Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 15

anir. Þorbjörg kona hans var með honum og fleira fólk.
Þau voru að fara yfir í Hofsós að hitta séra Pálma, föður
Þorbjargar.
Jóhann segir mér, að þau komi til baka á sunnudags-
kvöldið, en verði trúlega seint á ferðinni, biður hann mig
að bíða þeirra til klukkan tólf um kvöldið.
— Var þér ekki heldur miður við, að þurfa að dvelja
þarna svona seint, sitthvað gat þér nú dottið í hug frá
nýrri og garmalli tíð, sem betra er að hugsa um innan um
fólk, en einn á slíkum auðnarstað?
— Nei, ég leiddi ekki hugann að því. Mér var vel við
þetta fólk, og án alls hiks lofaðist ég til að bíða eftir því,
mér fannst það alveg sjálfsagt, maður gerði þetta yfirleitt,
þegar líkt stóð á. Það var þegjandi skylda.
Sunnudagurinn leið að kvöldi. Ég hafði olíulukt hjá mér
í byrgisgarminum, lá uppi í bedda og las í einhverju blaði
til að drepa tímann.
Klukkan var orðin tíu, eða rétt byrjuð að ganga ellefu,
þá heyrist mér riðið að byrginu og kringum það. Gott að
þurfa ekki að bíða lengur, hugsa ég, rís upp og ætla út.
En rétt um leið og ég tek í hurðina heyri ég drynjandi
nautsöskur úti fyrir. Það eina sem mér dettur í hug, er
að ekki sé of gott lagið á þeim beljunum í Nesi (Utanverðu-
nesi), bezt fyrir mig að stugga við þeim, annars verði
langt í mjaltirnar, og óvíst að fólkið finni þær hér. Ég
þríf því luktina 0f snarast út en sé ekki neitt. Ég geng
allt í kringum byrgið, en það kemur út á það sama, engar
kýr sjáanlegar né heyranlegar.
Fer ég nú inn aftur, og það er mér eiður sær, að mér
datt ekkert í hug annað en beljuskammirnar í Nesi, ég
hefði bara ekki getað fundið þær. Og ég fór aftur að lesa.
En viti menn. Klukkan ellefu heyri ég þetta sama, alveg
eins. Þá hugsa ég með mér, að ég skuli ekki láta belju-
fjandana leika á mig í annað sinn, nú skuli ég leita almenni-
lega. Ég þramma því með luktina út og geng norður eyrina,
alla leið að Gíslahaug, sem var þar yzt þar sem kletta-
veggurinn lokaði að sjónum, haugurinn er víst horfinn
núna, hvarf þegar grjótið var sprengt þarna í Sauðárkróks-
höfn. En ég varð einskis vísari, svo ég sneri til baka að
Ósklettinum, þar sem brúarendinn er nú. En það er ekkert
að finna, svo ég fer enn inn. Og nú er klukkan á seinni
tímanum í tólf, og þá heyri ég allt eins.
Fer ég nú að hugleiða málið. Voru þær uppi á brún?
spyr ég sjálfan mig, en gef mér jafnharðan neikvætt svar.