Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 28

Ég NÝ FRAMHALDSSAGA
12-v jMS
er
sak-
laus 'T ' %
RÓMANTÍSK MTÍMASAGA
FRÁ HERRAGARÐI í DÖLITM
Í SVÍÞJÓÐ
— En Louise þá? hugsaði
Marianne undrandi. Hann hlýtur
að hafa enn meiri áhyggjur af
henni. Eða var það svo sjálf-
sagt, að Ulf fyndist ekki taka
því að nefna það? Það fór Hroll-
ur um Marianne. Hvort sem það
nú var vegna kuldahreimsins í
rödd Ulfs eða hún hafði synt
of lengi í köldu vatninu. Hákon
stillti sér upp fyrir aftan hana
og fór að nudda á henni bakið.
Augnabrýrnar á Ulf mættust
yfir nefrótinni augnablik.
— Farðu upp og kiæddu þig!
Við borðum rétt bráðum, sagði
hann allt að því óvingjarnlega.
Marianne flýtti sér upp brekk-
una. Uif var henni þá reiður
ennþá. Hann hafði ekki gleymt
ólukkans listunum. Það var
henni með öllu óskiljanlegt,
hvernig þeir höfðu getað týnzt.
1 hvað átti hún að fara? hugs-
aði hún með sér, þegar hún stóð
framan við opinn klæðaskápinn.
Hún yrði líklega að snyrta sig
eitthvað, fyrst þau höfðu gest.
En á hinn bóginn var þetta bara
Hákon Magnússon og hún hafði
enga löngun til að halda sér til
fyrir honum. Ulf sá hvorki né
heyrði neitt nema Louise, — til
hvers væri það þá? Þegar hún
gekk yfir flötina, kom hún auga
á Jannis Per, sem var að skríða
út um lúgu á þaki hússins, sem
þjónustufólkið bjó i. Hvað var
hann að gera þarna uppi? hugs-
aði hún undrandi.
Louise, Ulf og Hákon sátu á
veröndinni með glasabakka fyrir
framan sig. Marianne gekk hik-
andi gegnum garðstofuna. Ef til
vill ætti hún að bíða hérna inni,
þar til þau hefðu lokið úr glös-
unum? En Tarzan, sem lá við
hliðina á Ulf, varð hennar var.
Hann lyfti höfðinu og sló róf-
unni vingjarnlega en ofurlítið
letilega í gólfið. Varla þarf ég
að standa upp? virtist hann
spyrja. Ég sem hljóp nærri úr
mér líftóruna þín vegna, rétt
áðan. Þú getur alls ekki gætt
þin sjálf... Hákon Magnússon,
sem hafði tyllt sér á handriðið
um veröndina, kom einnig auga
á hana.
— Hæ! Hvernig liður þér
eftir sundið? spurði hann. Hef-
ur þér hlýnað aftur?
— Já, að mestu.
Það var ekki um annað að
velja en að fara til þeirra. Hún
virti sem snöggvast fyrir sér
útsýnið. Kvöldsólin hellti geisl-
um sínum skáhallt yfir vatnið.
Ljósgræn blöð birkitrjánna
gljáðu eins og silki, en greni-
skógarnir kringum vatnið voru
myrkari en um miðjan daginn.
Uif hellti í kokkteilgias handa
Marianne. Þegar hún tók við því,
fann hann, að fingur hennar
voru ískaldir. Hann fékk löngun
til að taka um hendur hennar
og verma þær. Hann renndi aug-
unum yfir hana... að þvi er
virtist hirðuleysislega og af til-
viljun. Þessi óbrotna, slétta fata-
tízka hlaut að hafa verið fundin
upp sérstaklega fyrir hana.
Hann hafði aldrei áður séð konu
njóta sín til fulls í henni fyrr.
Ef til vill var það vegna...
filmstjörnumálsins? Ef Hákon,
sá erkiasni hefði bara orðið eftir
kyrr uppi á veröndinni í stað
þess að elta hann niður að vatn-
inu, þá hefði hann að minnsta
kosti ekki séð hana í þessum
baðfötum...
— Ég mætti víst ekki bjóða
ykkur til kvöldverðar I Falun
á morgun? spurði Hákon skyndi-
lega.
— Þakka þér fyrir, það væri
ákaflega gaman, sagði Louise
hlæjandi og Ulf tók undir með
henni.
— Getum við ekki farið strax
eftir hádegisverð? Ég myndi
gjarnan vilja heimsækja Ornas-
stungan og bæ Carles Larsons í
Sundborn. Auk þess gætu döm-
urnar þurft að verzla eitthvað
i Falun áður en við borðum,
sagði Hákon.
— Það væri fyrirtak, sagði;
Louise. Ef mikið er að gera á
skrifstofunni, þá getur Marianne
tekið áætlunarbílinn klukkan
hálffimm og sameinast okkur í <
borginni. Það væri auðvitað ólíkt* 1
skemmtilegra, ef þú hefðir get-
að verið með okkur allan tím-
ann. En ef það reynist ómögu-
legt, þá er áætlunarbillinn néyð-
arúrræði.
— Ég verð þá líklega að taka
hann, sagði Marianne. Ég gæti
líka misst af honum, hugsaði
hún.
. — Það kemur ekki til mála.
Ég skulda þér uppbót fyrir
eftirvinnu, þegar þú gerðir upp
launalistana, sagði Ulf dálitið
gramur. — Svo þú getur vel
fylgzt með okkur eftir hádegis-
verð.
— Þökk fyrir, ég þarf enga
uppbót fyrir það, svaraði Mari-
anne stutt i spuna. Þvert á móti
átti hún vist skilið refsingu fyr-
ir að hafa glatað tveim listun-
um, hugsaði hún vansæl.
— En góða Marianne, þegar
nú Ulf vill leyfa þér það þá
kemurðu auðvitað með okkur,
sagði Louise lokkandi. Og svo
er Jansson heima. Hann er búinn
að vera hér svo lengi, að hon-
um væri leikur einn, að sjá um
þetta allt saman og Ulf treystir
honum fullkomlega.
Hvaða þörf er þá fyrir mig
hérna? hugsaði Marianne. Hafði'
Ulf sagt, að hann treysti henni
ekki? Það væri ekkert tiltöku-
mál... Hún ætlaði að missa af
bílnum. Á hinn bóginn var ýmis-
legt, sem hún hefði þurft að
kaupa sér...
Kaupa... verzla ... nú bærði -
þessi óljósa minning á sér aftur.
Átti hún eitthvað skylt við verzl-
anir? ef til vill... Hún ætlaði
að taka áætlunarbílinn, aka með
honum til Falun um eftirmið-
daginn, reika um borgina og ein-
beita sér að þvi að breyta þess-
um þokukennda grun í skýra
mynd.
SJÖTTI KAFLI.
Gjallhaugarnir við Falun risu
fjallháir báðum megin vegarins,
28
FALKINN