Fálkinn - 10.01.1966, Síða 15

vildi hún vinna gegn henni á sinn hát't og hækkaði því ekki
kennslugjaldið, þótt aðrir tækju orðið tvær krónur. Ætli verð-
bólgan væri eins mikil í dag ef fleiri hefðu gert eins og hun?
En hún vann ósköpin öll. var að kenna frá morgni til kvölds
alla virka daga, og á sunnudögum saumaði hún og ’krúsaði1
prestakraga, sem kallað var, fyrir flestalla presta landsins.
Amma var merkilegur persónuleiki og feiknalega dugleg kona,
þó að líkamskraftar hennar væru ekki miklir. Fólkið skírði
hana frú Petersen, af því að þá þótti kurteisi að snúa öllu upp
á dönsku, og undir því nafni er hún þekktust, en sjálf kallaði
þún sig alltaf Önnu Pjetursson. Það er of lítið á hana minnzt
þegar talað er um brautryðjendur í músík á íslandi. Verst
þótti mér, að hún skyldi ekki lifa það að heyra konsertmn
minn; það hefði verið dálítil uppbót fyrir alla hennar fórn-
fýsi við okkur systkinin.“
Yngsti nemandinn
í tónlistarháskólanum danska
„Hvert fórstu frá ömmu þinni?“
„Ég fór til Ameríku með mömmu minni þegar ég var
þrettán ára og var tæp tvö ár í New York. Þar gekk ég í
skóla og lærði líka að spila, en þegar ég hugsa um þennan
tíma finnst mér hann líkastur draumi. Ég spilaði á landamóti
í New York þegar ég var fjórtán ára, en það var áður en
ég byrjaði fyrir alvöru að stúdéra músík.“
„Og hvenær gerðist það?“
„Við fluttum til Danmerkur þegar ég var fimmtán ára. Þá
fór ég í tíma til prófessors Haraldar Sigurðssonar, þess mikla
snillings, og bjó mig undir inntökupróf í Konservatóríið, en
þangað komst ég í janúar 1922.“
„Varstu ekki óvenju ung?“
„Jú, ég var yngsti nemandinn. Eftir fyrsta námsárið keppti
ég um frípláss samkvæmt ráðum kennarans míns — pabbi
hafði lítil ráð á að kosta mig, en mér fannst músíkin vera
mín köllun og langaði að halda áfram. Það voru eitthvað um
fjörutíu nemendur sem tóku þátt í þessari keppni, af þeim
fengu fjórir frípláss, og ég var númer eitt Þá spilaði ég 32
tilbrigði eftir Beethoven.“
„Varstu alltaf hjá Haraldi?"
„Já, og þegar ég segi ’kennarinn minn‘ á ég við hann og
hann einan, þó að ég hafi lært hjá fleirum. m. a. um tíma
hjá hinum fræga Teichmúller í Leipzig og prófessor Riera
í París. fslenzka þjóðin veit alltof lítið um þann dásamlega
listamann sem hún á í Haraldi Sigurðssyni, en hann hefur
unnið sér frægð og viðurkenningu í öðrum löndum og ávallt
sem íslenzkur píanóleikari. Mig langar að segja þér smásögu
um hvaða álit músíkmenn í Danmörku höfðu á honum Einu
sinni spilaði hann undir hjá söngvara af minni gerðinni —
ég fletti einmitt fyrir hann þá eins og raunar oftar — og daginn
eftir sagði krítíkin í blöðunum, að söngvarinn hefði átt að
geta smitazt af snilli undirleikarans, því að Haraldur Sigurðs-
son hefði meiri músík í litlafingri sínum en margur tónlistar-
maðurinn í öllum kroppnum."
Námsárin
einn hamingjudraumur
„Hvað er þér minnisstæðast frá námsárunum?"
„Þau voru einn hamingjudraumur. Ég lifði og hrærðist í
músíkinni, og píanóið var mér allt. Ég naut þess að spila og
fá að læra sem mest, og mér fannst alveg óskaplegt ef frí-
dagur lenti á píanótíma hjá mér. Námið gekk mjög vel og
var ævintýri líkast. Þarna kom ég telpa fáfróð um músík-
bókmenntirnar og óvön að hlusta á konserta, en tók skjótt
svo miklum framförum, að ég var komin á pallinn fyrr en
Anna Pjeturss við hljóðfærið. j
f
FÁLKINN
15
L