Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 31

verða lokið. Hann þurfti að hraða sér heim
í kofann til Steins. En hvað átti hann að
segja honum? Það var lítil von um að þeim
tækist að flýja. Sjálfur þurfti Abebe ekki
að óttast um líf sitt, þó að ræningjarnir kæmu
undir morguninn og tæki þá. En hann gat
ekki hugsað til þess að Steini yrði gert
minnsta mein. Þeir urðu að hætta á að flýja.
Sporléttur eins og köttur stökk Abebe til
kofans. Hann vissi að Steinn beið hans ó-
þreyjufullur.
— Hefurðu heyrt nokkuð?
— Já. Við verðum að flýja í nótt. Á morg-
un er það um seinan.
Síðan sagði Abebe frá því, sem hann hafði
orðið vísari.
— Þú getur þá orðið hér eftir, sagði Steinn.
Ég fer einn. Þú heldur fyrir mig í bandið
og hjálpar mér til að síga.
Steinn talaði um þetta ofboð rólegur, en
það mátti þó heyra að honum stóð alls ekki
á sama. Hann gat ekki án vinar síns Abebe
verið.
— Nei, sagði Abebe mjög ákveðið, við för-
um báðir. Ég er kristinn og get' ekki verið
hér. Ég fer með þér til Ersó.
Steinn varð þessu svari feginn. Abebe var
ágætur. Nú gátu þeir hjálpazt að.
— Við þurfum að hafa með okkur nesti,
sagði Abebe, kökur og maísstöngla. Egg er
ekki hægt að hafa með sér, þau mundu brotna.
Drengirnir festu farangrinum, sem ekki var
annað en smáböggull, við belti sér, til þess
að hafa hendurnar frjálsar. Þeir læddust út
að afskekktum kofa eða skýl'i, sem kýr leit-
uðu til þegar rigndi. Þar hafði Abebe falið
sigböndin. Hann hafði áður haft augastað á
staur, sem stóð upp við einn kofavegginn og
gekk nú að honum vísum þó að dimmt væri.
Þeir komust klakklaust fram á klettbrún-
ina og fundu skoruna. Fyrsta verk þeirra var
að festa staurnum og binda við hann sigband-
ið. Þeir áttu líf sitt undir því að vel væri
frá þessu gengið og að ekkert bilaði. Skýjað
var og naut því ekki tunglsbirtunnar sem
skyldi. Þeir voru öruggir um að geta fótað
sig á klettasyllunni þó að dimmt væri, auk
þess var síður hætt við að sæist til ferða
þeirra.
— Ég síg fyrst, hvíslaði Abebe. Geti ég
ekki fótað mig á syllunni, verður þú að draga
A ÖLDUM HAFSINS
Hafskip vorra tíma eru einna líkust fljót-
andi borgum. Þau þjóta um höfin með þúsund-
ir manna innan borðs. Þar eru öll fullkomn-
ustu þægindi, sem hægt er að fá. Þar eru stór.ir
salir, íþróttavellir, sundlaugar, sölubúðir og
jafnvel eigin dagblöð.
Eitt af stærstu hafskipum síðari ára var
franska skipið „Normandie". Það var 313
metra langt, 36 metra breitt og var 80.000
tonn. Það gat flutt yfir 2000 farþega og hafði
1300 manna áhöfn. Á stríðsárunum var Nor-
mandie notað til herflutninga, og kom þáuipp
eldur í því, og það eyðilagðist.
mig upp aftur. Ef ég kippi í bandið, er það
merki um það að allt sé í lagi. Þá kemur
þú niður til mín.
— Allt í lagi, sagði Steinn.
Abebe lét sigbandið renna út fyrir brún-
ina, en annan enda þess höfðu þeir bundið
um staurinn.
— Getur þú séð, hvort bandið nær niður
á sylluna? spurði Abebe.
— Nei, ég sé ekkert. En það verður að
ná, sagði Steinn.
— Ég fer þá, sagði Abebe.
í sömu svipan sáu drengirnir háan, skugga-
legan mann nálgast sig. Það var einn af
ræningjunum. Hann kom hávaðalaust, eins og
hefði hann sigið niður úr skýjunum á sömu
stundu og. þeir voru að því komnir að flýja.
Nú var öll von úti!
LJÓSBERINN
167