Ljósberinn - 01.10.1948, Qupperneq 27

LJÓSBERINN
155
Lseknir, sem };erist kristniboði, leggnr «t
á djúpið til að lijálpa sjúknm til þess að þeir
komist til Jieilsu aftur og draga úr þján-
ingum þeirra. Með þessu móti mýkir liann
Ixjörtu heiðingjanna, ávinnur sér ást þeirra
og traust og býr svo björtu þeirra undir að
veita fagnaðarerindinu viðtöku.
Heiðingjar eru tortiryggnir við útlenda menn
og trúa ])á heldur ekki boðskap þeirra. En
bvernig ættu þeir að geta efast um góðan
lilgang þ<“irra, þegar þeir eyða þjáningum
þeirra?
Kristniboði einn í Kongóhéruðunum segir
frá því, að bann liafi einu sinni farið til
sveitaþorps, þar sem orð lék á, að óvenjulega
villtir meixn ættu bólstað. Hann gekk yfir
girðinguna kringum þorpið með bæn til Guðs,
en gat ekki annað en hugsað um það, bvernig
viðtökur bann mundi fá. En lionuni þótti
það mjög undarlégt, að bann sá engum þeirra
bregða fyrir. Það var eins og þorpið væri
aldauða. Hann velti því þá fyrir sér, hvort
þetta a-tti að merkja það, að þeir væru brædd-
ir við sig og hefðu svo allir farið í felur, eða
þeir ætluðu að ráðast að sér óvörum, þegar
bann kæmi lengra inn í þorpið. H'onum þótti
liið síðara líklegra, því að jni sá liann ógn
villinnmnlegt andlit gægjast fram bak við
einn kofann.
En óðara en honum gafst færi á að kasta
á ]>á kveðju, þá varð andlitið, sem bonum
stóð svo mikill ótti af, að einu brosi. Þessi
inaður bauð kristniboðann velkominn og á
liæla lionum komu einir tuttugu aðrir, og lirós-
aði bann kristniboðarium hástöfum.
Krislniboðinn varð alveg liissa á þessu.
En bann fékk brált að vita, hvernig í |)essu lá.
„Manstxx ekki eftir mér?“ sagði villimað-
ui'inn, „ég Iiafði lannpínu og þii dróst vir mér
tönnina og losaðir mig við kvalirnar. Vertu
velkominn!“
Svona getur læknir greitt Drottni veg, því
að bann fer að dæmi Krists í því að boða
fagnaðarerindið og lækna jöfnum liöndum.
Guð átti ekki nema einn son, sagði Living-
stone, og liann seiuli hann í Iieiminn til þess
að kenna og lækna.
XLVII.
Ofsóknin mikla í Kína.
Það liefxir verið sagl, að blóð píslarvott-
anna sé útsæði kirkjunnar.
Hvernig er það að skilja? Það er svo að
skilja, að það lxefur aftur og aftur kornið
í ljós, að ofsóknir bafa ekki eytt söfnuði
Krists, beldur orðið til að efla liann.
Svo var því varið um ofsóknina miklu í
Kína fvrir rúmum 70 árum síðan.
í þessu afarvíðlenda ríki voru uppi nokkr-
ir vondir menn, sem töldu Kínverjum trú
uin, að það væru kristniboðarnir, sem befðu
leitt þurrka og hungurdauða yfir landið og
þjóðina. Safnaðist fólkið ])á saman í stórlióp-
unx til þess að gera kristniboðana landræká
eða myrða þá, sem snúizt liöfðu til kristni.
Þeir nefndu sig linefaleikamenn (Boxer) og
töldu sér trú xim, að hvorki sverð né eldur
gæti unixið á þeim. í þessari voðalegu ofsókn
dóxx bundruð kristniboða og þixsundir kín-
verskra manna, er kristni höfðu tekið, píslar-
vættisdauða.
En þessi hörmulegi viðburður, befur borið
blessuixarríka ávexti í Kína. Fyrst og fremst
sáu Kínverjarnir, hvað trix binna kristnu gat
gert ])á liugdjarfa, jafnvel konur og börn,
þó að þeir borfðust í augu við píslir og dauða;
leiddi það til þess, að margir Kínverjar fóru
að grennslast eftir því af kappi, bvernig sú
trú væri, senx menn gengu svona fúslega í
dauðann fyrir.
Þegar nú við þetta bættist, að kristixiboðs-
félagið vibli engar bætur þiggja fyrir þá
kristniboða, sem þeir liöfðu myrt, heldur
var fúst á að senda nýja kristixiboða í slað
þeirra, þá sáu Kíixverjar lifandi mynd af
ki-istilegri fyrirgefixingu.
Og loks eyddi bugprýði liinna kristnu Kín-
verja þeirri ásökun nxeð píslarvæltisdauða
sínum, að þeir befðu verið keyptir til að laka
kristni.
Svoixa atvikaðist það, að blóð píslarvotl-
anna varð líka xxtsæði kirkjunnar í Kína.