Fálkinn


Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 34

Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 34
M« frá Aika OLTRfi+LfíSH Mascara ■illb lOilg O. ■i verOur á ULTRA-LASH gæð- ir augnhárin mjúkri lengd án þess að þau verði óþjálli. Hinn frábæri Taper-burst> lengir þau og gerir silkimjúk um leið og hann litar hvert hár á hlið og bak ULTRA-LASH storknar ekki, smitar, rákar, óhreinkar eða flagnar. Hann er voð- felldur, vatnsfastur og lyktarlaus ... eng- ar áhyggjur af gljáa, lausum eða hlykkjuð- um hárum. Þvæst af á svip stundu með Mascara uppleysara, í þrem hríf- andi litbrigðum: Flauelssvörtum, eirbrúnu og myrkbláu. JÍouIsÆím alltat liið vandaðasta og bezta til augnfegrunar. Framh. af bls. 29. PANTIÐ STIMPLANA HJÁ FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHF SPlTALASTlG 10 V.ÚÐINST0RG SlMI 11640 ' inn. „Þetta lagast af sjálfu sér." Chiang og Aika hjálpuðu hon- um á fætur. Hann skjögraði en tókst að komast í sæti sitt. „Það væri betra fyrir þig að tala við lækni,“ sagði Chiang. „Það verður allt í lagi með mig,“ sagði hann. Hann hristi höfuðið og hvíldi það svo um stund i höndum sér. Blóðið vætl- aði enn úr sárinu á höfði hans og Aika þerraði það burt. Hún athugaði hnakkann á honum og talaði siðan hratt á japönsku. „Ég fara hringja í lækni,“ sagði veitingamaðurinn og hraðaði sér að símanum. „Nei, nei,“ sagði ljóshærði maðurinn fljótmæltur, „hugsið ekki um það. Ég þekki lækni. Lofið mér aðeins að hvíla mig stundarkorn.“ „Þú gæta hans?“ sagði Aika við Chiang og augnaráð hennar var biðjandi. Ég skal aka þér til læknis- ins,“ sagði Chiang við ljóshærða manninn. „Það má ekki dragast lengur.“ Hinn blés þungan, leit upp og brosti. „Þakka þér fyrir,“ sagði hann. „Þetta er allt í lagi. Hefurðu bíl?“ „Já. Hann er hér rétt hjá.“ Chiang og Aika studdu hann bæði út í bílinn. Það var aftur byrjað að rigna og gatan glamp- aði regnvot i ljóskersbjarmanum. „Hvar er læknirinn?" spurði Chiang og ræsti bílinn. „1 Seaside," sagði ljóshærði maðurinn. „3305 DelMonte stræti. Hvað er klukkan?" Chiang leit á úrið sitt. „Hálf- tíu. Ertu viss um að læknirinn verði viðlátinn?" „Hann á heima þarna.“ Chiang setti í gír og bíllinn fór af stað með rykk. „Fyrir- gefðu,“ sagði hann og reyndi að vera glaður, „bíllinn er gamall og orðinri hálf skapstirður. En hann bregst aldrei, hvernig sem viðrar. Hvernig liður þér?“ „Þolanlega,“ sagði ljóshærði maðurinn. „Aðeins höfuðverkur." „Við því var að búast,“ sagði Chiang. „Ég heiti Chiang Fu. Gjörðu svo vel að kalla mig Chiang, þar eð Fu hljómar of líkt og skammaryrði.“ „Gott og vel, Chiang." Ljós- hærði maðurinn hló við. „Ég heiti Larson. John Larson.“ „Fyrst, þegar ég sá þig i Tókíó- garðinum, fannst mér ég kann- ast við þig.“ „Ég geng á tungumálaskóla hersins,“ sagði ljóshærði maður- inn. „Ég læri kóreösku þar.“ „Það var ekki furða þó þú kæmir kunnuglega fyrir sjónir," sagði Chiang. „Þú hlýtur að vera yfL’maður “ . Ég er undirforingi. Ég hef séð þig nokkrum sinnum í verzl- Ó4 uninni. Kennirðu kínversku?" „Já. Mandarin-kínversku. Þú hlýtur að vera mjög hrifinn af Aiku.“ Larson liðsforingi þagði. „Ert þú það ekki?“ sagði hann svo. I svipinn vissi Chiang ekki hverju svara skyldi. „Ja, hún er mjög falleg stúlka," sagði hann hlutlaust. „Hún er hrifandi,“ sagði liðs- foringinn. „Ég myndi nú samt ekki leggja líf mitt í hættu hennar vegna. Þið Vesturlandabúar eruð sann- arlega mjög... mjög riddara- legir.“ „Þessi dusilmenni hafa verið að móðga hana vikum saman," sagði Larson, og rödd hans varð skyndilega reiðileg. „Það ætti að skjóta þá.“ „Kemurðu þangað á hverju kvöldi?" spurði Chiang eftir nokkra stund. „Þrisvar til fjórum sinnum í viku.“ „Eingöngu til að horfa á Aiku?“ „Ég borða líka,“ sagði liðsfor- inginn. Það varð vandræðaleg þögn andartak. Chiang velti því fyrir sér, hvort hann hefði gert rangt í að spyrja þannig. „Hún er góð stúlka,“ sagði liðsforing- inn og rödd hans varð mýkri. „Ein sú bezta stúlka, sem ég hef kynnzt og sú langfallegasta og ljúfasta. Amerísk stúlka myndi klóra augun úr þeim, sem móðgaði hana á þennan hátt.“ Chiang þagði. Hann vissi ekki hvað hann átti að segja. Að minnsta kosti er hún hreinskilin. Hún hefur þá ekki logið að mér, enn sem komið er. Hann sveigði inn á fyrstu aðalbraut og jók hraðann. Skömmu seinna sáust ljós blika gegnum regnmóðuna. „Þarna er Seaside," sagði hann. „Þetta er við aðalbrautina. Haltu bara beint áfram.“ Bill geystist framhjá þeim úr gagnstæðri átt og gusaði vatni á gamla Plymouth bílinn. Glugga- þurrkurnar bærðust rólega en látlaust; Chiang virtist hreyfing- in nærri mannleg, eins og hendi þreytts manns, sem fer sér að engu óðslega og kærir sig koll- óttan um allt. „Mér geðjast vel að austurlenzkum stúlkum,“ sagði Larson liðsforingi skyndi- lega. „Þær eru allar svo kurteis- ar og ljúfar, einkum japönsku stúlkurnar." „Hefurðu verið í Japan?“ spurði Chiang. „Nei, ekki enn.“ ,,Hvers vegna ertu að læra kóreösku?" „Ég valdi japönsku, mandarín- kínversku og kóreösku; í þessari röð. Þess vegna létu þeir mig hafa kóreösku. Þannig er her- inn.“ Þeir fóru nú yfir borgarmörk Seaside. Litskrúðug neonljós blikuðu hvarvetna og glömpuðu í votri götunni. „Hvað var númer- ið aftur?“ spurði Chiang. Framhald í næsta blaði. • Kathy Framh. af bls. 13. svo ég náði í tvær rósrauðar ferskjur, sem ég ætlaði að nota í tertu næsta dag. Hann tók þær í flýti, þakkaði fyrir sig, og með það fór hann. Ég var rétt sezt niður aftur, þegar ég heyrði hann opna gluggann og hrópa: — Hei, Kathy, komdu upp og sjáðu! Ég hljóp upp stigann, eri hélt helzt, að aumingja maður- inn væri nú orðinn sturlaður eftir allar neðanjarðarferðirnaf. Hann þreif upp dyrnar og dró mig yfir að skrifborðinu. Ég kipptist við og var nærri þotin sömu leið út, vegna þess að 4 skrifborðinu var lítið, viðbjóðs- legt kvikindi, — leðurblaka, og reif í sig ferskjurnar mínar. Ég var rasandi og öskuvond, en hann stóð og horfði á og virtist stoltur, eins og faðir yfir fyrsta barni. — Þarna getur þú séð, sagði hann. — Hún ét- ur ávexti. —- Ég get ekki hugsað mér neitt, sem ég hef minni áhuga á, svaraði ég ískalt. Hann sendi mér fyrirlitlegt augnaráð og herpti munninn saman. Og eins og venjulega skildum við í heldur hæpinni stemningu. Það var einmitt um þetta leyti sem Mei-Mei fann það út, að það var auðveldlega hægt að komast frá svölunum mínurri upp í herbergi Storms, svó framarlega að glugginn þar væri opinn. Og hann átti þaé til að birtast þar með smá- fugl eða eitthvað þvíumlíkt í kjaftinum, þegar minnst varði. Eina nóttina var ég vakin við ógurlegt öskur í íbúðinni fyrir ofan mig. Ég þaut út á svalirnar og kom nógu snemma til þess að heyra Nóru skrækja: — Burtu með þennan óþverra. Ef hann kemur nálægt mér, þá dey ég á staðnum. Mér hefði alveg staðið á sama þött hún hefði drepizt, og ég komst ekki hjá því að hugsa um það, að ég væri ekki eina konan í heiminum, sgm þyldi ekki leðurblökur. En þá birtist Storm I glugganum, og hélt í hnakkann á Mei-Mei. Hann gaf henni stuð í botn- FALKIININ

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.