Ljósberinn - 19.12.1925, Síða 22

LJÓSBERINN
396
á heimleiðinni langaði hann að líta lieim til hans.
Honnm tókst að rata, pó að skuggsýnt, væri í hverf-
inu, og loks fa-nn hann bakhúsið, par sem fátæka
fjölskyldan bjó í pakherbergi. Pegar liann drap á
dvr, heyrði hann að Rúnki svaraði: »Kom inn, Jesús!«
Drengurinn taldi pað víst, að petta væri Jesús.
Hann rak pví í rogastanz, pegar hann sá, að pað
var kennarinn, sern inn kom og bauð »Guðs frið og
gleðileg jól í Jesú nafni!«
Við heimsókn kennarans varð faðir Rúnka pví nær
ódrukkinn. Var hann hinn vingjarnlegasti og bauð
unga gestinum að borða með peim.
Allir störðu á gestinn, er hann bað borðbænina.
Og meðan verið var að matast, var honum sagt frá
pví, hvernig góðir menn hefðu lagt öll pessi matföng
upp í hendur peirra. Áð lokinni máltíð stakk hann
upp á pví, að nú skyldu pau syngja og spurði, hvort
pau hefðu ekki jólatré, pó að auðvitað mætti vel
halda jól án pess.
Jú, reyndar var pað til! Og hissa varð húsbóndinn,
pegar jólatréð kom í ljós, kveikt á kertunum og
teknar upp sálmabækur. Nú ómaði söngurinn í fá-
tæklegu herbergjunum, börnin réðu sér ekki fyrir
gleði, og augu peirra Ijómuðu, engu síður en jólaljós-
in, en móðirin horfði á með kyrlátum fögnuði.
Húsbóndinn starði hugsandi í gaupnir sér. Pað var
eitthvað pað í fari kennarans, sem snerti hjarta-
strengi hans, svo hann setti hljóðan.
Kennarinn tók upp vasabiblíuna sína og las jóla-
guðspjallið (Lúk. 2: 1—15). Boðskapur engilsins: