Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 7

Suzie Wong raunveruleikans ásamt syni sínutn
— Áttu við að til sé kona. sem hafi verið fyrirmyndin að
Suzie Wong?
— Vitanlega, sagði Ying Ying og var ofurlítið móðguð yfir
efanum í rödd minni. — Ég talaði við hana einu sinni, á
sjúkrahúsinu, þar sem við erum skoðaðar einu sinni í viku.
— Geturðu hjálpað mér að finna hana?
— Það getur verið, sagði Ying Ying. — Langar þig í raun
og veru til þess? Hún er nú ekki sérstaklega falleg lengur,
á ég við . .
— Góða Ying Ying, sagði ég, — það er ekki til þess, sem
ég vil finna hana.
— Gott og vel, sagði hún — Ég skal reyna. Þessi kona
heitir reyndar ekki Suzie Wong. Hún heitir réttu nafni Chop
U Tong.
Þriðja kvöldið sagði Ying Ying: — Ég hef ekki getað náð
í hana, en ég veit að hún vinnur á stað, sem heitir Lokwo.
Það var ekki vandratað til Lokwo-vínstofunnar á hafnar-
bakkanum. Blátt ljósaskiltið sást af langleið.
Ég hafði húist við hávaða og þrengslum. í stað þess komum
við inn í ömurlegan, nærri tóman sal. Dúklaus borð með
ölblettum, gluggatjöld dregin fyrir, veggur með hafnarhverfis-
mynd í ósmekklegum. daufum litum, uppljómuð vínstúka í
einu horninu.
Tveir iðjulausir barþjónar horfðu tortryggnislega á okkur,
þegar við komum inn. Þeim stökk ekki bros.
Við gengum að vínstúkunni, báðum um drykk og reyndum
að hefja viðræður við náungann í stúkunni. Það gekk treg-
lega. Svo spurði ég hann, hvort þarna væri stúlka, sem héti
Chop U Tong.
Barþjónninn leit á mig andartak og kallaði síðan á þjón.
Þeir töluðu saman á kínversku. Þjónninn sagði við mig: —
Þekkið þér hana?
— Nei, sagði ég, — ekki persónulega.
— Hún er ekki hér í kvöld.
Ég skýrði fyrir honum hvers vegna ég vildi finna hana.
— Getið þér ekki hringt til hennar og beðið hana um að
koma hingað? spurði ég.
— Ég get ekki hringt.
Við þjörkuðum um þetta fram og aftur um stund. Það er
ekkert í heiminum til erfiðara að lempa til en Kínverji, sem
ekki vill láta lempast.
— Gjörið svo vel að hringjd til hennar, sagði ég í áttunda
skipti og lagði tíu Hong Kong dollara í lófa hans.
Maðurinn hvarf bak við vængjahurð. Nokkrum mínútum
síðar stakk hann höfðinu inn um gættina og tilkynnti:
— Getið þér beðið í klukkutíma? Hún kemur kannski um
ellefuleytið.
Chop U Tong, sem er hin raunverulega Suzie Wong, settist
niður. Hún bað um Tom Collins. Hún var feimin og sagði:
— Ég er ekki falleg lengur. Bráðum verð ég í útliti eins og
„Mamasan“ (Mamasan er fyrrverandi barstúlka. sem með
tímanum er orðin eins konar húsfreyja og yfirboðari stúlkn-
anna á staðnum.)
— Eiginlega hefði ég ekki átt að koma hingað. Ég á frí
í kvöld. Við sátum heima og lékum Mahjong, þegar þið hringd-
uð.
— Er það rétt, að Mason hafi skrifað bók sína um yður?
spurði ég. — Segir hún frá sönnum atburðum?
—; Já, hún er um mig, sagði hún. — Sumt er satt, annað
ekki. Og endirinn kemur hvergi nálægt sannleikanum.
— Elskuðuð þið hvort annað — eins og í bókinni?
— Já, sagði hún, — það gerðum við. Við bjuggum saman
marga mánuði. Mason (hún kallaði hann Miison) sagði að við
ættum að gifta okkur. Þegar hann fór frá Hong Kong, sagði
hann: — Nú verð ég'fjarverandi um tíma og safna peningum.
Svo kem ég aftur og þá giftum við okkur. Nákvæmlega þetta
sagði hann.
— Hafið þér séð hann síðan?
— Nei, ég hef ekki séð hann síðan.
•— Hvar er hann nú?
— Hann býr á Indlandi. Hann er bráðum fimmtugur og
hefur krabbamein. Ég hef frétt að hann sé að skrifa æviminn-
ingar sínar, en hann er mjög veikur.
— Eruð þér mjög vonsvikin?
— Nei, ekki lengur. Til hvers er að vera vonsvikin. Ég
lifi mínu lífi eins og ég er vön.
— Hvernig hittuð þér Richard Mason?
— Það var ekki á ferjunni eins og í kvikmyndinni. Það
var hérna, sagði hún og benti fram í salinn. — Við borðið
þarna. Þetta var hans fasta borð hérna á barnum.
„Við borðið þarna.“ Þá fyrst skildum við, að við höfðum
ekki aðeins fundið aðalpersónu leiksins, heldur sátum við á
sjálfu leiksviðinu!
Vínstofa Masons „Nam Kok“ var Lokwo raunveruleikans.
Hann hafði ekki ýkt um eitt orð. Við hefðum getað farið eftir
bókinni og fundið rétta staðinn.
„Ferjan lagðist að hafnarbakkanum í Wanchai og land*
göngubrúin var látin niður. Aðeins tvö hundruð metrum
ofar var Nam Kok. Ég gat séð blátt ljósaskiltið yfir dyrunum
og hornsvalirnar mínar á efstu hæð.“
Einkennileg tilfinning læddist að mér. Hún hafði setið hér
á sama stað, lifað sama lífi öll þessi ár, meðan aðrir græddu
stórfé á ævisögu hennar. Ég litaðist um. Við eitt borðið sátu
nokkrar tötralegar götudrósir og prjónuðu og horfðu á okkur
sljóum augum. Nokkrir þreyttir sjómenn drukku öl í einu
horninu. Grammófónssjálfssalinn var þögull, það var langt
síðan hann hafði leikið „Seven Lonely Days“ svo undir tók
í salnum. Og við hlið okkar var hin glæsilega og tælandi
söguhetja orðin að þreytulegri, fullorðinni konu.
— Hann bjó á herbergi 517, sagði hún og var langt í burtu,
í heimi minninganna.
— Hafið þér aldrei fengið neinar bætur frá öllum vín-
stofunum, sem raka saman peningum og draga að sér viðskipta-
vini með nafninu Suzie Wong?
— Aldrei, sagði hún og lét sér fátt um finnast. — En
Framh. á bls. 31,
1
FALKINN