Ljósberinn - 01.03.1941, Blaðsíða 25

LJÓSBERINN
45
inlega að fá að tala við bróður ungfrú-
arinnar«.
Hjartaó í Stíg hoppaði upp af ánægju!
Jæja, Hinrik var þá svona, þegar hann
átti tal við »dömur«, . .. það var alveg
kostulegt að sjá hann leika kurteisan
kampasel.
»Já, Stígur er ekki heima«, sagði Elsa
loksins og byrgði niðri í sér hláturinn,
jiíhann fór með pabba«.
Hinrik hringsneri húfu sinni milli hand-
anna.
»Já, stúlkan sagði þaðj, en mig langaði
til að biðja yður fyrir skilaboð til hans,
undir eins og hann kemur heim«.
»Með mestu ánægju«, svaraði Stígur, er
einnig- tók þann kostinn að vera kurteis.
»Þakka, ungfrú góð, það er fallega gert
’af yðu,r«.
Stígur gat varla varist hlári, en einbeitti
samt öllum sínum kröftum og brosti alúð-
’lega ...
»Þér vitið víst, að Stígur var hjá mér
í gær, og við lékum saman gegn Friðrik-
sens-bræðr unum? «
»Já, í tennis. Gátuð þið gómað þá?«
»Hefir hann ekki sagt yður það?« spurði
Hinrik ákafur. Honum fannst allt í einu,
að hann væri kunnugur hérna, þar sem
me,nn höfðu áhuga fyrir tennis og töluðto
um að góma náungann.
»Já, ég skal segja yður, að við g'ómuðr
um þá!«
»En Friðriksiens-piltarnir eiga að vera
svo duglegir. Stígur hlýtur-því sannarlega
að| hafa orðið að herða sig«.
»Jái hann stóð sig ágætlega, jafn ung-
ur og hann er«, sagði Hinrik borginmann-
lega.
»Stígur er jafngamall mér, og ég er nú
enginn hvítvoðungur«, sagði Stígur hvefsn-
islega.
»Eg átti alls ekki við neitt þess háttar«,
sagði Hinrik skelkaður, »en einmitt af því
hann er svo — svo ungur, gerði hann það
alveg- ágætlega. En haldið þér annars, að
Stígur geti látið þá fá tækifæri til endur-
Á ný varð Margrét að vera herbergisþerna.
gjalds á sunnudaginn? Þeir hafa spurt mig
um það«.
»Þeir skulu svei mér fá endurgjald ...
ég á við«, Stígur áttaði sig, — »að bróoír
mínn er víst fús til að reyna við þá aftur,
en það er nú ekki alveg víst, að þeir fái
hefnd. Ég hugsa, að ég geti lofað því fyrir
hönd bróður míns, pabbi og hann koma
heim á morgun«.
»Kærar þakkir, ungfrú Elsa, kærar
þakkir«. Hinrik hneigði sig og fór út. Er
hann hafði lokað hurðinni á eftir sér,
skellti Stígur upp úr og velti sér á legu-
bekknum, og hló svo ákaft, að Margrét
kom þjótandi inn til hans.
»Hefirðu heyrt annað eins?« —
Stígur fékk hláturköst á ný, er hann
hafði sagt henni frá samtalinu ... »Hann
hneigði sig fyrir mér, sem ég er lifandi
maður og velti mér hérna, — hann hneigði
siig og sagði »ungfrú Elsa«, — og þegar
ég hugsa til þess, hve oft hann hefir lumbr-
að á mér af öllu hjarta! — Heyrðu Gréta,
getum við ekki fundið upp á einhverju
fleiru?«
»Við getum farið inn til bæjarins með
morgunlestinni«,, sagði Margrét, en Stígur
þorði ekki að hætta á það. Uss — að ganga