Ljósberinn - 19.12.1925, Page 31

L J Ó S B E RIN N
405
hann ekki drukkinn, eins og hann var vanur að vera.
Hann settist við borðið og þagði. Konu hans fanst
hann vera kyrlátur. Hvernig gat staðið á [tvi ? En
hún ]iorði ekki að spyrja. Loks lagðist liann fyrir
þegjandi. Alt af fór nitinn vaxandi í Rut, eftir pví
sem á lengra leið á nóttina, en inamma hennar sat
uppi og vakti yfir lienni. Þegar Ijómaði af degi, lauk
Rut upp augunum og spurði: »Er pabbi farinn?« »Nei,
ástin mín, hann sefur enn«, svaraði mamma hennar.
Þá lagðist Rut litla örugg niður aftur. Mamma henn-
ar sofnaði nú i sæti sínu, pví að hún var orðin svo
preytt af að vaka. Pegar komið var fram á dag, vakn-
aði maður hennar. Hann átti að fara í vinnu; en áð-
ur en hann færi, læddist hann hljóðlega að rúmi dótt-
ur sinnar. Hann póttist vita, að eitthvað alvarlegt
væri að gerast, par sein kona hans sat og vakti.
Hann fór hljóðlega til ]>ess að vekja ekki konu sína.
Honum fanst eins og rödd dóttur sinnar óma í eyr-
um sér, hvar sem hann fór. Og um kvöldið koin hann
ekki heim. Læknir hafði verið sóttur um daginn og
sagt, að lítil von væri um Rut. og Iirist höfuðið. Það
var áköf lungnabólga, sem Rut liafði fengið og hún
var of veik fyrir til að afbera hana. Móðir hennar
gekk um gólfið fram og aftur grátandi. Hún bað Guð,
að taka ekki frá sér litlu, góðu stúlkuna sína: »ef
pað er vilji pinn?«, sagði hún í hljóði. Rut lá nú
parna svo föl, en polinmæðin skein út úr henni, prátt
fyrir allar pjáningarnai’. Hún átti svo bágt með að
tala. Hún opnaði augun og sá pá mömmu sína gráta.
Elsku mamma, gráttu ekki lengur, ég er svo glöð af