Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 8

MORÐIÐ í
GRAFHVELFIMGIJNNI
„Bleck... og Kegeler... og Drave... og konur þeirra í
grafhvelfingunni.. . var ofsa reiður .. . sprengdi allt í loft
upp ... Guð fyrirgefi mér ... jarðið mig við hlið Annelise ...
Drottinn, miskunna þú ...“
Þetta voru síðustu orð þýzka innflytjandans, Fritz Severin,
á dánarbeði í sjúkrahúsi borgarinnar Buenos Aires í Argentínu,
í júlímánuði 1947. Þau voru jafnframt staðfesting á hræðilegum
grunsemdum, sem Marta, eiginkona hans hafði alið í brjósti
árum saman. Hér var komin skýringin á æðisgengnum flótta
þeirra út úr Egyptalandi vorið 1928.
FRITZ SEVERIN var fjar-
skyldur ættingi hins mikla
könnuðar og fornleifafræðings,
Gerhard Rohlf, sem hafði eytt
mestum hluta ævi sinnar í leit
að gröf Cleopötru drottningar
og námum Salomons konungs.
Árum saman eyddi Fritz Sever-
in tíma sínum til að rannsaka
minnisblöð þau sem Rohlf hafði
látið eftir sig, í von um að
komast nær sannleikanum um
staðsetningu hinna miklu auð-
æfa, sem áttu að vera falin
undir sandi í Sahara-eyðimörk-
inni. Severin rakst loks á kort
og athugasemdir, sem gáfu
til kynna hugmyndir Rohlfs
um staðsetningu grafhvelfingar
8 FÁLKINN
Ahmosar konungs í skugga
Karnak-hofsins í Nílardalnum.
Severin ákvað að halda til
Egyptalands til uppgreftrunar.
Áður en honum yrði eitthvað
úr fyrirætlun sinni, brauzt
fyrri heimsstyrjöldin út, og
Severin var kallaður í herinn.
En stríðinu var ekki fyrr lokið
og Severin kominn heim til
Þýzkalands á nýjan leik en
hann tók saman pjönkur sínar
og hélt til Egyptalands. Eftir
að hafa skuldbundið sig til að
láta yfirvöldin í Kairo vita um
þær uppgötvanir, sem hann
kynni að gera í leit sinni, tók
hann að kanna svæðið í nám-
unda við Karnak-hofið. Yfir-
völdin höfðu lofað honum
margvíslegri sæmd, ef hann
gerði mikilvægar uppgötvanir,
en fangelsisvist, ef hann reyndi
að hafa eitthvað af dýrgripum
grafhvelfinganna með sér úr
landinu.
Severin hafði undirritað
skuldbindingar sínar tilneydd-
ur, enda hefði hann ekki feng-
ið að hefja leitina án þess að
láta þær í té. Hins vegar var
honum efst í huga að finna
auðuga grafhvelfingu, hafa dýr-
gripina á brott með sér og
verða auðugur maður. Heiður
og sæmd skiptu hann engu
máli.
NÆSTU tíú árin notaði Se-
verin til að leita og grafa
á þeim stöðum, sem hann íaldi
líklega, eftir því sem hann
hafði orðið áskynja af gögnum
Gerhards Rohlf. Hann var orð-
inn gagntekinn af viðfangsefni
sínu og hirti hvorki um heilsu
sína eða líf barna sinna og
eiginkonu. Veturinn 1924—’25
létust tvö af þremur börnum
hans í Þýzkalandi. Kona hans
fór öðru hvoru til Egyptalands í
því skyni að fá mann sinn til
að hætta við leitina, en án
árangurs. Loks rakst hún á
fregn um, að prófessor Harald
Drave hyggði á leiðangur til
Egyptalands, til rannsókna á
því svæði, sem Severin hafði
verið að kanna. Frúin ferðað-
ist enn einu sinni til Egypta-
lands, og í þetta sinn sneri
maður hennar heim með henni.
Hann -fór á fund prófessors
Drave, skýrði honum frá athug-
unum sínum og sýndi honum
ýmis gögn úr fórum Gerhard
Rohlf.
— Hér er hún, gröf Ahmos-
ar konungs, aðeins nokkra
metra frá þessum stað, sagði
prófessor Drove, og gerði kross
á kortið. Við skulum finna hana
í sameiningu.
Siðan stakk hann upp á þvi,
að þeir færu tveir ásamt sam-
verkamönnum Draves, Hans
Bleck og Franz Kegeler.
Severin varð hugsað til
Mörtu konu sinnar og eina
eftirlifandi barnsins, Annelise.
Þær voru báðar veikar og
Annelisa hafði smitazt af berkl-
leitt lifa fyrir KR allt þitt
)íf.“
Þessi dramatisku orð flutti
móðir mín með tilheyrandi
leikrænum þunga og af mikl-
um krafti. Eftir að hún hafði
mælt þau hné hún til jarðar
og lá þar hreyfingarlaus.
„Illa dóttir! Slæma dóttir!
Vanþakkláta barn!“ hrópaði
faðir minn. „Við móðir þin
höfum fætt þig og klætt og
gert okkar ýtrasta til að
veita þér allt, sem ein stúlka
girnist. En þú .. . þú launar
okkur það svona. Þú sýnir
vanþakklæti þitt með því
að taka niður fyrir þig og
þú hefur gengið af móður
þinni dauðri.“ Hann fórnaði
höndum. „Það grunaði mig
lengi að svona myndi fara.
Allt frá þeirri stundu er
læknirinn skipaði móður
þinni að leggjast á fæðingar-
deildina vissi ég að þú mynd-
ir verða mér til vansæmdar.
Ekki ertu til einskis fædd
fyrir austan læk.“
,,En faðir minn,“ stundi
ég. „Þróttur er Vesturbæjar-
félag og . ..“
Faðir minn hoppaði af
reiði.
„Vesturbæjarfélag!" hvæsti
hann. „Ekki nema það þó!
Vesturbæjarfélag — þetta
skítafélag!“
Um leið og hann sagði
„skítafélag“ birtust bræður
mínir, KR-INGARNIR fjórir
í gættinni.
Þá vissi ég að baráttan
var í raun og veru töpuð.
Þó barðist ég vonlaust við
bræðurna fjóra, við föður
minn og móður mina (sem
var ótrúlega fljót að rakna
við). Þau grétu fögrum tár-
um yfir hneykslinu og smán-
inni, sem ég var að baka
þeim. Þau veinuðu og öskr-
uðu, stöppuðu og lömdu sig
utan.
Ég gafst upp fyrir ofur-
eflinu og trúlofun okkar
Bjarna var slitið án þess að
hún yrði nokkru sinni opin-
beruð.
Næsti kafli: Eiginmaðurinn.
um og varð að liggja á sjúkra-
húsi. Hann varð að ná sér í fé,
mikla peninga, hugsaði hann
flytja þær svo báðar til Ástra-
líu, eða til einhvers sólarlands,
sem gæfi þeim kraftana aftur.
Hann ákvað að fara aftur til
Egyptalands með prófessor
Drave.
— En ég vil að ykkur sé
ljóst, að ég hef ekki í hyggju
að afhenda yfirvöldunum allt,
sem við finnum. Ég ætla sjálf-
um mér hluta af því. Þetta er
eina skilyrði mitt fyrir þátt-
töku í leiðangrinum.
Prófessor Drave féllst á skil-
yrðið, og undirbúningur hófst.
Þeir fundu grafhvelfinguna
nokkrum vikum eftir að gröft-
ur byrjaði, dag nokkurn í
marz, 1928. Jafnskjótt og þeir
fundu fyrir marmaraplötunni,
sem lá að grafhvelfingunni,
voru egypsku aðstoðarmennirn-
ir sendir á brott.
Á lokinu stóð nafnið Cleo-
patra, tvisvar sinnum.
— Annað hvort er þetta gröf
Cleopötru, eða konungsins sem
kom eftir hana, sagði prófessor
Drave.
Severin, Kegeler og Bleck
reyndu í ákafa að losa marm-
araplötuna, en hún haggaðist
ekki. Þeir voru í göngum, sem
lágu tiu metra undir yfirborði
jarðar, og sandurinn sáldraðist
niður úr loftinu. Þeir gátu átt
á hættu að göngin féllu saman,
ef þeir notuðu sprengiefni, en
það var eina ráðið.
Þeir heyrðu daufa spreng-
ingu innan úr göngunum, það
liðu fimm mínútur áður en þeir
hættu sér inn fyrir aftur. Plat-
an hafði ekki haggast, en það
var gat á henni, nægilega stórt
fyrir Kegeler, sem var mjósleg-
inn og lágvaxinn. Hann tók
ljósker og tróð sér í gegnum
opið.
— Herra minn trúr, heyrðu
þeir að sagt var innan úr graf-
hvelfingunni, með rödd, sem
þeir þekktu vart aftur.
— Hvað er um að vera,
Frans! hrópaði Severin og byrj-
aði að mola út úr plötunni með
kúbeini. Hann hafði næstum
rekið kúbeinið í andlitið á
Kegeler, sem nú stakk höfðinu
út um opið. Þeir drógu hann
út.
— Grafhvelfingin, hvislaði
hann. Þetta er grafhvelfing ein-
hvers konungs eða þá drottn-
ingar. Þar standa ógrynni ala-
bastursvasa, og þarna eru hús-
gögn úr gulli, og þarna eru
gimsteinar, og kistan er úr ekta
gulli.
Hann kiknaði og með hita-