Fálkinn - 11.10.1965, Blaðsíða 12

Hún var 25 ára gömul, ógift og örvœntingarfull. Hann
var talsvert eldri, ókvæntur en hafði furðulega atvinnu.
Hún bjó til góðan mat og honum geðjaðist að góðum
mat. Allt virtist vera á góðri Ieið... en það kom önnur
kona í spilið.
í raun og veru hefði ég átt að vera hamingjusöm á
afmælisdaginn minn. f fyrsta lagi bar hann upp á laugar-
dag, yndislegan laugardag og þá hafði ég frí. Og í öðru
lagi hafði ég nýlega flutt inn í glæsilega íbúð, með út-
sýni yfir hafið. Þar voru stórar rúmgóðar svalir, sem
ég skreytti með blómum, og þar gat kötturinn minn,
Mei-Mei, klifrað fram og til baka um handriðið.
En þegar ég vaknaði rann það allt í einu upp fyrir
mér, að eftir 75 ár yrði ég 100 ára, og það lá við að
ég brysti í grát.
Flestum stúlkum hefði látið sér standa á sama, en
ég er ein af þessum furðulegu persónuleikum; að fyrst
að karlmenn hafa ekki tekið eftir manni fyrir þennan
dag, þá gera þeir það varla eftir hann. Ég fékk fjöld-
ann allan af bréfum, en ekkert þeirra fjallaði um
slika hluti. Allir voru að hugsa um uppskriftirnar
mínar.
Einu skiptin, sem ég er fyllilega með sjálfri mér
er þegar ég bý til mat. Þá er ég rétt kona á réttum
stað, og ef einhverjir skyldu hafa áhuga, þá geta þeir
séð mig fimm daga í viku í sjónvarpinu: Matargerðar-
námskeið með Kathy. Ég hef kastaníubrúnt hár og
grá augu og er alla vega tágrönn. Og þótt ég gangi
út og inn á fínustu stöðum eru mínir kvenlegu eigin-
leikar vandlega í leynum vegna eldhúsfatnaðarins,
sem ég klæðist venjulega við slík tækifæri.
Ég er allt að því „fæddur kokkur“, og ég mundi
gefa allt til þess að eiga stóra fjölskyldu, sem gæti
notið þessara hæfileika minna. Og satt að segja líkar
mér betur að búa til mat heldur en að borða hann.
Og til þess að ná mér á strik fór ég að búa til mat
eftir gamalli uppskrift, hænsnakjöt í karrý, sérstak-
lega framreitt, með söxuðum möndlum, mismunandi
kryddi og sultu.
Rétt fyrir hádegið, þegar ég fór niður til þess að
sækja dagblaðið, rakst ég hranalega á mann í stigan-
um, Ijóshærðan mann, næpubleikan í andlitinu og
með ferðatösku í hendinni. Hann baðst ekki afsök-
unar, heldur strunzaði upp stigann og upp á þriðju
hæð, í íbúðina fyrir ofan mig. Svo það var þess
vegna, sem það hafði alltaf verið svona rólegt uppi.
Ég hljóp niður, og leit á nafnskiltið hans: Halldór
Storm
Ég fór aftur upp í eldhúsið, og leit á matinn, sem
lyktaði yndislega. Svo stráði ég möndlunum yfir og
steikti síðan bacon. En ég hafði bara enga matarlyst.
Ég sá stöðugt fyrir mér hið nábleika andlit nábúans,
og hugsaði með mér, að hann hlyti að vera nýkominn
heim frá sjúkrahúsi.
Og áður en ég vissi af hafði ég útbúið matinn á
bakka, fínasta postulínsborðbúnað og kaffi í silfur-
könnunni hennar ömmu, hlaupið upp tröppurnar og
bankað með olnboganum á dyrnar.
Haldór Storm opnaði dyrnar og leit undrandi á
mig.
— Ég heiti Kathy Moore, sagði ég. — Ég er nýi
nábúinn yðar, á hæðinni fyrir neðan. Þegar ég sá
hversu fölur þér ^ruð, þá datt mér í hug að þér
væruð kannski veikur, og hefðuð ekki löngun til
þess að fara út að borða, og ..
Bakkinn fór að verða þungur, svo ég gekk fram-
hjá honum og setti hann á borðið. Þessi stóra stofa
verkaði óþrifalega á mig, og ég hugsaði með sjálfri
mér, að hér vantaði svo sannarlega kvenmann til
þess að sjá um húsverkin.
Storm var heldur sauðarlegur á að sjá.
Hann hristi höfuðið. — Ég er ekki veikur, síður
en svo, mér hefur sjaldan liðið betur.
— En þér eruð svo fölur. ,
12
FALKINN