Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 37

ffet á bak og hugðist ríða heim.
En þegar ég var kominn á bak
og skyldi þeysa af stað, var
þetta bráðviljuga hross ramm-
statt og hafðist með engu móti
burt frá hinum hrossunum
hvaða ráðum sem ég beitti.
Engu að síður fannst mér ég
vera kominn í góðan félags-
skap hjá blessuðum hrossun-
um, og ákvað, að frá þeim
skyldi ég ekki víkja. Af baki
Hrannar færi ég ekki, hvað
sém á dyndi. Og þar sat ég og
barði fótastokkinn.
Allt í einu kveða við sömu
óhugnanlegu ýlfrin og fyrr,
þrjú í röð, hvert á eftir öðru.
Þau koma frá klöppinni með
enn meiri ofsa og hryllingi
en áður. Það var greinilegur
illskuhreimurinn í því síðasta.
Við þessi ósköp trylltust hross-
in og tóku á sprettinn heim
eins og fætur gátu hraðast
'borið þau/ Enn þann dag í dag
skil ég ekki hvernig ég hékk
á merinni, að hún skyldi ekki
hnjóta á vegleysunni í brúna-
myrkrinu á þessari ægifart.
Þegar komið var á brúnina
fyrir ofan hesthúsið heima
kveða enn við þrjú hljóð í
fjarska, samt voru þau greini-
leg. Og hrossin námu ekki
staðar fyrr en við hesthúsdyrn-
ar. Og ég lét þau inn.
— Og er þar með búin
sagan? spyr ég, eitthvað kanntu
um tildrög þessara annarlegu
áhrifa, sem þig sóttu og hljóð-
anna sem þú heyrðir.
— Kannski, sagði Jón og
brosti hógværlega. Ég veit dá-
lítið meira, það er ekki nóg,
én mig grunar ýmislegt. Það
var vorið eftir, eða 1916, að við
faðir minn fórum út í Utan-
verðunes. Það var vinskapur
milli heimilanna. Það voru for-
éldrar Jóns Ósmanns sem
þjuggu þar, Magnús Árnason
óg Sigurbjörg Guðmundsdóttir,
sem m. a. var komin af þeim
fræga manni séra Oddi á
Miklabæ. Við riðum að vísu til
Sauðárkróks, en það var á
heimleiðinni, sem við komum
í Nes, pabbi þurfti að hitta
gömlu hjónin. Magnús var þá
rúmliggjandi, enda dó hann þá
um sumarið. Sigurbjörg hafði
fótavist, hún dó 1919.
Þeir spjölluðu margt saman
karlarnir, en á meðan gaf
Sigurbjörg sig á tal við mig.
Við ræddum meðal annars um
dulræna hluti, og ég sagði
henni söguna, sem þú hefur nú
heyrt. Þá segir gamla konan
við mig eitthvað á þessa leið:
— Þegar ég var ung stúlka
á Hafsteinsstöðum hjá afa mín-
um, og var að fara í fjósið á
vetrarkvöldum, þá kom það
iðulega fyrir í svipuðu veðfi,
að ég og við fleiri, sáum ljós,
rauðleitt flöktandi ljós, sem
bar milli bæjanna Kárastaða
og Hróarsdals, stundum var
kyrrt, en oftar flöktandi.' Ég
spurði afa hverju þetta sætti,
en hann hafði líka séð það.
(En sr. Gísli, afi Sigurbjargar
var kunnugur í Hegranesi.)
Afi sagði mér, að það hefði
fyrrum verið altalað í Hegra-
nesinu, að einmitt á þessum
stað hefði förukona fætt barn
í dul og grafið það í urðina
undir klöppinni nálægt alda-
mótunum 1800, þá trúi ég
Stóridómur hafi enn verið í
gildi.
— En hafa ekki fleiri en
þú heyrt útburðarvælið? spyr
ég.
— Ekki það ég veit, en
Sigurbjörg þessi var skýr og
merk.
— En hvernig var það, í
upphafi þessa máls sagðistu
hafa fundið annarleg áhrif
streyma til þín frá Vötnunum,
hvaða skýringu gefurðu mér á
því?
— Það er önnur saga. Þau
áhrif hurfu, þegar hestarnir
tóku sprettinn. Þau stöfuðu frá
manni, sem drukknaði í Vestur-
ósnum, það var sagt að hann
lægi ekki kyrr. Frá honum
komu áhrifin, sem fylltu mig
óhug og geig heima í Kára-.
stöðum. En þó var ég aldrei
hræddur við voðann til þeirrar
handar, pabbi hafði áður séð
við því, hann kunni skil á
ýmsu, sem öðrum var hulið.
— Viltu ekki segja mér nán-
ar af þessu, Jón?
— Ekki núna, ég held það
sé tæpast timabært, seinna,
kannski seinna. En nú er bíl-
stjórinn víst farinn að bíða
eftir mér.
Og það er rétt með herkju-
brögðum að ég fæ Jón til að
súpa úr kaffibolla, hann vill
ekki láta mjólkurbílstjórann
úr Nesinu bíða. Jón var að
koma að sunnan, en nú ætlar
hann að skreppa á æskustöðv-
arnar í Hegranesinu og hitta
vini og frændur áður en hann
fer heim í fásinnið á Skaga.
Vindsveipur feykir mjöllinni
framan í okkur þegar ég opna
dyrnar.
Við kveðjumst og hann gef-
ur mér góð fyrirheit um fleiri
sögur um furður og fyrirbæri,
og enda ýmislegt fleira, því
Jón kann sjó af sögum og hef-
ur margt reynt.
— Vertu blessaður.
UNDIRFÖT ÚR NYLON OG PRJÓNASILKI
CERES, REYKJAVÍK
CITROÉN
í IIOKTE-CARLO KEI»I»]\I]\TINTI l»66
Sex af átta keppnisbiíreiðum frá Citroen voru á meðal
tólf fyrstu: I 1. sœti: Toivonen/Mikander, í 4. sœti:
Neyret/Terramorsi, í 7. sœti: Verrier/Pasquier, í 9. sœti:
Laurent/Marche, í 11. sœti: Rolland/Augias og í 12.
sœli: Ogier/Ogier.