Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 15

mikill munur á Norður-Japön-
um og Suður-Japönum, og þó
að manni sýnist fólkið svip-
brigðalaust áður en maður fer
að þekkja það er það misskiln-
ingur. Áður fyrr þótti fyrirlit-
legt að sýna tilfinningar sínar,
en nú hefur það breytzt — ég
veit til dæmis ekki hver grét
mest þegar ég var að fara frá
Japan og kveðja japönsku vin-
konurnar mínar, þær eða ég.
Ef eitthvað óvænt kemur fyrir
geta þeir þó átt til að fara að
hlæja undir ólíklegustu kring-
umstæðum þegar aðrir myndu
gráta eða æpa upp yfir sig.
Hláturinn var áður eina útrás-
in sem þeir máttu leyfa sér
fyrir geðshræringar sínar, og
því hörmulegri sem atvikin
voru þeim mun meira var
hlegið.“
Margt sameiginlegt
með Japönum og
íslendingum
„Áttirðu ekki erfitt með að
setja þig inn í hugsanagang
fólksins?"
„Ja, ég skal segja þér, að það
er furðumargt sameiginlegt
með Japönum og íslendingum
Þeir eru fiskiþjóð eins og við,
búa í eldfjallalandi, hafa lengi
verið einangraðir á þessum
eyjum sínum og eiga sér merk-
ar fornsögur sem greina frá
hetjudáðum forfeðranna og
endalausum vígaferlum milli
valdamikilla ætta og erjum
innanlands. Saga íslands og
Japans er að ýmsu leyti svip-
Perla hefur mikla listhæfileika, og málverk hennar
skreyta marga veggi á heimilinu. Hér er hún með
Búddhamynd sem hún mála'ði þegar hún var ellefu ára.
uð. Á hinn bóginn byggist þjóð-
félagið mikið á trúarbrögðun-
um, Búddhadómi og Sjintó-
isma, og þeim fylgja aðrir sið-
ir en við erum vön.“
„Eru Japanir mjög trúuð
þjóð?“
„Almennt séð held ég, að
þeir séu nú brokkgengir í
trúnni eins og margir aðrir, og
stundum eru þeir sem oftast
fara í hofin veikastir fyrir
freistingunum. Það er gífur-
legur fjöldi af hofum og helgi-
dómum um allt landið, en þar
eru engar messur eins og í
kristnum kirkjum, heldur geng-
ur guðsdýrkandinn fram fyrir
helgimyndina, fleygir pening-
um í kassa hjá henni, klappar
þrisvar saman lófunum til að
vekja athygli Búddha á sér og
gerir síðan bæn sína. Oft eru
guðalíkneski á heimilum, og
sé einhver úr fjölskyldunni
látinn, biðst fólkið fyrir þar,
brennir reykelsi og skreytir
fótstallinn blómum. En mér
finnst ekki bera sérstaklega
mikið á trúnni í daglegri um-
gengni.“
„Kynntistu mörgum Japön-
um eða þekktirðu meira af
vesturlandabúum? “
„Ég umgekkst Japani tölu-
vert og eignaðist sjö japansk-
ar vildarvinkonur sem ég átti
erfitt með að slíta mig frá
þegar ég fór. Ég ferðaðist heil-
mikið um landið með þeim og
líka til Formósu og Kóreu, og
þannig sá ég margt sem útlend-
ingar fá yfirleitt ekki tækifæri
til að kynnast. Við fórum alltaí
Fjölskyldan að skoða eitt af mörgum myndaalbúmum frá
Japan. Katrín, 5 ára, situr í fangi pabba síns, Erna beygir
sig fram og bendir á mynd af nokkrum japönskum nemendum
sínum sem hún kenndi ensku, Perla, 13 ára, og Gunnar, 11
ára, fylgjast með. Á myndina vantar Nínu, 16 ára, dóttur
Ernu af fyrra hjónabandi, en hún var önnum kafin í próflestri.
„Að minnsta kosti hefur
hann séð meira af því en ég —
á sama hátt og við höfum séð
meira af Japan en margir
landsmenn þar.“
„Já, vel á minnzt, reyndar
var það nú aðallega Japan en
ekki Franklin sem ég ætlaði
að spyrja þig um. Hvað voruð
'þið að gera þangað?“
„Franklin var sendur til
Tókíó á vegum MAAG (Mili-
tary Assistance Advisory
Group) sem herfræðilegur
ráðunautur, og jafnframt vor-
um við gestir japönsku stjórn-
arinnar og höfðum diplómata-
passa. Það fór afskaplega
vel um okkur, og við fengum
indæla íbúð í húsi sem stjórn-
in hafði látið byggja handa
MAAG. Þetta var stórt hverfi
þar sem um fjögur hundruð
manns bjuggu, og í kringum
það var girðing og á henni
tvö hlið sem japanskir verðir
gættu dag og nótt.“
„Var það ekki þvingandi?
Fannst þér þið ekki vera eins
og í hálfgerðu fangelsi?"
„Nei, nei, alls ekki, það voru
gríðarstórir garðar umhverfis
húsin, staðurinn var yndisleg-
ur og mjög þægilegur fyrir
krakkana. Enda hefði ekki
verið gott, að þau hlypu eftir-
litslaust út af afgirta svæðinu,
því að umferðin fyrir utan var
æðisgengin eins og annars stað-
ar í Tókíó/1
Húsnœðisskorturinn
er œgilegur
„Hvað er fólksfjöldinn orð-
inn þar?“
„Það er sagt, að hann sé
milli ellefu og tólf milljónir,
en það eru ekki nákvæmar töl-
ur. Þarna er fullt af óskrásett-
um íbúum, fólki sem býr hjá
ættingjum og vinum og öðrum
sem að nafninu til eiga kann-
ski heimili annars staðar. Það
er talið, að kringum tvö þús-
und manns flytjist daglega
til Tókíó. Auk þess eru útborg-
ir, og margir sækja vinnu inn
í borgina, þótt þeir búi fyrir
utan hana.“
„Er þá ekki mikill húsnæðis-
skortur?“
„Alveg ægilegur. Og húsa-
leiga er óskaplega dýr, miðað
við kaupið sem fólk hefur.“
„Hvað fannst þér ólíkast
vesturlöndum þegar þú komst
fyrst til Japans?“
„Það var nú margt. Útlit
fólksins, klæðaburður og að
sumu leyti framkoman, húsa-
stíllinn, allt þetta smáa ffn-
gerða, litlu göturnar, litlu utan-
dyrasölubúðirnar, blærinn yfir
öllu ... til að byrja með fannst
mér allir Japanir nákvæmlega
eins og gat ekki greint einn frá
öðrum, en smám saman fór ég
að sjá, að þeir voru alveg eins
ólíkir innbyrðis og fólk af öðr-
um þjóðum. Það er til dæmis
FALKINN
15