Fálkinn - 20.06.1966, Qupperneq 47

FRJÁLST
ER I
FJALLASAL
eftir ólöfij jónsdóttur
■II. HLUTI
Þeir fóru alveg inn undir jökul-
brúnina. Það var undarlegt, hvað
jökullinn var óhremn, eins og
hann sýnist hvítur úr fjarlægð.
Sandurinn fýkur inn á hann, þeg-
ar sunnanvindurinn blæs og frýs
fastur. Öteljandi skorur gengu
gegnum ísinn þvers og kruss. Hann
var ekki árennilegur yfirferðar.
Degi var tekið að halla og menn
farnir að þreytast eftir langa setu
í hnökkunum. Þeir höfðu samt
numið staðar nokkrum sinnum á
leiðinni og drukkið kaffi og nú
gerðu þeir slíkt hið sama þarna
Úndir jökulbrúnmm. Nú var um
Úð gera að borða vel, því að lík-
4ga yrði fátt um hressingar á
heimleiðinni.
I Hvítar gufur stigu upp um
sprungur á jöklinum.
Hann benti inn á jökulinn og
sfigði við afa sinn: Sérðu klettinn
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
þarna inni á jöklinum. Hann líkist
mest húsi héðan að sjá. Ja, þetta
er hún Goðaborg, drengurmn
minn. Um hana er líka saga.
Það var sagt, að smali einn var
á ferð og hafði leitað kinda, en
eigi fundið. Var hann orðinn
þreyttur og fótsár að ganga í þok-
unni, villtur vegar. Varð þá á vegi
hans hús, og stóð hurð í hálfa
gátt. Eigi kenndi hann húsið og
þótti undarlegt, að það var þar.
Var þó skjólinu feginn og gekk
inn fyrir, en svo forsjáll var hann,
að hann setti trog, sem þar lá,
milli stafs og hurðar til þess að
eigi lokaðist hann inni.
Ekkert var ljósið. svo að hann
sá ekki handa skil. en fann að
mjúkt var i,nrJ,v og fannst
að vera mir'J' • 'a trjálauf,
er hann gengi á. N' ' 1 hann þar
að einum bing og lapð’st til svefns
og sofnaði þegar.
Framh. f næsta blaði.
„Góður fiskur á leiðinni," sagði Marío
og togaði af öllum kröftum í kaðalinn.
„Ætli það sé ekki vinur þinn?“ Dódó
vissi ekkert hvað hann átti að segja,
svo að hann þagði og setti upp fýlusvip.
>,0 sole mio!“ söng Marío fullum hálsi
begar hann kom auga á tvo fætur í
hinum enda kaðalsins. En hann stein-
þagnaði þegar hann sá, að hann hafði
dregið húsbónda sinn upp í misgripum.
„Stupido Marío!“ grenjaði Tonío fok-
reiður. „Þú veiddir bandvitlausan fisk!
Stupido!“ Hann réðst á félaga sinn með
krepptan hnefann á lofti. Aumingja
Marío varð svo skelkaður að hann hörf-
aði aftur á bak og gleymdi alveg. að
hann var staddur uppi á húsþaki Á.
næsta augnahliki hrapaði hann ænandi
niður af skorsteininum og dró Dódó og
Tonío með sér í fallinu . .
FÁLKINN 47