Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 15
LJÓSBERINN
227
inn, útrýmdi hann þessum hugsunum. „Hann
er aðeins barn“, hugsaði hann, „sem ekki veit
hvers vegna hann gjörir þetta eða hitt. Hann
leikur sér aðeins að því, sem lionum fellur
bezt. Ætli býflugurnar og liljurnar sýni hon-
um þakklátssemi. lEg þarf ekki að gera mér
rieina fyrirhöfn vegna þessa drenglinokka.
Hann hefur sjálfsagt ekki einu sinni hug-
mynd um, að hann liafi hjálpað mér.
Stundarkorni síðar var hann ennþá gram-
ari við barnið, þegar hann sá foringja róm-
versku liermannanna, sem dvaldi í Betlehem,
koma út úr hliðinu. „Það var ekki smáræði“,
hugsaði hann, „sem ég átti á hættu við uppá-
tæki liila drengsins! Ef Voltigíus hefði kom-
ið einni mínútu fyrr, liefði liann séð mig
með harn í fanginu“.
Foringinn gekk nú rakleiðis til varðmanns-
ins, og spurði hann, hvort þeir gætu talað
þar saman, án þess að nokkur heyrði til
þeirra. Það væri leyndarmál, sem hann þyrfti
að segja honum. „Ef við förum aðeins tíu
skref frá hliðinu“, svaraði hermaðurinn, „get-
ur enginn heyrt til okkar“.
„Þú veizt“, sagði foringinn, „að Heródes
konungur hefur hvað eftir annað reynt að ná
í barn, sem elzt upp hér í Betlehem. Vitr-
ingar hans og prestar liafa sagt honum, að
þetta barn muni setjast í liásæti hans, og
einnig Jiafa þeir spáð, að nýi konungurinn
muni stofna þúsund-ára-ríki friðar og heilag-
leika. Þú getur skilið, að Heródes muni vilja
hindra það“.
„Það skil ég vel“, sagði hermaðurinn með
ákafa, „en það hlýtur líka að vera fjarskalega
auðvelt".
„Það mundi áreiðanlega vera liægðarleik-
ur“, sagði foringinn, „ef konungurinn aðeins
vis8Í, hvert af öllum börnum í Betlehem það
væri“.
Hermaðurinn hnyklaði brýrnar. „Það var
slæmt, að spámenn hans skyldu ekki geta
frætt hann um það“.
„En nú liefur Heródes fundið upp bragð,
sem hann heldur að muni duga til að gera
þennan unga friðarhöfðingja ósaknæman“,
hélt foringinn áfram. „Hann lieitir hverjum
þeim stórgjöfum, sem vill hjálpa honum“.
„Hvað, sem Voltigíus skipar, skal verða
framkvæmt, einnig án launa og gjafa“, sagði
liermaðurinn.
„Lg þakka þér fyrir“, sagði höfðinginn.
„Nú skaltu heyra ráðagerð konungsins! Hann
ætlar að lialda hátíðlegan fæðingardag yngsta
sonar síns með veizlu, og þangað á að bjóða
öllum sveinbörnum í Betlehem, sem eru
tveggja til þriggja ára að aldri, ásamt mæðr-
um þeirra. Og í þessari veizlu — -— —“
Hann þagnaði og hló, þegar hann sá þykkju-
svipinn, sem brá fyrir á andliti liermanns-
ins.
„Vinur minn“, hélt hann áfram, „þú þarft
ekki að vera hræddur um, að Heródes hafi í
liyggju að nota okkur sem barnfóstrur. —-
Beygðu nú eyra þitt niður að munninum á
- mér, og þá skal ég láta þig heyra fvrirætl-
anir hans“.
Foringinn var lengi að hvísla að her-
manninum, og þegar hann var búinn að skýra
honum frá öllu, sagði hann: „Ég þarf ekki
að taka það fram við þig, að það verður að
gæta ítrustu þagmælsku, ef allt fyrirtækið
á ekki að mislieppnast“.
„Þú veizt, að þú mátt treysta mér, Volti-
gíus“, svaraði hermaðurinn.
Þegar foringinn var farinn og hermaðurinn
var orðinn einn á varðstöð sinni, skyggndist
hann um eftir barninu. Það var að leika sér
milli blómanna, og lionum fannst það svífa
létt og yndislega á milli þeirra, eins og fiðr-
ildi.
Allt í einu fór hermaðurinn að hlæja. „Það
er satt“, sagði hann, „ég mun ekki lengi þurfa
að lá.ta mér gremjast við þetta barn. Því
verður áreiðanlega einnig boðið í veizlu
Heródesar í kvöld“.
Kesjumaðurinn var á verði allan daginn til
kvölds, og það var kominn tími til að loka
hliðum borgarinnar fyrir nóttina. Þegar því
var lokið, gekk hann um mjóar og dimmar
götur upp að skrautlegri höll, sem Heródes
átti í Betlehem. í miðri þessari voldugu höll