Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 13

— Hvað segirðu? Hvaða erindi getur hann átt til borgar-
innar?
— Það má hamingjan vita. Hann var að koma út um hliðið
á British Museum, þegar ég ók framhjá.
Eins og eðlilegt var gat ritarafrúin ekki stillt sig um að
spyrja hvort þau væru að tala um raunverulegan ábóta.
— Nei, nei, elskan mín. Aðeins nágranna okkar úr sveitinni,
sem keypti Lufford Abbey fyrir nokkrum árum. Hann heitir
í rauninni Karswell. (Abbey þýðir klaustur. Innsk. þýðanda).
— Er hann vinur ykkar? spurði ritarinn og sendi konu
sinni þýðingarmikið augnaráð.
Spurningunni var svarað með heilu flóði af yfirlýsingum.
Eiginlega var ekki hægt að segja neitt gott um hr. Karswell.
Enginn vissi hvað hann aðhafðist, þjónalið hans var hræði-
legur óþjóðalýður, hann hafði stofnað ný trúarbrögð fyrir
sjálfan sig og iðkaði þau á vægast sagt dularfullan hátt, hann
var uppstökkur og fyrirgaf aldrei neinum neitt, hann var
hroðalega ljótur, eða svo fullyrti frúin þó að bóndi hennar
vildi aðeins draga úr, hann gerði aldrei góðverk og ef hann
beitti áhrifum sínum til einhvers, var það ævinlega til ills.
— Vertu nú sanngjörn væna mín, greip bóndi hennar fram í.
— Þú gleymir því sem hann gerði fyrir skólabörnin.
— Gleymi því! Ég ætti nú ekki annað eftir! En það var
gott að þú minntist á það, því það gefur góða mynd af mann-
inum. Hlustaðu nú Florence. Fyrsta veturinn sem þessi
skemmtilegi nágranni okkar bjó á Lufford, skrifaði hann sókn-
arprestinum sínum (hann er ekki okkar prestur, en við erum
vel kunnug honum) og bauðst til að sýna skólabörnunum
töfra — skuggamyndir. Hann sagðist hafa nýja gerð mynda,
sem þau myndu áreiðanlega hafa gaman af. Nú. Presturinn
varð ekki svo lítið hissa, þvi að hr. Karswell hafði sýnt
sig í allskonar meinbægni við börnin, kvartað yfir átroðningi
þeirra og þess háttar, en auðvitað þáði hann boðið og tíminn
var ákveðinn. Kunningi okkar fór sjálfur á staðinn til að
fylgjast með og á eftir sagðist hann aldrei hafa orðið eins
þakklátur fyrir neitt, eins og það að hans eigin börn gátu
ekki komið því við að vera viðstödd. Þau voru raunar í barna-
boði heima hjá okkur. Greinilegt var að hr. Karswell hafði
einsett sér að gera vesalings þorpsbörnin viti sínu fjær af
hræðslu og ég er sannfærður um að hefði hann ekki verið
stöðvaður, hefði honum tekist það. Hann byrjaði á tiltölu-
lega meinlausum hlutum, einn af þeim var Rauðhetta og jafn-
vel þá, segir hr. Ferrar, var úlfurinn svo hroðalegur, að það
varð að fara með nokkur af smærri börnunum út og hann
sagði að hr. Karswell hefði byrjað söguna með því að væla
eins og úlfur einhvers staðar í fjarska og það var eitthvað
það hroðalegasta hljóð sem hann hafði heyrt. Hr. Ferrar sagði
að allar skuggamyndirnar, sem hann sýndi hefðu verið mjög
vel gerðar. Þær voru algerlega raunverulegar, en hvar hann
hafði fengið þær, eða hvernig hann hafði búið þær til, gat
hann ekki ímyndað sér. Nú en sýningin hélt áfram og sög-
urnar urðu smám saman meira hrollvekjandi og börnin voru
slegin algerri þögn. Að lokum kom hann með myndaflokk,
sem sýndi lítinn dreng í garði hans sjálfs — Lufford á ég
við — að kvöldlagi. Hvert einasta barn í stofunni hlaut að
þekkja staðinn af myndunum. Þessi aumingja drengur var
eltur, ofsóttur og síðar yfirbugaður og annað hvort rifinn í
tætlur, eða komið fyrir kattarnef á einhvern annan hátt af
hryllilegri hvítklæddri og hoppandi ófreskju, sem í fyrstu
faldi sig á milli trjánna og kom síðan æ betur í ljós. Hr. Ferrar
sagði að þetta hefði verið einhver sú versta martröð, sem
hann hefur lifað og hann þorir ekki að hugleiða hver áhrif
hún hefur haft á börnin. Og nú var þó nóg komið og hann
talaði vægast sagt höstuglega til hr. Karswell og sagði honum
að þetta gæti ekki gengið lengur. Hann svaraði ekki öðru en
þessu: „Nú já. Yður finnst vera tími til kominn að við
hættum þessari ágætu sýningu og sendum börnin heim að
hátta. Allt í lagi!“ Og hugsið ykkur bara! Þá smellti hann
nýrri mynd á og hún var af miklum fjölda snáka, marg-
fætlna og einhverjum viðbjóðslegum kvikindum með vængi
og einhvern^veginn tókst honum að láta svo sýnast, að ófögn-
uðurinn væri að þrengja sér út úr myndinni út á milli áhorf-
endanna. Þessu fylgdi eins konar þurrt hrygluhljóð sem
gerði börnin viti sínu fjær og auðvitað ruddust þau til dyra.
Það varð hroðalegt uppnám í þorpinu á eftir. Auðvitað kenndu
mæðurnar vesalings hr. Ferrar um ósköpin að miklu leyti
og hefðu feðurnir komist í gegnum hliðið heim að Lufford,
hefði ekki verið ein einasta heil rúða þar eftir. Og þarna
hafið þið hr. Karswell. Þetta er ábótinn af Lufford og þið
getið rétt ímyndað ykkur hversu mjög við þráum félagsskap
hans!
— Já, ég held að hr. Karnswell hafi allt sem til þarf, til
að verða eftirtektarverður glæpamaður og ég myndi aumka
hvern þann, sem kæmist á svarta listann hjá honum, sagði
gestgjafinn.
— Ætli hann sé maðurinn sem . .. ? Eða er ég að rugla
honum saman við einhvern annan, sagði ritarinn, sem um
hríð hafði verið á svipinn, eins og hann væri að rifja eitt-
hvað upp fyrir sér.
— Ætli hann sé maðurinn sem gaf út „Sögu svartagaldurs-
ins“ fyrir' tíu árum eða svo.
— Sá er maðurinn og manstu hverja dóma hún fékk?
— Ég hefði nú haldið það og það sem meira er: Ég þekkti
þann sem skrifaði þann skeleggasta og það gerðir þú reyndar
líka. Þú hlýtur að muna eftir John Harrington. Hann var
með okkur í skóla.
Framh. á bls. 32.
HROLLVEKJA ÚR SAFNI HITCHCOCKS - FYRRI HLUTI
FÁLKINN 13