Fálkinn - 07.02.1966, Page 33

/teiknað af sveini kjarval husgagnaarkite
[SKEI F A N
INÝTT
D
SEM GEFUR MÖGULEIKA TIL MARGBREYTNI Í UPPRÖÐUN
1*2’3.
SÆTA
HORN SÓFI
• Leyndarmál
Framh. af bls. 27.
Myndi hún vilja fara einu sinni
á ári — á dánardegi John
Williams — og leggja krans á
gröf hans?
— Ég fer leiðar minnar og
kem aldrei aftur, sagði Rose.
Ég skal láta þig hafa næga pen-
inga til þess að kaupa krans á
hverju ári, það sem þú átt eftir
ólifað.
Rose tók sér far til Ameríku
og hafði með sér það, sem eftir
var af hinum mikla happdrætt-
isvinningi eiginmannsins: um
300.000 krónur. Hún lagði pen-
ingana í banka og tók sér bú-
stað í Los Angeles.
Endrum og eins bætti hún
fáeinum dölum við bankainni-
stæðu sína en hún tók aldrei
neitt út að frátöldum nokkrum
krónum, sem bankinn sendi ár-
lega til frú Courtney.
Hún hafði verið í Los
Angeles í tvö ár, þegar banka-
stjórinn skrifaði henni og bað
hana um að koma til viðtals.
Hann vildi ræða um innstæðu
hennar. Þar sem svo virtist,
að hún hefði ekki í hyggju að
ráðstafa peningum sínum og
bankinn vildi gjarnan veita við-
skiptávinum sínum þjónustu
þá vildi hann vita hvort þeir
ættu að leggja fé hennar í eitt-
hvað arðbært.
— Það getið þér gert fyrir
mér, sagði Rose Williams. —
Ég skal skrifa undir skjöl þar
að lútandi, ef þér viljið.
Bankastjórinn var hygginn
og innstæða Rose óx jafnt og
þétt vegna hagstæðra fjárfest-
inga. Féð var lagt í kvikmynda-
félög, kvikmyndahús, járn-
brautir, í rafvirkjanir og síma-
félög.
Dag einn fékk frú Williams
aftur boð frá bankanum um,
að nú ætti hún rúmlega fimm
milljóna innstæðu. Þrátt fyrir
það tók hún ekki út grænan
eyri, — þvert á móti, þá spar-
aði hún allt, sem hún gat við
sig látið, eins og gömul kona,
sem þrælar til að halda lífi.
Bankinn hélt áfram að ráð-
stafa fé hennar eins og honum
þóknaðist og innstæðan óx og
óx. En hún hélt áfram starfi
sínu sem ræstingakona og
klæddist sömu slitnu, rauðu
fötunum og skónum, enda þótt
hún hefði getað lifað í allsnægt-
um og veitt sér það bezta af
öllu.
Hún sagði aldrei neinum af
fortíð sinni, og eftir því, sem
ég hef komizt næst, fékk hún
aldrei bréf frá dóttur sinni.
Hún skrifaði henni ekki held-
ur, en hún hafði gefið póst-
stofunni í heimabæ sínum í
Englandi upp heimilisfang sitt,
til þess að hægt væri að senda
henni bréf, sem kynnu að ber-
ast þangað. Vonaðist hún ef til
vill eftir að dóttirin myndi
skrifa einhvern tíma, þrátt fyr-
ir allt?
Þó varð henni ekki að von
sinni. Einu sinni í mánuði fór
hún á póstafgreiðsluna til að
spyrja hvort þar væri nokkuð
til Rose Williams, en hún kom
ávallt tómhent heim.
Fyrstu vikuna í desember
1964 fór Rose Williams, sem nú
var orðin gömul kona á níræðis-
aldri, í bankann og kvaðst ætla
að semja erfðaskrá.
Hún fékk eyðublað og skrif-
aði erfðaskrána, með banka-
stjórann og bankaþjón sem
vitni, en hún vildi ekki leyfa
þeim að sjá, hvað hún hafði
skrifað. Þeir rituðu nöfn sín,
sem vitni, hún innsiglaði erfða-
skrána og fékk bankastjóran-
um umslagið. Eftir jólafríið
1964 mætti Rose ekki til vinnu,
í fyrsta skipti í meir en þrjátíu
ár.
Tvær þeirra, sem unnu með
henni, fóru að heimsækja hana
29. desember og fundu hana
þá aleina og sjúka. Meðan beð-
ið var eftir sjúkrabílnum, sem
átti að flytja hana á sjúkra-
húsið, sagði Rose við aðra kon-
una: — í þessari skúffu —
hún benti á kommóðu við hlið-
ina á rúminu — er bréf. Viltu
vera svo væn áð setja það í póst
fyrir mig?
Bréfið var stílað til frú Co-
urtney.
Klukkan rúmlega átta morg-
uninn eftir, þann 30. desember,
fékk Rose Williams hægt and-
lát í svefni.
Það kom upp úr kafinu, að
hún lét eftir sig tæpár sex
milljónir króna, og í hólfi, sem
hún hafði á leigu í hvelfingu
bankans, fannst umslag. Erfða-
skráin var opnuð og þá kom í
ljós, að peningum hennar átti
að ráðstafa á ýmsa vegu. Hún
hafði bætt nokkrum línum við
erfðaskrána: „Það voru þessir
peningar, sem urðu manni mín-
um að bana og sem hafa fært
mér alla þá ógæfu, sem ég hef
orðið við að stríða um ævina.
Guð gefi, að þetta fé, sem fært
hefur mér svo mikla óham-
ingju, megi verða öðrum til
gæfu.“ Þar var ekki orð að
finna um dótturina, en Courn-
ey-fjölskyldunni, „sem sér um
gröf mannsins míns“ hafði hún
ánafnað um tíu þúsund krón-
um.
Blaðaúrklippurnar í banka-
hólfinu fjölluðu allar um dauða
eiginmannsins og nú fengu all-
ir að vita, hvers vegna hún
var einatt rauðklædd. Við rétt-
arhöldin forðum hafði hún ver-
ið kölluð „rauðklædda konan“.
Kvöldið, sem maður hennar dó,
hafði hún klætt sig í bezta
kjólinn sinn, sem var rauður og
rauða skó. Upp frá þeim degi,
er hún varð manni sínum að
bana, óviljandi, gekk hún
ávallt rauðklædd.
FALKINN
33