Fálkinn - 10.01.1966, Síða 13

blá og hlýleg og svo furðulega
lík augum Karls.
— Mér er ánægja að kynna
þig fyrir Mamie, mamma,
sagði Karl.
— Komdu með hana hingað
og lofaðu mér að líta betur á
hana, Karl.
Karl var stoltur af Mamie,
þegar hún gekk þvert yfir stof-
una, þokkafull og mjúklega,
með bros á vörum. Hún leit
út eins og hún hefði margæft
þetta. Hann hafði aldrei séð
hana svona glæsilega og aðlað-
andi í senn, og hann skildi ekki
hvað kom bróður hans til að
líta undan og mágkonu hans
til að bíta á vörina.
— Gott kvöld, frú Hender-
son, sagði Mamie mjúkri röddu.
— Karl hefur talað svo mikið
um yður, að ég hef hlakkað til
að hitta yður.
Þetta hljómaði eins og utan
að lærð romsa, Karl heyrði það
núna, orðin flöt og líflaus. Svo
hló hún allt í einu og bætti við:
— Ég meina. . . þér eruð
móðir Karls og ...
Móðir Karls horfði á hana,
síðan byrjuðu þunnar varir
hennar að titra. Svo sagði hún
áherzlulaust, en röddin hljóm-
aði eins og hún vissi að orð
hennar skildust fullkomlega.
— Karl er bara drengur,
það vitið þér líka Mamie, er
það ekki? — Að hann er bara
drengur ennþá ... Fáið yður
sæti og drekkið hérna kaffi.
Kærið ykkur ekki um mig. Ég
er dauðþreytt. Gamla konan
varpaði öndinni þungt, lokaði
augunum og útilokaði sig þann-
ig frá umheiminum.
Mamie var svo furðu lostin,
að hún stóð eins og steinrunn-
in frammi fyrir frú Hender-
son, meðan kinnar hennar urðu
stöðugt rjóðari. Að lokum rak
hún upp stuttan hlátur og gekk
aftur til Karls. Hún vaggaði ör-
lítið í mjöðmunum og bar höf-
uðið mjög hátt. Þau höfðú öll
orðið vandræðaleg, þegar frú
Henderson lokaði augunum svo
skyndilega. Helen gerði sér allt
í einu mjög mikið far um að
véra vingjarnleg við Mamie.
En Karl tók eftir að bróðir
hans horfði á Mamie, eins og
hún væri ein af þessum glæfra-
legu stúlkum, sem maður mætti
stundum á götu og vissi ekki
almennilega hvort manni litist
á eða gengju fram af manni.
— Nei, nú skulum við fá
okkur sæti, og svo skal ég segja
ykkur sögu, eina af þessum
góðu, sagði bróðir Karls og
bandaði hendi í áttina til sóf-
ans. Hann sagði eina af eftir-
lætis grínsögunum sínum, og
nú heyrðu þau í fyrsta sinn
óþvingaðan hlátur Mamie, ei-
lítið hásan.
— Á ég að segja eina núna,
Karl, sagði hún, og hlátur-
hrukkurnar kringum augun
gáfu andlitinu prakkaralegan
svip. En í staðinn fyrir að segja
sögu byrjaði hún að tala og
tala, eins og hún væri hrædd
við að þagna. Það var eitthvað
svo knýjandi og óeðlilegt í öllu
þessu málæði, að Karl reyndi
aftur og aftur að stöðva hana
með smá athugasemdum.
Að lokum skildi hún, að hún
hafði gert sig kjánalega og
steinþagnaði, og feimnin gerði
svip hennar stífan og kulda-
legan.
Hún fann að Karl fyrirvarð
sig fyrir liana. En hann aftur
á móti fann taugaóstyrk Mamie
í hópi fjölskyldu sinnar og
minntist þess, hve stolt hún
hafði verið, þegar hún bauð
honum heim í fyrsta skipti.
Hann minntist þess hvernig
faðir hennar, stór gildvaxinn
maður, flýtti sér að rísa upp
úr hægindastólnum og leggja
frá sér blaðið og gleraugun,
þegar hann kom inn. Og hann
hafði heilsað honum hjartan-
lega og rætt við hann með vin-
semd og hlýju.
— Ég ætla að fara fram og
hita kaffið, sagði Helen. Þegar
hún var komin hálfa leið fram
að dyrunum, sneri hún sér við
og leit á Karl, mág sinn, sem
var henni mjög kær, og hún
dáðist að fyrir hve létt honum
veittist að umgangast fólk af
öllu tagi. Og hún furðaði sig
á því, hvað hefði hrifið hann
hjá þessari blómlega vöxnu
áberandi stúlku, sem hét
Mamie.
— Viltu hjálpa mér frammi,
John? sagði hún og beið þess
að eiginmaður hennar gerði
eins og hún bað hann.
Um leið og þau voru horfin,
sagði Karl reiðilega við Mamie:
— Ég hef aldrei heyrt þig
tala svona ofboðslega mikið í
einu. Hvað kemur eiginlega til?
— Ég veit það ekki. Ég
kann illa við mig hérna.
— Það á ég bágt með að
skilja, sagði hann ásakandi.
— Finnst þér þau ekki ágæt?
— Jú, jú, flýtti hún sér að
svara. — Þau eru afskaplega
indæl og vingjarnleg. En það
er eitthvað í augnaráði þeirra
þegar þau horfa á mig, sem
kemur mér til að finnast ég
vera eitthvað undarleg.
Þegar John kom aftur, lék
hann á alls oddi. En meðan
hann gekk um gólf og spjallaði
létt um (Jaginti og veginn, sner-
ust hugsanir hans um samtal-
ið, sem hann hafði átt við konu
sína í eldhúsinu. Samband
þeirra bræðranna var mjög
innilegt, og hann vildi alls ekki
styggja Karl. Þess vegna var
viðmót hans kurteist og vin-
gjarnlegt, og hann talaði mikið
við Mamie. Vingjarnleg rödd
hans fyllti Karl nýrri von.
Karl langaði til þess að spyrja
hann um álit hans á Mamie,
svo hann sagði:
— Far þú fram í eldhús og
hjálpaðu Helen.
— Já, sagði Mamie hlýðin.
Þegar hún stóð upp, laut hún
höfði og sendi Karli augnaráð,
sem nánast var biðjandi. Um
leið og hún fór fram sagði
Karl fljótmæltur við bróður
sinn:
— Hvernig geðjast þér að
henni, John?
— Hún er áreiðanlega ágætis
stúlka, sagði John varlega. En
hann leit ekki á Karl. Síðan
bætti hann við lágri röddu:
— Heldurðu að þú sért al-
varlega ástfanginn af henni?
— Já, það held ég, John.
— Hvar kynntustu henni?
— Á Coney eyju, þar sem
ég dvaldi ásamt starfsfélaga
mínum.
— Og þú þekkir hana vel
orðið.
— Það held ég.
—: Ég veit ekki hvernig ég
á að koma orðum að því, Karl,
en hún er dálítið áberandi í út-
liti. Og — ég meina, — tekur
hún hlutunum ekki dálítið létt?
John leið mjög illa að verða
að særa bróður sinn. En hann
fann að hann varð að vera
hreinskilinn.
— Ertu viss um að hún sé
rétta stúlkan fyrir þig, Karl?
sagði hann.
— Þú byggir álit þitt senni-
lega eingöngu á ytra útliti
hennar ennþá, John, sagði Karl.
Hann bætti við og röddin varð
skyndilega alvarleg:
— Ég ætla að kvænast henni,
John.
— Þú ættir að hugsa þig
vel um, sagði John ósjálfrátt
með ákafa. — Eftir á er of
seint að iðrast.
Mamie og Helen komu inn
með kaffið. En þegar þau voru
öll setzt kringum sófaborðið
runnu samræðurnar út í sand-
inn, þó að þau reyndu í fyrstu
að spjalla saman óþvingað.
Augnaráð þeirra leituðu til
gömlu konunnar, sem sat í
stólnum sínum, einangruð, svip-
urinn kaldur. Mamie var þögul.
Hún fitjaði nokkrum sinnum
upp á umræðuefni, en síðan
íætti hún að reyna. Henni
fannst hún vera forsmáð af
þeim. Hún hafði verið öll af
vilja gerð til þess að ávinna
sér velvild þeirra, en hún
vissi að það hafði mistekist,
þrátt fyrir kurteislegt viðmót
þeirra. Hún sat hreyfingarlaus
og bein í baki í sterkgræna
kjólnum sínum, og það var
ofurlítill raki í lokkunum, sem
féllu fram á ennið. Munnurinn
var hálfopinn, rauður og ótta-
sleginn. Karl tók eftir gljáan-
um í stórum augum hennar, er
þau hvörfluðu um stofuna. Og
með rónni, sem hafði færzt
yfir hana þessa stundina, hvíldi
yfir persónu hennar einhver
sérstakur blær, sem hreif Karl
alveg sérstaklega. Hann var í
einkennilegu uppnámi innra
með sér. Hann leit aftur og
Framh. á bls. 36.
—Kari er bara dreng-
ur, það vitið þér líka
Mamie, er það ekki?
FALKINN
13