Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 17

okkur svo við hlupum til bæj-
ar. Mögnuð kynngi þessarar
sýnar hafði veitt okkur tengsl
við ógn og skelfingu, sem við
kunnum engin ráð við. En
þegar við komum heim og
sögðum frá viðburðinum sagði
pabbi ekki annað en þetta:
— Já, þið þurfið aldrei að
vera hrædd við Þorgeirsbola.
Hann fer ekki inn fyrir tún-
garðinn hjá mér.
— Svo þú telur, Jón, að
þarna hafi verið um Þorgeirs-
bola að ræða?
—^ Ekki vafi. Bæði sáum við
öll sex furðu greinilega allt út-
lit þessarar skepnu, og Gísli,
sem var í beztu aðstöðunni, sá
líka greinilega hornin. Nei,
þar kemst enginn efi að.
— Og hvaðan kom hann?
— Sjálfsagt úr Blönduhlíð-
inni. Hann fylgdi fólki þaðan,
sem án efa hefur farið þessa
leið á undan eða eftir, þó ég
muni nú ekki eftir að við veitt-
um því athygli.
—- En Ábæjarskotta hefur
ekki verið með í förinni. Var
ekki sagt að hún fengi að sitja
á skinnbleðlinum hjá bola?
— Skotta var ekki með.
Kannski er þetta líka bara
þjóðsaga með samneyti hennar
við Þorgeirsbola. Enda mun
hún aðallega hafa haldið sig
framfrá.
★ ÚTBURÐUR
HEGRANESI.
Það er margt, sem fram kem-
ur í spjalli okkar Jóns. Ýmis-
legt frá gleymdri gamallri tíð.
Hann er fjölfróður um yfirskil-
vitlega hluti og segir skemmti-
lega frá. Með sínum hógværa
og látlausa hætti, fær hann
mig til að fylgja sér um annar-
lega vofuheima, sem ég í fá-
fræði minni hélt að væru flest-
um týndir. Lág röddin og trún-
aðartraustið gagnvart söguefn-
inu og gagnvart viðmælanda
gaf þessari kvöldstund, þegar
við sátum í skrifstofu minni,
einhvern hljóðlátan, en þó
kyngimagnaðan blæ af bað-
stofulífi fyrri alda, þegar allt
var tínt til, sem mátti gleðja
eða fræða söguþyrsta alþýðu.
Og eftir að við höfðúm þeg-
ið kaffibolla og Jón tekið sinn
vana skammt í nefið, þá segir
hann mér frá útburðinum í
Hegranesi:
—- Á milli Hröarsdals og
Kárastaða í Hegranesi er klöpp,
sem við kölluðum Drauga-
klöpp. Við höfðum orðið vör
við eitthvað óhreint í urð við
klöppina.
Meðal annars var það eitt
sinn er við mamma vorum að
koma úr kaupstaðarferð af
Uppdráttur af svæðinu.
Króknum. Þá var ég strákling-
ur, sennilega kringum 1910. Þá
sáum við einhvern mórauðan
vindil skjótast undan hestun-
um, skömmu áður en við kom-
um að urðinni, en þegar þang-
að kom stakk þetta sér niður í
hana. Líkt þessu kom oftar
fyrir.
Svo var það í nóvember 1915,
að ég labbaði í rökkrinu með
nokkrar bækur út í Kárastaði.
Ég hafði verið með þær að láni
frá Sigurði Ólafssyni frænda
mínum og vini. Við vorum oft
vanir að skiptast á bókum.
Á Kárastöðum var lítil bað-
stofa og lág. Rúm voru með
hliðum og náði súðin niður að
þeim.
Sigurður var ekki heima, en
tíminn spjallaðist af hjá okkur
engu að síður. Sé ég þá að
komið er að fjósatíma, svo ég
þurfti að fara að hafa mig
heim. En þá komu allt í einu
í mig einhver ónot, þó ég væri
enn inni í baðstofu, og ég
fann hvaðan þau stöfuðu. Þau
streymdu til mín frá klöpp-
inni og urðinni. Þar var eitt-
hvað sem vildi mér illt. Ég
fann það. Og það var fleira,
sem var á hræringi þetta haust-
kvöld. Önnur ónotaleg taug lá
til mín neðan frá Vötnum. Þar
var eitthvað óhugnanlegt, sem
mér fannst liggja í leyni og
vilja skapa mér voða. Þó fann
ég að ekkert samband var milli
þessara bölvilja, en leið mín
þurfti að liggja milli þeirra og
það vakti mér óróa. Þetta vildi
sitja fyrir mér.
Það var auð jörð, gott veður
en örtungla. Ég tvístíg á bað-
stofugólfinu og er að bræða
það með mér, hvað ég skuli
gera. Síðast spyr ég Sigur-
björgu systur mína (móður
Sigurðar og Einars), hvort
Einar megi ekki fylgja mér
suður fyrir merkin, en Drauga-
klöppin er aðeins norðan
þeirra.*
* Sigurður Ólafsson, fræðimað-
ur á Kárastöðum og Einar voru
bræður, synir Sigurbj. systur Jóns
Normanns. Einar dó úr lungna-
bólgu um tvítugt, mesti efnismað-
ur.
Einar er strax til í að fylgja
mér, og við leggjum af stað.
En samfylgdin varð ekki löng.
Strax er við komum suður fyr-
ir túnið og yfir bæjarlækinn,
sem þar rennur, finnur Einar
til slíkra ónota, að hann treyst-
ist á engan hátt til að fara
lengra, og reynir sem hann
getur til að fá mig til að snúa
við aftur. Við ræddum þetta
nokkra stund, en útkoman varð
sú, að Einar fór til baka, en
ég fylltist þráa og hélt því, að
aldrei skyldi ég snúa við, held-
ur færi ég einn hvað sem á
dyndi.
Það var afar dimmt til jarð-
arinnar og illt að sjá. Götu-
slóðar lágu hér og þar eftir
þíðum móum sunnan lækjar-
ins. Og meðan ég er að pauf-
ast í myrkrinu, hugsa ég mér
að ég skuli fara neðan við
klöppina og milli þessara
tveggja vera, sem ég fann altaf
hvað leið.
Mér fylg'di mórauður hund-
ur, sem hét Tryggur, og bar
nafn með rentu. Nú hafði hann
Framh. á bls. 36.
17
FALKINN