Fálkinn - 07.03.1966, Blaðsíða 32

KLIMALUX
RAFGJAFI - LOFTHREINSARI
Klimalux
fyrir heimili.
Klimalux Super
fyrir stór húsakynni.
Ákjósanlegt þar sem mikil upphitun veldur þurru
lofti. Klimalux er með innbyggðri síu, en í Klima-
lux-Super fer loftið gegnum vatnsúða. Hvorttveggja
bætir raka í loftið og hreinsar úr því óhreinindi og
tóbaksreyk. Síur (filter) til endurnýjunar fyrirliggj-
andi.
Rakagjafinn er með snúru og kló sem stungið er
í tengil, og gengur nálega hljóðlaust. Mjög lítil raf-
magnseyðsla.
Hreinna og heilnæmara loft og aukin vellíðan.
Hinn þekkti danski læknir, Knud Lundberg, sem mikið
hefur ritað um heilbrigðismál segir svo (lítið eitt stytt
í þýðingu):
„Gömlu ofnarnir eru nú að hverfa, enda lítil eftirsjá
að þeim, sérstaklega húsmæðrum. En einn kost höfðuþeir
umfram hitun sem nú tíðkast. Þeir endurnýjuðu loftið
betur en miðstöðvarhitun, en miðstöðvarofnar valda ó-
þægindum að því er snertir rakastig loftsins. Inniloft okk-
ar er tiðum of þurrt, það veldur óþægindum í slímhimn-
inum og þurrum hálsi, með þeirri vanlíðan sem slíku
fylgir. Tilraunir hafa sannað að slímlagið á slímhimn-
um í nefi veitir minni vörn þegar rakastig loftsins lækk-
ar of mikið, en þannig fer víða í nútíma húsakynnum með
upphitun frá miðstöð. Oft er rakastigið langt fyrir neðan
50 — 70 sem talið er æskilegt. Jafnframt hefur rakastig-
ið áhrif á stöðurafmagnið í loftinu, en það er mál sem
við munum brátt heyra meira um.
Það er því auðskilið að rakagjafar eru vinsælir, enda
þótt misjafnir séu. Þær gerðir sem venjulega hafa verið
notaðar og komið fyrir á miðstöðvarofnum, eru yfirleitt
of litilvirkar Rakagjafar tengdir við rafmagn eru miklu
kröftugri. Beztir þeirra eru líklega hinir nýju rafmagns-
rakagjafar með innbyggðri lofthreinsun, en að hreinsi-
sían hafi þýðingu, getur hver sem vill séð sjálfur. Hún
verður fljótlega gulleit af tóbaksreyk.
Fram að þesu hefur reynzt erfitt að fá rakagjafa sem
fullnaégðu stórum húsakynnum, en nú er það vandamál
leyst. Nýr stórvirkari rafmagnsrakgjafi með lofthreinsun
fæst nú, án þess að rafmagnsnotkun aukist að mun.
Við erum smámsaman að læra hvaða þýðingu rakastig
loftsins hefur fyrir vellíðan okkar, og svo mun verða
hvað Hður, að hæfilegt rakastig verður álitið jafn nauð-
synlegt og hæfilegur stofuhiti, þegar fleiri kynnast því
hversu mikilvægt það er.“
J- ÞORiÁKSSON & MORÐIVIAIMINI HF.
Bankastræti 11 — Skúlagotu 30
• Svarti Galdur
Framh. af bls. 13.
— Hvort ég man. En ég
held að ég hafi ekki heyrt frá
honum allt frá því að ég út-
skrifaðist, þangað til réttar-
höldin fóru fram vegna hans.
— Réttarhöld? Hvað kom
fyrir hann? spurði önnur kon-
an.
— Það sem kom fyrir var
það, að hann datt ofan úr tré
og hálsbrotnaði. En hinsvegar
var það ráðgáta, hvað hafði
komið honum þangað upp.
Það var mjög leyndardómsfullt,
myndi ég segja. Þarna var
maður, hreint ekki íþrótta-
mannslega vaxinn, myndi ég
segja og sem aldrei hafði gert
sig beran að neins konar sér-
viskulegum uppátækjum — á
heimleið eftir sveitavegi seint
um kvöld. Engir flækingar í
námunda. Hann var vel þekkt-
ur og vel liðinn og allt í einu
byrjar hann að hlaupa eins og
vitfirringur, týnir af sér hatt-
inum og stafnum og klöngr-
ast að lokum upp í tré. Hreint
ekki svo árennilegt tré, sem
óx í limgerði. Visnuð grein
lætur undan og hann húrrar
niður með henni og hálsbrotn-
ar og þarna finnst hann svo
morguninn eftir og andlitið af-
myndað af ótta. Það var auð-
vitað nokkurn veginn augljóst
að hann hafði verið eltur og
fólkið gat upp á grimmum
hundum og kvikindum, sem
höfðu sloppið úr haldi, en það
fékkst aldrei neinn botn í það.
Þetta gerðist árið 1889 og ég
held að Henry bróðir hans,
sem ég man vel eftir frá Cam-
bridge en þú sennilega ekki,
hafi verið að reyna að finna
skýringuna alla tið síðan. Hann
fullyrðir auðvitað að það sé
maðkur í mysunni, En ég er
ekki viss. Það er erfitt að gera
sér það í hugarlund.
Eftir stundarkorn barst tal-
ið aftur að „Sögu svartagald-
ursins“.
— Leiztu nokkurn tíma í
hana? spurði gestgjafinn.
— Jú, reyndar. Ég gekk svo
langt að lesa hana, svaraði rit-
arinn.
— Var hún eins slæm og
þeir vildu vera láta?
— Hvað formi og stíl við-
víkur var hún algerlega von-
laus og átti skilið alla þá niður-
sallandi dóma sem hún fékk.
En þar að auki var þetta ill
bók, Maðurinn trúði greinilega
hverju orði, sem hann skrif-
aði og ef mér. skjöplast ekki
því hrapalegar, hefur hanp
prófað meiri hlutann af galdrai
brögðunum.
— Jæja, en ég man bara
eftir dómi Harringtons um
hana og það verð ég að segja,
að hefði ég verið höfundurinn
hefði hann slökkt hjá mér alla
löngun til frekari bókmennta-
starfa um tíma og eilífð. Ég
hefði aldrei getað litið framan
í nokkurn mann upp frá því.
— Sú hefur ekki orðið raun-
in á í þessu tilfelli, en nú verð-
um við að fara. Klukkan er
orðin fjögur.
Á heimleiðinni sagði kona
ritarans:
— Ég vona að þessi hræði-
legi maður komist aldrei að
því að hr. Dunning hafi ráðið
því að erindi hans var hafnað.
— Ég held að það sé engin
hætta á því, sagði ritarinn.
— Dunning mun ekki minn-
ast á það sjálfur og enginn
okkar hinna, vegna þess að
þetta er trúnaðarmál. Karswell
getur ekki kannast við hann,
því að hann hefur ekki gefið
neitt út um sama efni ennþá.
Eina leiðin fyrir hr. Karswell
til að komast að því er að
spyrja starfsfólkið í British
Museum, hver það sé sem leggi
í vana sinn að rannsaka hand-
rit um gullgerðarlist og það er
ekki svo gott fyrir mig að
segja þeim að þegja, eða hvað?
Það myndi setja talfærin í þeim
í gang á stundinni. Við skul-
um vona að honum detti það
ekki í hug.
En Karswell var klókari en
margur hugði.
Þetta var eins konar inn-
gangur. Kvöld nokkurt seinna
í sömu vikunni var hr. Edward
Dunning á heimleið frá British
Museum, þar sem hann hafði
verið önnum kafinn við ranh-
sóknir. Hann bjó einn í þægi-
legu húsi í úthverfi borgarinh-
ar, en tvær ágætar konur önh-
uðust hann. Engu er við að
bæta þá lýsingu á honum, sem
þegar hefur verið gefin, en við
skulum fylgjast með honum,
þar sem hann er á heimleið
eins og venjulega.
Hann fór úr lestinni eina eða
tvær mílur frá heimili sínu og
hélt áfram í rafmagnsspor-
vagni. Endastöðin var um þrjú
hundruð metra frá útidyrun-
um heima hjá honum. Hann
hafði nóg að lesa, þegar hann
fór inn í vagninn, en í raun-
inni var birtan ekki meiri en
svo að hann gat rétt lesið aug-
lýsingarnar á vagnrúðunni
gegnt honum. Eins og eðlilegt
verður að teljast, voru auglýs-
FÁLKINN