Fálkinn - 07.02.1966, Síða 27

RAUÐKLÆDDU KONUNI
Þegar heimskreppan skall yfir árið 1921 og fólk stóð I
biðröðum eftir mat og barðist með hnúum og hnefum um
hverja atvinnu, var það einn dag, þegar John var nýkom-
inn heim úr verzluninni og ætlaði að fara að setjast að
snæðingi, að barið var að dyrum hjá þeim.
Rose lauk upp og fyrir utan stóð simasendill. Rose, sem
nú var hálffimmtug, varð skelfingu lostin — eitthvað hlaut
að hafa orðið að dóttur þeirra eða öðrum í fjölskyldu henn-
ar fyrst þau fengu símskeyti. Þetta var fyrsta símskeytið,
sem þau John höfðu nokkurn tíma fengið.
John opnaði umslagið skjálfhentur — símskeytið var
stílað til hans, og þegar hann hafði lesið það, varð hann
náfölur og hneig niður á stól. Kona hans var á barmi tauga-
áfalls. þegar hún tók við simskeytinu af honum og las það.
í símskeytinu stóð, að John Williams hefði unnið tvær
og hálfa milljón króna í erlendu happdrætti, sem hann hafði
keypt miða í fyrir einn shilling fyrir tveim mánuðum.
Þessi auðæfi voru svo gífurleg, að þau yfirstigu glæsi-
legustu drauma þessara fátæku hjóna. Það var Rose, sem
fyrst áttaði sig, þau sendu hálfa milljón króna til dóttur
sinnar og síðan héldu þau til London í fyrsta skemmti-
ferðalag sitt.
Peningarnir stigu John til höfuðs og hann fór að drekka.
Hann hafði varla bragðað áfengi fyrr en nú uppgötvaði
hann allt í einu nýjan heim, með áfengi, fjárhættuspili og
veðhlaupum og þegar Rose sá, hvernig hann stráði um sig
peningunum, þá lét hún málið til sín taka.
Þá sló hann Rose í fyrsta skipti á ævinni. Hann var
drukkinn og var einmitt að koma heim frá veðhlaupum,
þar sem hann kvaðst hafa tapað fjörutíu þúsundum á tveim
klukkustundum. Rose varð sem þrumulostin og sagði, að
sér fyndist hann vera að fleygja peningunum á glæ.
John hafði barið Rose í andlitið, en þegar hann vaknaði
af vímunni morguninn eftir, hafði hann ekkert samvizku-
bit. Hann sagðist ætla að flytja frá henni og að hann hefði
hugsað sér að eyða nákvæmlega eins miklum peningum og
hann lysti.
Á næstu sjö mánuðum varð þessi fjárfúlga nærri því að
engu í höndum hans. John tapaði stórum upphæðum í hesta-
veðhlaupum, hundaveðhlaupum og fjárhættuspili.
Hið örlagaríka júlíkvöld sat Rose og beið með kvöld-
matinn. Hún beið eftir honum þangað til klukkan þrjú um
nóttina, að hann kom loks heim, svo drukkinn, að hann
stóð varla á fótunum. Þegar hann kom inn, stóð hún upp
til að fagna honum eins og hún var vön. En hann hratt
henni frá sér og æpti:
— Á morgun fer ég frá þér. Ég er búinn að finna aðra,
sem er miklu yngri og fallegri en þú gamla norn. Ég á
nóga peninga og get fengið þá sem ég vil.
— Ég mun aldrei gefa eftir skilnað sagði Rose rólega.
— Ég giftist þér og hef hugsað mér að vera konan þín
það, sem eftir er ævinnar.
John slangraði til hennar, augu hans voru blóðhlaupin og
hann hélt henni fyrir framan sig.
— Fyrr skyldi ég drepa þig, sagði hann. — Ég skal
drepa þig, þannig að ég geti orðið frjáls.
Þegar hann lagði hendur um háls hennar, hrinti hún
honum frá sér af öllum kröftum. Hún ætlaði að hlaupa
út eftir hjálp en John rak fótinn f stól. þegar hún vtti
honum frá sér, hann féll og rak höfuðið í aringrindina.
Hann rann niður á gólfið og lá þar hreyfingarlaus. Rose
varð kvíðin, beygði sig niður að honum og sá ekkert lífs-
mark með honum. Hún flýtti sér til lögreglustöðvarinnar
til að sækja hjálp. Þegar sjúkrabíllinn kom var John
Williams látin..
Rose sagði lögreglunni nákvæmlega hvað hefði skeð og
hún var tekin föst. Aðeins til málamynda, sagði lögreglu-
þjónninn henni. Hann efaðist um, að nokkur kæra yrði
borin fram á hendur henni. Og hann átti kollgátuna, bví
hún var látin laus snemma morguninn eftir.
Við líkskoðunina varð Rose aftur að bera vitni. Þar
var lýst yfir því, að John Williams hefði látizt af slysför-
um og Rose var sleppt. Sjálf hélt hún því fram, að bún
hefði orðið manni sínum að bana og ætti þess vegna að
hljóta refsingu. Það var að visu satt, að hún hafði drepið
hann, en það var slys. Hún hafði hvorki ætlað að drepa
hann né meiða, skýrði dómarinn fyrir henni þolinmóður,
og jafnvel þótt hún hefði drepið hann af ásettu ráði. þá
myndi enginn dómstóll dæma hana fyrir það. þar sem bað
hefði verið í sjálfsvörn.
En Rose gat ekki sætt sig við þetta: Hún ásakaði sjálía
sig fyrir það, að maðurinn. sem hún elskaði var látinn.
Dóttur hennar hefur að líkindum verið eins farið, því hun
hætti að skrifa til móður sinnar og þegar Rose reyndi að
skrifa til hennar lét Ruth mann sinn svara henni í stuttu
bréf: — Æskilegt væri, að við hefðurri ekki frekara sam-
band okkar á milli skrifaði tengdasonurinn.
Aðeins nokkrum mánuðum eftir að Rose hafði fengið
þetta bréf, tók hún saman hinar fáu eigur sínar og skömmu
áður en hún yfirgaf heimili sitt, fór hún til nágrannakonu
sinnar, Tessa Courtney. og bað hana að gera sér greiða:
Framh. á bls. 33.
Williains-fjölskyldan lifði kyrrlátu og hamingjusömu liPt
unz stóri vinningurinn kom. Hér sést John, Ruth og Rose.
FÁLKINM 21