Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 37

líkamanum og störfum hans með lestri og „stúderingu"
'bóka og tímarita um það efni, til þess að skilja fyllilega
hlutverk hinna ýmsu líffæra með tilliti til vöðvaþjálf-
unar og alhliða iíkamsræktar. Þá þekkingu notar hann
siðan við uppbyggingu og notkun nýrra þjálfunarkerfa
og æfinga, því áhrif hverrar æfingar minnka stórlega
eftir að hún hefur verið notuð lengur en 6 vikur og
verður þá að skipta um æfingu og breyta þjálfunarkerf-
inu í heild. Góð kunnátta í líkamsfræði getur komið sér
vel í daglega lífinu.
y. •
3. Líkamsræktin er spennandi!
Fátt getur veitt heilbrigðum manni meiri gleði en að
sjá og finna sjálfan sig eflast og þroskast með hverjum
degi, sem líður, og fylgjazt með framförunum.
; 4. Myndlistarmenn hafa í aldaraðir haft mannslíkam-
ann sem eitt af aðalviðfangsefnum sínum til listsköpun-
ar. Með tilkomu hinna nýtízku vöðvamanna má segja að
um leið hafi komið fram ný manntegund, sem gefur
miklu meiri möguleika til listsköpunar með öllum sínum
fjöibreyttu og margvíslegu vöðvahnyklum og vöðva-
hnútum!
5. Það er álit margra, að vöðvar þpirra sem stunda
líkamsrækt séu gjörönýtir og grútmáttlausir til allra
átaka. Þetta er ekki rétt! Allir þeir menn, sem náð
hafa miklum vöðvaþroska með þjálfun eru sterkir og
þrekmiklir. Ástæðan fyrir því er einföld; mikill vöðva-
þroski næst aðeins með því að nota mestu æfingatækja-
þyngdir, sem mögulegar eru og bæta stöðugt við eftir
því sem kraftarnir aukast.
Framh. á bls. 42.
Freddy litli Ortiz fæddist á eyjunni Puerto Rico og
ólst þar upp til sextán ára aldurs, en þá fluttist hann
til Bandaríkjanna og er nú meðal frægustu vöðvafjalla
í þvi landi. Freddy er lágvaxinn, aðeins 162,5 sm, en
hinir geysimiklu upphandleggsvöðvar eru 50 sm að um-
máli, eða næstum þriðjungur hæðarinnar. Freddy er
mikill kraftajötunn og glimumaður góður.
• Kathy
Framh. af bls 35.
yfir bók, sem heitir „Hellar
og leyndardómar þeirra". Ég
ákvað að lesa þessa bók niður
í kjölinn, því ef ég nokkru
sinni sæi hann aftur, þá ætl-
aði ég ekki að vera eins og
álfur út úr hól.
En á leiðinni út úr verzlun-
inni uppgötvaði ég hver Nóra
var. Og þá gafst ég upp. Á
verzlunarborðinu lá stór og
þykk bók „Allt um leðurblök-
ur“, eftir Nóru R. Corcoran.
Og þar var líka mynd af henni.
svo ekki var um að villast.
Og undir myndinni stóð.
— Þessi unga, frjálslega kona
er fyrsti rithöfundur, sem við
eignumst, um þessi málefni.
Mig snarsvimaði, og ég studdi
mig við borðbrúnina. Hvernig
gat kona, sem elskaði leður-
blökur hatað ketti. Var hún
vitlaus eða var ég vitlaus?
Þegar ég kom heim var ég
niðurdregin, að ég fékk mér
ekkert nema súpu. Svo fór ég
út og keypti kvöldblaðið, og
bjóst alveg eins við að sjá tii-
kynningu um hjónaband hella-
mannsins og leðurblökukonunn-
ar.
Þegar ég kom heim frá vinnu
daginn eftir, fann ég þykka
bók í póstkassanum. Sendandi
var Nóra, bókin árituð.
Næstu viku reyndi ég að
hugsa um éitthvað annað, og
vann nær dag og nótt við nýjar
uppskriftir í sjónvarpsþáttinn
minn. Og svo reyndi ég að lesa
í hellabókinni. Og á milli fékk
ég kort frá Storm með nýjum
upplýsingum um hella og leður-
biökur.
Eitt kvöldið hreiðraði ég um
mig í stól og tók til við bóka-
lestur. En ekki hafði ég setið
lengi, þegar ég rak upp öskur
af viðbjóði og hryllingi. Mei-
Mei kom inn um gluggann og
var með eitthvað í kjaftinum.
Það tisti ógeðslega, og í rökkr-
inu sýndist mér fyrst að þetta
væri fugl. En svo var ekki.
Þetta var spriklandi og loðin
leðurblaka.
Allt varð svart, ég rak upp
óp, og síðan féll ég og féll.
— Vertu róleg, sagði svo
dimm rödd. — Og ég, hélt að
þú mundir aldrei vakna aftur.
Ég heyrði lága tónlist. Þá
opnaði ég augun, ég var í upp-
Ijómuðu herbergi En allt í einu
spratt ég á fætur.
Ég var í gula kjólnum i
ókunnugu rúmi.
Maðurinn gekk yfir gólfið.
— Slappaðu af, sagði hann
með Stormsröddu. —- Þú ert
svolítið föi.
— Hvenær komst þú úr leið-
angrinum, spurði ég þegar rödd-
in var komin í samt lag aftur.
— Hvers vegna ert þú haltur,
og hvað er ég að gera hér?
— Ég kom frá Frakklandi
fyrir hálftíma. Ég bar þig hing-
að upp til þess að reyna að
lífga þig við. Ég heltist, þegar
ég stökk frá glugganum mín-
um niður á svalirnar þínar,
þegar ég heyrði að þú öskraðir.
— Mei-Mei sat í glugganum,
og þá mundi ég allt saman.
— Hvað varð um leðurblök-
una? spurði ég.
— Með venjulegum hraða er
hún einhvers staðar yfir Ermar-
sundinu.
I sama bili heyrði ég hring-
ingu úr eldhúsi mínii. Ég rauk
á fætur, en var heldur reikul
í spori.
— Hvert ertu að fara?
— Niður til mín. Steikarofn-
inn var að hringja. Steikin er
tilbúin. Viltu borða með mér?
— Ég hefði ekkert á móti
því að borða allar mínar mál-
tíðir með þér.
Ég leit á hann. Var þetta
bónorð? — Nóru geðjaðist lik-
lega ekki að því, sagði ég.
— Hvað kemur Nóru þetta
við? Það ert þú, sem ég ætla
að kvænast.
— Ég! Það er líklega þess
vegna sem þú hefur eytt mán-
uðum með henni í einhverjum
neðanjarðarhellum.
— Leðurblökuveiðar. Hún
hefur hjálpað mér með kunn-
áttu sinni.
— En þú hefur ekki einu
sinni ...
— Ég var nærri komin að
þessu, þegar við borðuðum á
svölunum hjá þér, en þar sem
ég varð að klára bókina, þá
kaus ég leðurblökurnar heldur.
En síðan ég sá þig fyrst hef
ég alltaf verið viss um, að þú
yrðir konan mín.
Hann stóð svo þétt upp við
mig, að ég fann hitann streyma
frá líkama hans.
— Ég hafði hugsað mér, að
við færum út til að dansa í
kvöld, hélt hann áfram, — en
þá þurfti ég endilega að fara
að slasa mig í löppinní*
Svo kyssti hann mig — ekta
hellamannakoss — og þegar
herbergið var hætt að snúast
sagði hann; — Jæja, fyrst við
getum ekki farið út að dansa,
þá hlýtur að vera hægt að gera
eitthvað hérna heirna . . , Og
það var líka Pf' '
FALM imn
37