Draupnir - 01.05.1902, Síða 27

DRAUPNIR.
27
grönn klædd í hvítan búning, sem var skreyttur
með breiðum fjólubláum borða, hrafnsvarta hár-
ið, sem stirndi á, var í stórum hnút uppi á
höfðinu og á enninu, yfir blæjunni glitraði í
gullspöng með stórum bláum steini í miðjunni,
og silfurofnu iljaskósböndin lögðu sig svo fag-
urlega um öklana og smáu fæturna á henni
að jafnvel þeir, sem oftast eru blindir fyrir hinni
dularfullu fegurð urðu sér ósjálfrátt svo hrifn-
ir, að þeir fóru að hvíslast á um ])að, hvað
hún þó væri töfrandi fögur, og í hvert skifti,
sem vindurinn feykti klæðum hennar til
þannig að limaburðurinn sást, lá eitthvað
svo einkennilega fagurt, og kvennlegt í göngu-
laginu, sem ekki er hægt að lýsa með neinum
orðum, og þegar hún gekk frarn hjá mér fann
ég einhvern hressandi gust eins og ilm af dýr-
indis smyrslum. Aldrei hefir nokkur kona töfr-
að mig eins og hún, mig var að dreyma hana
i alla nótt, skínandi hvita hálsinn á henni og
hrafnsvörtu lokkana, — guðdómlega veldi, hvað
hún þó er fögur! En þú skilur mig ekki Myr-
max; það væri því eins heppilegt fyrir mig að
tala um þetta við steinana og trén á veginum.
Allir ungu mennirnir sem mættu henni sneru
sér við — engum þeirra nægði að sjá hana um
leið og hún fór fram hjá. I þessari borg þar,
sem yngismeyjarnar eyða lífinu í þröngum
kvennabúrum mætir maður ekki þrisvar sinn-