði hann og flissaði. Hann
stakk hendinni í buxnavasann
eins og hann ætlaði að ná í vasa-
klút, en i þess stað dró hann
upp hnif, smellti honum upp og
reyndi að standa á fætur. Ljós-
hærði maðurinn hvikaði hvergi
en rétti hinum grimmilegt spark
svo hann rak upp sársaukástunu
og beygði sig niður til að nudda
á sér fótlegginn; skyndilega
brölti hann upp og lagði til ljós-
hærða mannsins með hnífnum
en hann vék sér undan og spark-
aði aftur í Krulla svo hann féll
endilangur á gólfið. Sessunautur
hans, sem hafði fært sig bak við
ljóshærða manninn, greip bjór-
flösku af borðinu. „Gættu þín,“
hrópaði Chiang án þess að vita
af þvi, en það var um seinan.
Flaskan brotnaði í höfði Ijós-
hærða mannsins og hann hneig
niður. Bifhjólamaðurinn fleygði
frá sér flöskubrotinu og hljóp til
ayra. „Flýtum okkur!“ hrópaði
hann til KruIIa, sem staulaðist
á fætur, greip hnífinn sinn og
flúði.
Tvenn pör gi'eiddu reikninga
sína í skyndi og fóru. Aika sett-
ist á hækjur og stumraði yfir
ljóshærða manninum, sem enn
var meðvitundarlaus og di’aup
blóð úr hári hans. Matsveinn-
inn kom hlaupandi framan úr
eldhúsinu til að vita hvað gengi
á. Eigandinn, lítill piparsveinn
trítlaði til og frá og hrópaði
skipanir á japönsku, sem eng-
inn skeytti um. Chiang ákvað
að gerast hjálplegur og lífgaði
þann Ijóshærða við með því að
skvetta köldu vatni i andlit hon-
um. Aika hélt höfði hans með
annarri hendi en þurrkaði hon-
um um andlit og háls með
þurrku, sem hún hélt á í hinni.
Ljóshærði maðurinn gretti sig
og hristi höfuðið eins og til að
skýra hugsunina. „Viltu fá
lækni?" spurði veitingamaðurinn
og beygði sig áhyggjufullur
niður að honum. „Ég hringja
lækni?"
„Nei,“ sagði ljóshærði maður-
Framh. á bls. 34.
FALKINN
29