Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 34

M« frá
Aika
OLTRfi+LfíSH Mascara
■illb lOilg O.
■i verOur á
ULTRA-LASH gæð-
ir augnhárin mjúkri
lengd án þess að þau
verði óþjálli. Hinn
frábæri Taper-burst>
lengir þau og gerir
silkimjúk um leið
og hann litar hvert
hár á hlið og bak
ULTRA-LASH
storknar ekki, smitar,
rákar, óhreinkar eða
flagnar. Hann er voð-
felldur, vatnsfastur
og lyktarlaus ... eng-
ar áhyggjur af gljáa,
lausum eða hlykkjuð-
um hárum. Þvæst af
á svip stundu með
Mascara uppleysara, í þrem hríf-
andi litbrigðum: Flauelssvörtum,
eirbrúnu og myrkbláu.
JÍouIsÆím
alltat liið vandaðasta og bezta
til augnfegrunar.
Framh. af bls. 29.
PANTIÐ STIMPLANA HJÁ
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHF
SPlTALASTlG 10 V.ÚÐINST0RG
SlMI 11640 '
inn. „Þetta lagast af sjálfu sér."
Chiang og Aika hjálpuðu hon-
um á fætur. Hann skjögraði
en tókst að komast í sæti sitt.
„Það væri betra fyrir þig að
tala við lækni,“ sagði Chiang.
„Það verður allt í lagi með
mig,“ sagði hann. Hann hristi
höfuðið og hvíldi það svo um
stund i höndum sér. Blóðið vætl-
aði enn úr sárinu á höfði hans
og Aika þerraði það burt. Hún
athugaði hnakkann á honum og
talaði siðan hratt á japönsku.
„Ég fara hringja í lækni,“ sagði
veitingamaðurinn og hraðaði sér
að símanum.
„Nei, nei,“ sagði ljóshærði
maðurinn fljótmæltur, „hugsið
ekki um það. Ég þekki lækni.
Lofið mér aðeins að hvíla mig
stundarkorn.“
„Þú gæta hans?“ sagði Aika
við Chiang og augnaráð hennar
var biðjandi.
Ég skal aka þér til læknis-
ins,“ sagði Chiang við ljóshærða
manninn. „Það má ekki dragast
lengur.“
Hinn blés þungan, leit upp
og brosti. „Þakka þér fyrir,“
sagði hann. „Þetta er allt í lagi.
Hefurðu bíl?“
„Já. Hann er hér rétt hjá.“
Chiang og Aika studdu hann
bæði út í bílinn. Það var aftur
byrjað að rigna og gatan glamp-
aði regnvot i ljóskersbjarmanum.
„Hvar er læknirinn?" spurði
Chiang og ræsti bílinn.
„1 Seaside," sagði ljóshærði
maðurinn. „3305 DelMonte stræti.
Hvað er klukkan?"
Chiang leit á úrið sitt. „Hálf-
tíu. Ertu viss um að læknirinn
verði viðlátinn?"
„Hann á heima þarna.“
Chiang setti í gír og bíllinn
fór af stað með rykk. „Fyrir-
gefðu,“ sagði hann og reyndi að
vera glaður, „bíllinn er gamall
og orðinri hálf skapstirður. En
hann bregst aldrei, hvernig sem
viðrar. Hvernig liður þér?“
„Þolanlega,“ sagði ljóshærði
maðurinn. „Aðeins höfuðverkur."
„Við því var að búast,“ sagði
Chiang. „Ég heiti Chiang Fu.
Gjörðu svo vel að kalla mig
Chiang, þar eð Fu hljómar of
líkt og skammaryrði.“
„Gott og vel, Chiang." Ljós-
hærði maðurinn hló við. „Ég
heiti Larson. John Larson.“
„Fyrst, þegar ég sá þig i Tókíó-
garðinum, fannst mér ég kann-
ast við þig.“
„Ég geng á tungumálaskóla
hersins,“ sagði ljóshærði maður-
inn. „Ég læri kóreösku þar.“
„Það var ekki furða þó þú
kæmir kunnuglega fyrir sjónir,"
sagði Chiang. „Þú hlýtur að vera
yfL’maður “
. Ég er undirforingi. Ég hef
séð þig nokkrum sinnum í verzl-
Ó4
uninni. Kennirðu kínversku?"
„Já. Mandarin-kínversku. Þú
hlýtur að vera mjög hrifinn af
Aiku.“
Larson liðsforingi þagði. „Ert
þú það ekki?“ sagði hann svo.
I svipinn vissi Chiang ekki
hverju svara skyldi. „Ja, hún er
mjög falleg stúlka," sagði hann
hlutlaust.
„Hún er hrifandi,“ sagði liðs-
foringinn.
„Ég myndi nú samt ekki leggja
líf mitt í hættu hennar vegna.
Þið Vesturlandabúar eruð sann-
arlega mjög... mjög riddara-
legir.“
„Þessi dusilmenni hafa verið
að móðga hana vikum saman,"
sagði Larson, og rödd hans varð
skyndilega reiðileg. „Það ætti
að skjóta þá.“
„Kemurðu þangað á hverju
kvöldi?" spurði Chiang eftir
nokkra stund.
„Þrisvar til fjórum sinnum í
viku.“
„Eingöngu til að horfa á
Aiku?“
„Ég borða líka,“ sagði liðsfor-
inginn. Það varð vandræðaleg
þögn andartak. Chiang velti því
fyrir sér, hvort hann hefði gert
rangt í að spyrja þannig. „Hún
er góð stúlka,“ sagði liðsforing-
inn og rödd hans varð mýkri.
„Ein sú bezta stúlka, sem ég
hef kynnzt og sú langfallegasta
og ljúfasta. Amerísk stúlka
myndi klóra augun úr þeim,
sem móðgaði hana á þennan
hátt.“
Chiang þagði. Hann vissi ekki
hvað hann átti að segja. Að
minnsta kosti er hún hreinskilin.
Hún hefur þá ekki logið að mér,
enn sem komið er. Hann sveigði
inn á fyrstu aðalbraut og jók
hraðann. Skömmu seinna sáust
ljós blika gegnum regnmóðuna.
„Þarna er Seaside," sagði hann.
„Þetta er við aðalbrautina.
Haltu bara beint áfram.“
Bill geystist framhjá þeim úr
gagnstæðri átt og gusaði vatni
á gamla Plymouth bílinn. Glugga-
þurrkurnar bærðust rólega en
látlaust; Chiang virtist hreyfing-
in nærri mannleg, eins og hendi
þreytts manns, sem fer sér að
engu óðslega og kærir sig koll-
óttan um allt. „Mér geðjast vel
að austurlenzkum stúlkum,“
sagði Larson liðsforingi skyndi-
lega. „Þær eru allar svo kurteis-
ar og ljúfar, einkum japönsku
stúlkurnar."
„Hefurðu verið í Japan?“
spurði Chiang.
„Nei, ekki enn.“
,,Hvers vegna ertu að læra
kóreösku?"
„Ég valdi japönsku, mandarín-
kínversku og kóreösku; í þessari
röð. Þess vegna létu þeir mig
hafa kóreösku. Þannig er her-
inn.“
Þeir fóru nú yfir borgarmörk
Seaside. Litskrúðug neonljós
blikuðu hvarvetna og glömpuðu
í votri götunni. „Hvað var númer-
ið aftur?“ spurði Chiang.
Framhald í næsta blaði.
• Kathy
Framh. af bls. 13.
svo ég náði í tvær rósrauðar
ferskjur, sem ég ætlaði að nota
í tertu næsta dag. Hann tók
þær í flýti, þakkaði fyrir sig, og
með það fór hann.
Ég var rétt sezt niður aftur,
þegar ég heyrði hann opna
gluggann og hrópa:
— Hei, Kathy, komdu upp
og sjáðu!
Ég hljóp upp stigann, eri
hélt helzt, að aumingja maður-
inn væri nú orðinn sturlaður
eftir allar neðanjarðarferðirnaf.
Hann þreif upp dyrnar og dró
mig yfir að skrifborðinu. Ég
kipptist við og var nærri þotin
sömu leið út, vegna þess að 4
skrifborðinu var lítið, viðbjóðs-
legt kvikindi, — leðurblaka,
og reif í sig ferskjurnar mínar.
Ég var rasandi og öskuvond,
en hann stóð og horfði á og
virtist stoltur, eins og faðir yfir
fyrsta barni. — Þarna getur
þú séð, sagði hann. — Hún ét-
ur ávexti.
—- Ég get ekki hugsað mér
neitt, sem ég hef minni áhuga
á, svaraði ég ískalt.
Hann sendi mér fyrirlitlegt
augnaráð og herpti munninn
saman. Og eins og venjulega
skildum við í heldur hæpinni
stemningu.
Það var einmitt um þetta
leyti sem Mei-Mei fann það út,
að það var auðveldlega hægt
að komast frá svölunum mínurri
upp í herbergi Storms, svó
framarlega að glugginn þar
væri opinn. Og hann átti þaé
til að birtast þar með smá-
fugl eða eitthvað þvíumlíkt í
kjaftinum, þegar minnst varði.
Eina nóttina var ég vakin
við ógurlegt öskur í íbúðinni
fyrir ofan mig. Ég þaut út á
svalirnar og kom nógu snemma
til þess að heyra Nóru skrækja:
— Burtu með þennan óþverra.
Ef hann kemur nálægt mér, þá
dey ég á staðnum.
Mér hefði alveg staðið á
sama þött hún hefði drepizt,
og ég komst ekki hjá því að
hugsa um það, að ég væri ekki
eina konan í heiminum, sgm
þyldi ekki leðurblökur. En þá
birtist Storm I glugganum, og
hélt í hnakkann á Mei-Mei.
Hann gaf henni stuð í botn-
FALKIININ