Ljósberinn - 01.03.1941, Qupperneq 20
40
LJÓSBERINN
THEÓDÓR ÁRNASON:
ÞEGAR EG VAR
I.
Hœnsnagæzla.
Eitt var það mitt skyldustarf, þegar
ég var drengur, að hirða um fáein hænsni,
sem móðir mín átti. Ég var all-fús, að
sinna þessu, því að mér fannst, að mér
vera sýnt mikið traust með því.
Það var auðvitað brýnt fyrir mér, að
mjög væri áríðandi, að þetta væri sam-
vizkusamlega af hendi leyst, hænsnunum
gefið reglulega, hænsnahúsinu haldið þrifa-
legu og hafðar gætur á því, að ekki væri
súgur á hænsnunum og’ að ekki rigndi inn
á þaiul En þetta gaf mér oft kærkomið til-
efni til að nota nagla og hamar, — ég hafði
ákaflega gaman af »að smíða«, eins og títt
er um drengi, og allt af var ég eitthvað
að »klambra« við þennan hænsnakofa.
Þetta gekk nú allt prýðilega, þó að fyrir
kæmu mistök. En þau voru helzt í því
fólgin, að egg vildu stundum ónýtast hjá
mér með dálítið leiðum hætti. Ég leit venju-
lega inn í kofann, þegar ég átti leið fram
hjá honum, og tók þá eggin ef nokkur voru.
Það gat þá viljað til, að ég rækist á ein-
hvern leikbróður minn, á leiðinni heim að
húsinu, gæfi mér ekki tíma að skila af mér
eggjunum ef þau voru fá, t. d. 2 eða 3.
Stakk ég þeim þá í buxnavasa minn, ef
ég þóttist þurfa að nota hendurnar til ann-
ars, Kom það þá fyrir, að ég gleymdi þeim
alveg og rankaði ekki við mér fyrr en ég
var farinn að vökna innan klæða, — eggin
þá orðin að heldur óþriflegri klessu í vas-
anum. Þetta kom nú ekki oft fyrir, sem
betur fór.
En mér dettur í hug grát-broslegt atvik
um brotin egg, í þessu sambandi. Það gerð-
ist þó áður en ég var orðinn það stálpaður.
að ég væri búinn að taka við »fo.rráðum«
hænsnabúsins. Ég mun hafa verið á sjö-
unda árinu.
Húsið, sem við áttum heima í, var spöl-
korn frá aðal-húsaþyrpingunni eða kaup-
staðnum, en þangað sútti ég mikiö, því að
þar átti ég svo marga leikbræður. Til þess
þuirfti þó allt af sérstakt leyfi, sem ekki
fékkst nema stöku sinnum. Eftir að ég
datt í sjóinn, vildi móðir mín helzt vita
hvar ég væri. En eitt sumarið brá svo við,
að ég gaf ekkert um, að fara »yfir á öldu«,
— en þorpið var kallað Alda (= Malar-
alda). Svo stóð á því, að einn drengurinn
þar átti veturgamlan hrút, sem hann hafði
fóðrað heima veturinn áður ,og hafði hrússi
svo ekkert gefið um að fara á fjöll um vor-
ið, því að hann var orðinn svo góðu vanur.
Hann gekk á milli húsanna og snýkti vio
allar eldhúsdyr og lék s.ér við strákana cg
var hinn kátastí. En nú var það svo um
mig, að ég var eiginlega hræddur við allar
skepnur. Ástæðan var sú, að tveir óþokka-
fetrákar höfðu gert sér leik að því að siga
á mig gríðarstórum hundi, sem annar
þeirra átti, og ég hafði þá c.rðið svo ákaf-
lega hræddur, að ég' bjó að því lengi. Og
nú var ég auðvitað hræddur við þetta hrút-
grey. Og það var eins og hann fyndi það
á sér, því að hann lét allt af óíriðlega þeg-
ar hann kom auga á mig. Hann kom
þá venjulega hlaupandi, setti undir sig
hausinn og lést ætla að stanga mig. Oftast
var þetta nú víst aðeins leikur hjá honum,
en það kom þó fyrir að hann réðist á mig,
rendi sér á magann á mér og skellti mér
og' hljóp svoi í burtu. En þetta var helzt
þegar einhverjir »stóru strákarnir« voru
nálægt. Þeir höfðu einhvernveginn íag á
því að æs.a hann til dáoa, og skellihlógu svo
auðvitað að mér, — en ég sitjandi »flötum
beinum« á götunni og venjulega. háskæl-
þndi.
Þetta var nú ástæðan til þess að ég gaf
ekki um að fara yfir á Öldu jietta sumar,