Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 14

HNN heitir Jón Normann Jónasson, og á heima á Sel-
nesi á Skaga í SkagafjarSarsýslu. Hann hefur dvalið
þar að mestu einn nokkur undanfarin ár, áður var
hann kennari í Reykjavík. Jón er fróður maður, vel
lesinn og minnugur og kann frá mörgu að segja. Við
höfum kynnzt töluvert og kemur hann gjarna til
mín, þegar hann á leið á Krókinn. Það ber að vísu
sjaldan við, því hann á ekki heimangengt, leiðin löng, og hann
þarf að sinna skepnum sínum. Mér fannst því bera vel í veiði,
þegar hann skrapp til Reykjavíkur síðastliðið haust og lofaði að
heimsækja mig í bakaleið. Hann hafði leyft mér að skrifa ýmis-
legt eftir sér og mér fannst aldrei nóg komið.
Hann kom að sunnan 1. nóvember. Við fáum kaffi og Jón
býður í nefið. Svo setjumst við að á skrifstofu minni og ég
yddi blýantinn.
★ VIÐ VESTURÓSINN.
SMÁMUNIR UM ÞORGEIRSBOLA.
Við röbbum um Vesturósinn. Það er þar sem vesturkvísl
Héraðsvatna fellur til sjávar, þung og dimm og uggvænleg.
Þar voru Furðustrandir, byrgið hans Jóns Ósmanns, ferjumanns-
ins, sem orðinn er að nokkurs konar þjóðsagnapersónu í Skaga
firði. Þar háði hann sitt stríð við strauma og myrkur og flutti
menn og málleysingja milli stranda, heljarmennið og góðmennið,
sem vakti mörgum bros í auga, og kvaddi sjálfur lífið um vor-
nótt fyrir rúmlega hálfri öld, þarna við ósinn, þar sem þungar
öldur sletta köldum hrömmum upp á Borgarsandinn, og skolugt
fljótið ber með sér voveiflegar sögur alla leið framan úr öræfum,
um slys og háska þúsund ára.
— Þarna ertu kunnugur, Jón? spyr ég, þegar við höfum látið
útrætt um Jón Ósmann. Það spjall verður ekki skráð hér, enda
þessari frásögn ekki beint því viðkomandi, þó það væri undanfari
liennar og á vissan hátt aðdragandi.
— Já, ég gætti dragferjunnar tíu árum síðar en Ósmann
hvarf í djúpið, eða 1924, það var í fimm eða sex vikur.
Ég átti alltaf að vera kominn á ferjustaðinn klukkan níu
á morgnana, og heim mátti ég fara klukkan níu á
kvöldin. Þetta var seinnipartinn í ágúst og september
fram yfir göngur. Ég hélt til á Hellusandi. Mér þótti
þetta dálítið gaman. Það komu margir og ég hef stund-
um þörf fyrir að spjalla, og maður heyrði marga frétt.
Svo var þetta laugardag í byrjun september. Það var
orðin koldimm nótt og þá gnauðaði stundum þunglega í
ósnum, en það skelfdi mig ekki.
Seinnipart dagsins kom fólk af Króknum. Það var
Jóhann heitinn Möller, faktor við Sameinuðu íslenzku
verzlanirnar, sem áður voru nefndar Gránufélagsverzl-