Draupnir - 01.05.1902, Blaðsíða 29

DRAUPNIR.
2!)
sýndist hún hafa enga óbeit á mér. Móðir
hennar aftnr á móti varð stór reið, hratt mér
frá og sagði:
„Hver ert ]>ú nngi maður, sein talar svona
gapalega við heiðvirða mey? Klytia — kon-
an ]iín! Það fyrirb]óði allir guðir! ]ivi ]iú skalt
]ió fá að vita, að faðir hennar hefir heitið hana
öðrum manni . . .“
„1 nafni Seifs!“ greip ég fram í. „Þessi
annar skal rýma, og ]ió hann svo væri sjálfur
Persakonungurinn!“ Myrmax horfði framan í
herra sinn og hrosti að hugdirfð hans.
„Morguninn eftir“ hélt Hipyllos áfram, var
búið að rita á múrveggina, tréstofnana, klett-
ana, og fram með veginum með ólíku letri
þetta: „Klytia er fögur. Ekkert finnst fegurra
en Klytia“. Eg hafði ekkert skrifað af öllu
þessu. En um ]iað leyti. sem menn vanalega
ganga á sölutorgið reið ég eftir þrönga traðar-
strætinu. Það er óvanalegt að heyra þar hófa-
glamur. En eins og ég hafði gert ráð fyrir sá
eg hina fögru Klytiu breiða hlæju fyrir glugg-
an. Kvennabúrið hennar stóð á þeim stað,
sem ég hafði búist við, að sönnu dró hún sig
skyndilega í hlé, þó sá ég á tillili hennar að
hún hafði þekkt mig aftur. Næsta dag reið ég
sama veg og þá hvarf hún mér ekki svo skjótt
frá glugganum, samt talaði ég ekkert við hana
því ég vissi ekki hvort hún var þar einsömul.