Fálkinn - 07.02.1966, Síða 32

• Draugar
Framh. aí bls. 21.
mig ósegjanlegri gleði. Þessi
uppgötvun, þetta samband við
hina dauðu, var meira virði en
allt annað.
í sjö ár hef ég ekki málað
eina einustu mynd, ekki snert
á pensli og önnur áhugamál
mín hafa orðið að víkja. Áður
voru það málarar, rithöfundar,
söngvarar og fornleifafræðing-
ar eru og verða til, bæði vond-
ir og góðir en maður, sem and-
arnir hafa kosið til að hafa
samband við með hjálp hlut-
lausra hjálparmeðala, það var
nokkuð sem ég vissi ekki um
neitt fordæmi til áður.
Rennihurðin opnaðist og frú
Monica, sem er tannlæknir
kemur inn.
— Við manneskjurnar fel-
um mikið af sjálfum okkur
bak við þykka skel, skýtur hún
inn í samtalið.
— Það geta andarnir ekki.
Þeir sjá þvert í gegnum hvern
annan og einnig í gegnum okk-
ur. Þegar þeir eru hér í húsinu,
vita þeir nákvæmlega um allt
sem gerist og allt sem við hugs-
um.
— Þér getið ekki ímyndað
yður hve elskulegir andarnir
eru, skýtur Jiirgenson inn í.
— Svo vingjarnlegir og
elskulegir og því meira sem
maður umgengst þá því vænna
þykir manni um þá. Og þeir
hafa dásamlega kýmnigáfu og
eru svo dásamlega þolinmóðir!
T. d. hún Lena, aðstoðarkona
mín meðal andanna, verður
aldrei afundin eða óþolinmóð
sama hvað mér gengur illa að
skilja það sem mér er ætlað.
Án Lenu gæti ég yfirleitt ekki
unnið. Hún hefur geysimikla
hæfileika, vísar mér á rétt
bylgjusvið á útvarpinu, leið-
réttir mig beint gegnum hljóð-
nemann og telur í mig kjark-
inn, þegar ég er í þann veginn
að gefa allt frá mér.
— Trúi?< þér á Guð? spyr ég
skömmu siðar.
— í eðli mínu er ég vantrú-
arseggur og álít trúarbrögð eins
konar óskhyggju, en ég vísa
engu á bug með því einfald-
lega að segja að það sé ómögu-
legt.
Hann þegir um stund, meðan
hann virðir fyrir sér ógnandi
þrumuskýin, sem hlaðast upp
yfir vatninu.
— í dag er heimurinn í þann
veginn að eyðast af efnis-
hyggju, stjórnleysi og guðleysi.
Sú staðreynd að hinir dauðu
hafa nú, líklega í fyrsta skipti
í sögunni náð beinu sambandi
við lifandi fólk, getur verið
lausnin á þessum vanda. Þeir
eru nú að vinna að því að full-
komna samband sitt við jarðar-
búa. Ja dauðir og ekki dauðir,
frú Blom. .. Andarnir eru
kannski miklu meira lifandi en
við sem hér sitjum. Og stórum
vitrari. Þeir búa í fullkominni
einingu og næstum dýonesískri
vináttu. Þeir gera sér ljóst, að
lif þeirra hér á jörðu var óhjá-
kvæmilegt með tilliti til lög-
málsins um orsök og afleiðingu.
Þeir segja: Hér í fjórðu vidd-
inni, eru engir prestar sem
prédika, engar kirkjur. Þið
prédikið hins vegar dauða og
tortýmingu hver yfir annan.
— Þetta hljómar ekki svo
afleitlega, en að sálirnar skuli
geta . . .
— Sálirnar?
Jurgenson tekur fram í fyrir
mér áður en mér tekst að ljúka
við setninguna.
— Hver hefur sagt að hinir
dauðu séu sálir, sem svífa allt
um kring í hvítum náttkjólum
og spila á hörpur undir alls-
herjar Hallelújasöng? Hinir
dauðu hafa líkama rétt eins og
við. Líkami þeirra er aðeins
byggður upp af rafeindum.
Landamærin milli hinna dauðu
og okkar eru hrein ímyndun,
byggð á skilningi okkar á
formi, rúmi og tíma.
— Og þessu viljið þér halda
fram frammi fyrir öllum heim-
inum?
Hann verður mjög alvarleg-
ur í bragði.
— Þegar maður er sannfærð-
ur um að hafa á réttu að
standa, hræðist maður ekkert.
Þá vogar maður öllu.
— Vantrúin, sem verður á
vegi yðar er hún engin hindr-
un?
— Það er eðli manneskjunn-
ar að nálgast allt, sem er nýtt
og óútskýrt með tortryggni.
Það tók mig jafnvel langa bar-
áttu og iangan tíma að losna
við gámlar kreddur og vana-
hugmyndir, þangað til ég varð
móttækilegur fyrir því sem
andarnir voru að koma á fram-
færi við mig. Mér fannst næst-
um fáránlegt að trúa hinum,
vægast sagt, furðulegu skila-
boðtim frá fjórðu viddinni. Það
var of nýtt fyrir mér og ég
var óvanur því og það var
gagnstætt öllu því sem ég áleit
heilbrigða skynsemi.
Raddir hinna dauðu.
Nú var tekið af borðinu og
við klöngruðumst upp á aðra
hæð, þar sem Júrgenson hefur
vinnuherbergi sitt.
— Ég á í fórum mínum bæði
óþekktar raddir, raddir vina
minna látinna og raddir heims-
þekktra manna, segir hann.
— 'Samt sem áður engar frá
fornöld eða miðöldum. Líklega
eru allir þeir, sem þá voru uppi
margir endurfæddir og lifa nú
meðal okkar á jörðinni, eða þá
að þeir eru hinum megin undir
öðrum nöfnum.
— Þér trúið í raun og veru
á endurfæðingu?
— Afdráttarlaust. Annað
hvort fæðist maður sem karl-
maður eða kona. Kynið breyt-
ist frá lífi til lifs. í hverju jarð-
lífi söfnum við reynslu og það
aukast drættir í persónuleik-
ann. Náum við einhvern tíma
þeim árangri að lifa fullkomnu
hreinu jarðlífi, getum við tek-
ið okkur fastan bústað hinum
megin. En við getum líka, rétt
eins og Kristur og Buddha snú-
ið aftur til jarðarinnar, sem
lærifeður manna, ef við
kærum okkur um. Á hinn bóg-
inn hafa andarnir sínum skyld-
um að gegna, svo sem eins og
að rannsaka geiminn og ganga
aftur í sögunni...
Nú setur Júrgenson tækið í
gang og það fer að urga og
væla með ólýsanlegum hávaða.
Allt í einu stöðvar hann band-
ið og hallar sér að mér:
— Heyrðuð þér þetta? Spyr
hann ákafur.
— Heyrði? Spyr ég og veit
ekki hvaðan á mig stendur
veðrið.
— Hvað þá?
— Heyrðuð þér ekki rödd-
ina, sem sagði: „So kalt ist in
Dir?“
Og aftur er tækið sett í gang
og allt í einu, gegnum allar
truflanirnar, heyri ég hola
rödd, sem segir: „So kalt ist
in Dir.“
Ég kinka kolli í ákafa:
— Nú heyrði ég það.
— Gott. Þá höldum við
áfram.
Aftur fer bandið af stað með
tilheyrandi truflunum og surgi.
— Nú segja þeir ...
„Wir fliegen til Mölnbo Far-
bror Friedel" bæti ég við.
Júrgenson með viðurkenn-
ingarhreim:
— Jú, jú. Það var mjög
greinilegt. En hvað eiga þeir
við með „wir fliengen? ...
Hann slekkur á tækinu og
hallar sér aftur á bak.
— Setningin, sem þér heyrð-
uð rétt í þessu merkir, að eitt
af farartækjum hinna dauðu
er á leið inn yfir Svíþjóð til
Mölnbo og vill komast í sam-
band við mig.
— Þessi farartæki, sem fara
með hér um bil 60 km. hraða
á mínútu, heldur hann áfram
eins og ekkert hafi í skorizt, —
eru daglangt og náttlangt á
ferðinni um jörðina, taka upp
sendingar og skilaboð viðvíkj-
andi deyjandi fólki og einnig
annast þau svokallaða „dauða-
flutninga" frá einu tilverustigi
til annars. Þessi farartæki,
þessi hreyfanlegu parasálfræði-
legu undur, sem hafa sam-
eindasamsetningu af öðrum
þéttleika og á öðru bylgjusviði
en okkar...
— Augnablik! Gríp ég fram
í. Hvernig í ósköpunum getið
þér vitað allt þetta?
— Meðal annars vegna send-
inga frá rannsóknarmiðstöð
andanna CISS (Central Invest-
igation Station in the Space),
þaðan sem þeir hafa auga með
okkur og þaðan sem ég nótt og
dag tek á móti skilaboðum til
jarðarinnar.
Og hver kjaftar
upp í annan.
— Tekur það ekki á taug-
arnar að hlusta á raddirnar.
Verðið þér ekki hræddar?
Spyr Júrgenson.
— Nei, það verð ég ekki.
En segið mér: Hafa fleiri en
þér þekkt raddirnar?
— Að vísu. Hér hefur verið
fólk, sem hefur hrærst svo við
að heyra raddir látinna ást-
vina, að það hefur grátið af
gleði. Þér getið ekki ímyndað
yður hvílíka sálfræðilega og
geðheilsulega þýðingu það hef-
ur að ná sambandi við látna
ástvini, að heyra allt í einu
rödd, sem maður hélt að væri
þögnuð að eilífu og fá full-
vissu um að viðkomandi er til
og líður vel. Sjálfur hef ég
haft samband við móður mína,
en faðir minn er endurfæddur
til jarðarinnar. Hvar veit, ég
ekki.
Nýtt band snarkar og snýst.
Framh. á bls. 34.
32 FÁLKINN