Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 11

UTIASAGAN ^
EFTIR V
WILLY BREINHOLST
LOKSINS hafði okkur tekist að fá
unga stúlku til húshjálpar. Hún
var úr sveit og það var auðséð á henni,
þunglamaleg og ósmekkleg var hún,
en kunni til verka með gólfskrúbb,
við þvottabalann og, allt þess háttar. Á
kvöldin sat hún uppi í herbergi sínu
og saumaði út sængurfatnað í þeirri
von, að einhvern tíma kæmi prinsinn
á hvíta hestinum. Einfalt, einfeldnislegt
og óbrotið líf það!
— Ætli það sé nú ekki hálf leiðin-
legt fyrir Önnu að sitja alltaf uppi i
herberginu sínu? sagði Maríanna eitt
kvöldið.
— Ef henni leiðist að sitja, getur hún
sem hægast staðið upp, sagði ég áhuga-
laust.
— Maður á ekki að sýna þjónustu-
fólki sínu of mikinn áhuga. Það er nú
mín skoðun. Það fær himinhá laun og
það ætti að nægja.
— Hún myndi hafa gott af að fara
dálitið út á fríkvöldum sínum og hitta
jafnalda sína og fá sér snúning.
— Hver myndi nenna að dansa við
svona tötrughypju! Ja, þú verður að
virða mér þessi orð á betri veg. Hún
klæðir sig eins og hún sé nýstigin út
úr flutningalest, út úr aftasta kartöflu-
flutningavagninum!
Nokkrum kvöldum síðar leið undar-
legur umskiptingur yfir dagstofugólfið:
— Jæja, þá fer ég frú mín, sagði
hann og hvarf.
— Góða skemmtun, sagði Maríanna.
— Hvað í ósköpunum var nú þetta?
Sophia Loren?
— Þetta var Anna! Ég gaf henni einn
af skástu kjólunum mínum, einn af
skástu kjólunum mínum, einn af þeim,
sem ég gat raunar ekki verið þekkt
fyrir að láta sjá mig í lengur. Svo lag-
aði ég hann dálítið til með andlitsfarfa
og naglalakki og þess konar.
— Anna! Það er útilokað! Hárið
manneskja ..
— Ég gaf henni 300 kall svo hún
gæti farið á hárgreiðslustofu og nú
ætlar hún á dansleik hjá átthagafélag-
inu.
Eg sat sem fastast og var súr á svip-
inn, svo að Maríanna gæti látið sér
skiljast að ég væri á móti fyrirtækinu.
Maður á nefnilega ekki að skipta sér
of mikið af þjónustufólki sínu. Meðan
það situr við sauma í köldu og ein-
manalegu herbergi sínu, veit maður
maður hvar maður hefur ‘ það á frí-
kvöldunum En ef maður fer að hlaða
undir það á einn eða annan hátt, þá
hlýtur það að koma niður á manni fyrr
eða síðar. Þessa eru óteljandi dæmi í
mannkynssögunni: afnám átthagafjötr-
anna þrælauppreisnina í Kentucky 1844
upphaf kvenréttindahreyfingapnnar
upp úr frönsku byltingunni, svo eitt-
hvað sé nefnt. Nei, það var áreiðan-
lega lífshættuleg tilraun, sem Maríanna
hafði nú kastað sér út í.
Næsta miðvikudagskvöld, en það var
fríkvöld Önnu, var mér aftur ómögu-
legt að þekkja hana þegar hún leið yfir
stofugólfið.
— Þá er ég farin frú, sagði hún með
sínu elskul'egasta brosi.
— Skemmtu þér vel, sagði Marianna
og .kinkaði vingjarnlega kolli til henn-
ar.
— Höfuðið á henni. .. þessi hattur ..
Hún var jú með hatt á höfðinu? Muldr-
aði ég, þegar hún var komin vel út úr
dyrunum.
— Hún lét að því liggja, að þar
sem hún hefði fengið þennan fallega
kjól vantaði hana eiginlega hatt, sem
færi við hann, uppháa hanzka ... Nú
og ég fór með hana í hattabúðina
og .. Maður verður jú að leggja tölu-
vert á sig til að halda góðum strákum
nú til dags. Alls staðar annars staðar
hafa þær einkasjónvarpstæki á her-
bergi sínu, sín eigin tehitunartæki og
frí að minnsta kosti þrjú kvöld í viku.
— Og skórnir ... og handtaskan ...
Hefur þú líka gefið henni það?
Maríanna kinkaði kolli án þess að
mæta augnatilliti mínu.
— Taskan var úr krókódílaskinni.
Er það ekki rétt til getið?
Aftur kinkaði hún kolli:
— Jú, ég átti hana til, en hins veg-
ar átti ég ekkert orðið, sem fór við
hana. Mér fannst þá eins gott að hún
fengi hana, eins og að láta hana liggja
og rykfalla.
Ég settist niður og var súr á svipinn.
Það voru ekki peningarnir, sem ég sá
eftir, heldur meginreglan í samskipt-
um til þjónustufólksins. Ég var sann
færður um að þetta kæmi niður á okk-
ur. Það er nú einu sinni svo hér í
heimi. að það þarf sterk bein til að
þola góða daga.
Nokkrum vikum síðar leið Anna eitt
miðvikudagskvöldið yfir dagstofugólfið
íklædd ozelotfeldi konu minnar.
— Nei, heyrðu nú! hrópaði ég, þegar
stúlkubarnið var komið vel úr heyrnar-
færi.
— Var það gamli mölétni ozelotinn
Framh. á bls. 34.
FALKINN
11