Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 36

HEILDSÖLUBIRGÐIR-
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120
kemur
fljót-
virkasti
síðan hann spurði mig hverjir
væru helztir sérfræðingar í
gullgerðarfræðum og auðvitað
sagði ég honum að þér væruð
sá eini í öllu landinu. Ég skal
athuga hvort ég næ ekki í
hann. Ég er viss um að hann
langar til að hitta yður.
— Nei, í guðanna bænum
látið það vera. Mér er sérstak-
lega mikið í mun að forðast
þann mann, sagði hr. Dunning.
— Nú jæja þá, sagði aðstoð-
armaðurinn.
— Hann kemur hér ekki oft
og ég held að mér sé óhætt að
segja áð þér getið. sniðgengið
hann.
Á heimleiðinni um kvöldið,
varð hr. Dunning oftar en
einu sinni að játa fyrir sjálf-
um sér að hann hlakkaði ekki
til ánægjulegrar kvöldstundar
heima hjá sér eins og venju-
lega. Honum fannst eins og
eitthvað óskiljanlegt og óhöndl-
anlegt hefði risið milli hans
og meðbræðra hans, hefði á
einhvern hátt tekið af hon-
um stjórnina. Hann langaði
36
FÁLKINN
til að sitja nálægt nágrönn-
um sínum, bæði í lestinni og
sporvagninum, en aldrei þessu
vant var hvort tveggja því
sem næst tómt. George vagn-
stjóri virtist vera þungt hugs-
andi og niðursokkinn í að
reikna út farþegafjöldann.
Þegar hann kom heim, var
þar fyrir heimilislæknirinn
hans, Watson. Hann beið á
tröppunum:
— Mér þykir það leitt Dunn-
ing. Þjónusturnar þínar eru
báðar úr leik. Satt bezt að
segja neyddist ég til að senda
þær báðar á hjúkrunarheimili.
— Guð hjálpi mér? Hvað
hefur komið fyrir?
— Það er einhvers konar
matareitrun myndi ég segja.
Sjálfur hefurðu sloppið sé ég,
því annars stæðir þú ekki á
fótunum. En ég held að þær
nái sér aftur.
— Ja hérna! Hafið þér
nokkra hugmynd um hvernig
á þessu stendur?
— Jú. Þær sögðust hafa
keypt skelfisk til miðdegis-
verðar af umferðarsala. Það
er þó eitthvað einkennilegt,
því að ég hef spurzt fyrir í
nágrenninu og að því er ég
kemst næst hefur enginn um-
ferðarsali barið að dyrum. Ég
gat ekki komið boðum til yðar
og þær munu verða fjarver-
andi enn um stund. En þér
skuluð koma og snæða kvöld-
verð hjá mér og við getum
gert áætlanir um framtíðina.
Klukkan átta. Gerið yður ekki
óþarfar áhyggjur.
Niðurlag í næsta blaði.
• Skilnaður
Framh. af bls. 31.
sér á vissan hátt og þá gera
þeir það.
Velferð barnanna — eða
eigin velferð — hvort á að
vera þyngra á metunum? Ef
það eru börnin, sem við ber-
um fyrir brjósti, þá forðumst
við að setja þau í val — og
valdaaðstöðu, sem þeim er of-
vaxin, en leyfum þeim að
þykja vænt um bæði pabba og
mömmu.
Sína eigin velferð — uppræt-
ingu sektarkenndar, endur-
heimt sjálfsálit, lausn frá hin-
um aðilanum — það verða þau
að sjá um sjálf.
☆
• Frá Bola
Framh. af bls. 17.
fyrir nokkru horfið út í dimm-
una. En snögglega kemur hann
þjótandi, skjálfandi og smáýlfr-
andi af hræðslu og þorir hvergi
að vera nema milli fóta mér,
eða við tærnar á mér, svo ég
átti óhægt um gang hans vegna.
Varð ég hálf argur og fór að
skamma greyið, en það þýddi
lítið. Hann fór að vísu aftur-
fyrir mig en er svo nærri, að
ég finn lappirnar á honum við
hæla mér og snúðinn í hnés-
bótunum. Og svona morrum við
áfram og er víst hvorugum
rótt.
Þá allt í einu heyrði ég
þetta óskaplega hljóð, sem
smaug gegnum merg og blóð.
Ég hef aldrei heyrt neitt því
líkt, nema helzt í lómi, þetta
var aðeins stórum sterkara og
háværara, mér fannst fyrst
sem það kæmi ofan úr loftinu,
en það var ekki svo gott að
átta sig á því, það var svo
dulmagnað, og eins og það
þrengdi að alls staðar frá.
Ég hrekk auðvitað illa við,
þó ég væri síður en svo óvið-
búinn. En um leið kemur annað
veinið sízt minna, og strax á
eftir hið þriðja og er það sýnu
mest. Þá fæ ég greint að það
kemur frá klöppinni — á ská
suðaustur frá mér, þó ekki
langt.
Ónotin þutu í mig svo heift-
arlega, að ég ætlaði að taka
sprettinn, en það þýddi ekki,
ég sídatt í móunum.
Þá signdi ég mig, það róaði
mig. Ég las líka faðirvorið og
reyndi að ganga hægt.
Sunnan við móana og neðan
við klöppina tekur við mýíi,
sem ég verð að fara. Þegar ég
kem þangað heyri ég að eitt-
hvað er að spikka (skvampa)
í mýrinni, svo nú virtist mér
sem alls staðar væri vá fyrir
stafni. En ég hugsaði sem svo,
að ekkert þýði að reyna að
forðast þetta, heldur mæta því
í drottins nafni. Þá sé ég glóra
í eitthvað gráleitt rétt fram-
undan mér, sé svo að þetta er
hvít hryssa, kölluð Hrönn, sém
faðir minn átti, vanalega þúfu-
gæf. Öll hrossin okkar í Hróars-
dal voru þarna í þéttum hnapp,
ókyrr og frísandi og snerust
hvert um annað.
Ég hafði snæri í vasanum
og þóttist góður að ná Hrönn,
hún var að vísu stygg aldrei
þessu vant, en ég náði henni
samt, batt upp í hana, snarað-