Ljósberinn - 01.12.1957, Side 29
gat hugsast að hægt væri að síga niður á einn
stallinn og af honum niður á þann næsta, stall
af stalli. Það er hægt að hugsa sér margt, sem
er þó vonlaust.
Drengirnir litu nokkrum sinnum niður í
skarðið, sem ræningjarnir höfðu farið upp
með þá. Þar stóð alltaf varðmaður, og hann
var til með að miða byssunni á þá, ef þeir
gerðust nærgöngulir. Þessi eina leið upp á
tindinn og niður af honum var þeim lokuð.
Dag einn hafði Steini tekizt að laumast
óséður af öllum miklu nær skarðinu en áður.
Hann gerði þá stórkostlega uppgötvun. Um
tíu metra fyrir neðan sig sá hann mjóan
klettastall eða syllu, sem lá skáhalt niður í
skarðið fyrir neðan varðmanninn. Honum
virtist auðvelt að komast niður á stallinn, en
hann var ákaflega mjór og hengiflug fyrir
neðan. Og hann hélt, að hægt mundi vera að
feta sig eftir stallinum, en miklu erfiðara fyrir
það, að það varð að gerast í myrkri, ætti varð-
maðurinn ekki að sjá til þeirra.
Hann sagði Abebe frá þessari uppgötvun.
Eftir að þeir höfðu athugað þetta betur, leizt.
Abebe svo á, að þarna væri reynan'di að kom-
ast undan. En hann áleit það þó ekki hægt
nema í tunglsbirtu.
—- En tunglsbirtan lætur nú bíða eftir sér í
hálfan mánuð. Þá verður tungl í fyllingu og
sæmilega ratljóst. En þá er líka hugsanlegt
að sjáist til ferð okkar. Við verðum að vona
það bezta.
Abebe hafði verið á hnotskóg eftir reipi og
gat gengið að því vísu. Reyndar var það ekki
tíu metra langt, en hann hafði fundið spotta,
sem hægt var að binda saman.
Þeir hugsuðu og töluðu varla um annað en
væntanlega flóttatilraun. Hvernig áttu þeir að
fara að því að síga niður á klettastallinn?
Varla var hægt að festa bandinu uppi á brún-
inni af því þar var lausagrjót, enginn fast-
ur steinn. Á einum stað var mjó, en djúp
sprunga í brúnina. Hugsanlegt var að leggja
staur yfir enda sprungunnar og festa bandi í
hann. Spjót gæti komið að góðu gagni, þau
voru sterk og nógu löng til að ná yfir sprungu-
mynnið. Ræningjarnir höfðu nóg af spjótum,
það hlaut að vera hægt að krækja sér í eitt.
Drengirnir tóku sig saman um að bíða þess
hinir rólegustu, að tækifæri gæfist til að
flýja. Áhættan var mikil. Þeir urðu að gæta
Cjiac) (eí&ír
miCý
Ó, Kristur Jesús kæri
þinn kærleikur mér skín,
og þakkir þér ég færi
einn þú ert hjálpin mín,
og leiðir lífs á vegi,
svo lofað get ég þig,
á öllum ævidegi
þú öruggt styður mig.
Þú leyfir mér að ljóða,
svo ljúft um kærleik þinn,
og gæzku þína góða,
sem, Guð, ég ætíð finn,
þú vermir vonir mínar
og veitir hvíld og skjól.
Ó, helgar hendur þínar
mér heilög gefa jól.
Margrét Jónsdóttir
frá Búrfelli.
allrar varkárni. Steinn var ekki heldur von-
laus um, að pabba hans tækist að íá hermenn
til að frelsa þá úr höndum ræningjanna.
Abebe stakk upp á því, að þeir reyndu að
ná sér í föt af ræningjunum og fara með
fyrstu birtu einhvern morguninn niður í
skarðið í von um, að varðmaðurinn héldi, að
þeir va.ru ræningjar og.léti þá fara leiðar
sinnar. Steinn yrði auðvitað að sverta á sér
andlit og hendur með kolum. Það var verra
að ráða bót á því, að hann var lítill vexti,
miklu minni en fullvaxinn ræningi. Þeim
hugkvæmdist, að þeir gætu fengið að láni
kvenfatnað handa honum. Hann átti að búa
sig eins og kona, ríða múlasna og helzt halda
á litlu barni, — en það gátu orðið erfiðleikar
á að ná í það og jafnvel líka erfiðleikum
bundið að losna við það aftur. Abebe átti að
lima á sig svart yfirvararskegg, hafa bvssu um
öxl, en spjót í hendi, og teyma undir — kon-
unni sinni. Varðmaðurinn mundi auðvitað
LJ □ S BERINN
165