Fálkinn - 10.01.1966, Qupperneq 16

í .jí; hur eflrr Afyanfpiprm'm ug í tlrnhvld tU Lrmrtntí Urkttrrtnffer snmt Je rrhiintitdne tirfurín&'r
Anna fékk lofsamlegan vitnisburð þegar hún útskrifaðist úr
konunglega danska tónlistarháskólanum: „Fr0ken Anna
Sigridur Pjeturss har ganske særlig udmærkede pianistiske
evner. Ved afgangseksamenen vakte hun stor opmærksomhed
ved sin fortrinlige præstation. Hvis hendes udvikling fortsæt-
tes sáledes har man al grund til at vente en smuk fremtid for
hende som pianistinde.“
varði og útskrifuð sem konsertpíanisti. Hrósinu var hellt
yfir mig úr öllum áttum, og burtfararprófið mitt vakti mikla
athygli. Það var minn stóri dagur sem ég gleymi aldrei.
Þar voru nokkrir íslendingar viðstaddir auk margra annarra.
Sérstakt lof fékk ég fyrir túlkun mína á Carneval Schumanns.
Eftir á var mér boðið í hádegisverð með skólastjórninni og
prófdómurunum, en það þótti enginn smáræðis heiður. Meðal
prófdómaranna var hið mikla tónskáld Dana, Carl Nielsen; f
hann hældi mér á hvert reipi og sagði meðal annars; ’De er
en perle*. Það var uppörvandi að fá hrós hámenntaðra músik-
manna, og ég var náttúrlega í sjöunda himni. En þó að allar
dyr hafi staðið mér opnar í Danmörku sem listamanni settist
ég að á íslandi vegna pabba míns.“
„Sóttirðu mikið konserta?“
„Já, á hverju kvöldi meira og minna, það var þáttur í
náminu, og músíknemar fengu frímiða. Ég var svo óreynd í
byrjun, að mér fannst bara ekkert gaman, kunni hreint og
beint ekki að hlusta. En það stóð ekki lengi.“
„Spilaðirðu ekki sjálf á konsertum?“
„Jú, oft innan skólans og í félagi ungra tónlistarmanna.
Maður spilaði og spilaði til að æfa sig í að koma fram. Konsert-
ar skólans voru fyrir almenning, og þetta var mikilsverður
undirbúningur fyrir aðra tónleika síðar meir. Ég var með í
kammermúsík og kom líka oft fram sem einleikari. Strax
meðan ég var á fyrsta námsári bauð mjög þekktur sellisti, Hye-
Knudsen, núverandi hljómsveitarstjóri dönsku óperunnar, mér
að spila með sér og kunnum fiðluleikara í píanótríói, en ég
var svo bjálfaleg að neita. Ég treysti mér ekki út í það; ég
var slíkt blávatn til að byrja með, að ég vissi sjálf lítið um
16 FÁLKINN
getu mína. En það átti vel við mig að troða upp. Þá var
ég í essinu mínu.“
„Varstu ekkert taugaóstyrk?"
„Jú, en ég var nógu vel undirbúin til þess að það sakaði
ekki. Það er frumskilyrði að hafa örugga tækni og kunna
verkin til hlítar. En ég var kröfuhörð við sjálfa mig og vand-
lát eins og alvariegir listamenn eru oftast.“
„Hvað hélztu marga konserta hér heima?“
„Því miður aðeins þennan eina sjálfstæða. Ég fékk reyndar
áskoranir víða að um að halda fleiri, en ég þekkti þá ekki
þennan íslenzka sið að halda konserta í metratali eins og
a. m. k. söngvarar gerðu oft. Ég spilaði konsertprógrammið
á landamóti í Kaupmannahöfn, og þess var getið í dönskum
blöðum, 19. júní spilaði ég fyrir konurnar hér, og Carneval
spilaði ég á konserti með Hljómsveit Reykjavíkur sem sjálf-
stæður liður á efnisskránni."
Oíreyndi sig á œfingunum
„Hefurðu ekki verið með vöðvabólgu í handleggjunum í
mörg ár?“
„Jú, það var nú mitt ólán og eini skugginn á námsárunum
í Kaupmannahöfn. Ég æfði mig gegndarlaust og hef sennilega
ofreynt mig, því að ég hafði litlar hendur og hugsaði ekkert
um að hlífa mér. hafði bara ekki vit á því. Kennarinn minn
spurði stundum: ’Hvað eruð þér nú gömul? Er nokkur von
til þess að höndin stækki?1 Maður þreytist náttúrlega við mikl-
ar æfingar, en ég var ung og áhugasöm og hélt áfram, þó að
ég yrði uppgefin. Síðar sagði prófessor Riera mér, að maður
ætti aldrei að sitja við æfingar lengur en klukkutíma í einu.“
„Þetta hlýtur að hafa háð þér mikið?“
„Já auðvitað, og þess vegna vildi ég ekki halda áfram að
koma fram sem sólisti fyrr en ég væri búin að jafna mig.
En ég treysti mér vel til að spila sem undirleikari og taka
þátt í kammermúsík. Ég spilaði undir fyrir flesta einsöngvara
Anna Pjeturss um það leyti sem hún hélt konsertinn sinn
í Nýja Bíói.