Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 14

356
LJOSBERINN
jólagleði, eins og þið. Þá vinnið Jnð verk
fyrir Jesú. Er það ekki dýrðlegt? Jú,
sannarlega!
Það er það sem mestu varðar, að allir
fái að »sjá hann í bernsku.«
Á. Jóli.
• •..» ..........................................................................................................................., •
o •
®/
• •
• ;
Ú Karl Gústaf Úlfur. N:
i n !
Eftir Ninu Moe Leganger.
\®
5;: :
/®
VAÐA glamm er það svo
undarlegt, sem heyrist þarna
úti í furuholtinu fyrir aust-
an Langavatn? Nú heyri ég
— Karl Gústaf hægði á sér,
þar sem hann rann á hvass-skerptum
skautunum og skaut stóru ölkeri fullu
af byttum og trébölum, á undan sér á
sleðanum. Þetta var harða veturinn
1860, sem þessi saga gerðist. Frostið var
svo mikið, að loftið bókstaflega nísti alla
í gegn. Pilturinn varð að draga sleðann
á víxl með höndunum til þess að geta
dregið sína köldu fingur inn í stóru
ullarvetlingana hans pabba síns, sem
hann hafði á höndunum, til að verma
þær. —
Það var í fyrsta sinn sem hann var
utan heimilis á eigin spýtur á svo á-
byrgðarmikilli ferð. Pabba hans hafði
viljað það slys til að höggva sig í fót-
inn og var búinn að liggja rúmfastur á
aðra viku og læknirinn sagði að enn
mundi líða langt um, áður en sárið greri.
Þess vegna var eigi annar kostur fyrir
hendi en að Karl Gústaf legði af stað.
Sveitaverzlunarmaðurinn var þegar bú-
inn að gera orð mörgum sinnum eftir
ílátunum, hann vildi ólmur fá þau.
Drengurinn var búinn svo vel út sem
mögulegt var. Með þeim var svo látin
>að aftur.
fylgja skrá yfir það, sem hann átti að
kaupa til hátíðarinnar út á smíðalaunin
fyrir ílátin, og auðvitað afborga svo mik-
ið af kaupstaðarskuldinni sem gerlegt
væri.
Ferðin gekk ekki í byrjuninni svo
happalega, sem á varð kosið. Þegar hann
hafði farið hálfa mílu vegar, þangað,
sem Kleifar voru kallaðar, þá tóku ísa-
lögin við, en þá hrukku böndin sundur,
eða reyritaugarnar á sleðanum, sem áttu
að halda áhöfninni fastri. Varð hann
þá að koma við hjá Brittu' gömlu, sem
bjó þar í grend, og fá hjá henni það,
sem til þurfti að koma öllu í lag aftur.
En Britta gamla var líka að búa sig
undir jólin og þurfti í mörgu að snú-
ast, svo að Gústaf varð að bíða stund-
arkorn og fá bolla af heitu kaffi; henni
þótti honum ekki veita af því í kuld-
anum.
Britta gamla settist líka að kaffi-
drykkju og blés á það sjóðheitt í óða-
kappi og bruddi með því brúnan sykur
og á meðan hafði hún stöðugt augun á
Gústa og drap titlinga í íð og 'gríð.
»Þessi vetur er voða harður,« tók hún
til máls. »Hafið þið, sem búið þarna uppi
í Króknum, orðið nokkuð vör við úlfa-
feril?«
Ö, nei! ekki hafði Gústi heyrt neitt
í þa att.
»Það er nú sagt svo margt,« sagði
hann, eins og fullorðinn væri. »Núna
fyrir skemstu kom Gunnar bróðir pabba
til að vitja hans, en ekki mintist hann
einu orði á það og réð pabba meira að
segja til að senda mig með ílátin hið
allra fyrsta til kaupstaoarins.«
»Það getur nú svo sem verið, að hann
hafi ekki verið smeikur um hann Karl
Gústaf,« sagði Britta og hló svo að skein
í tannlausan góminn.
Dagurinn var orðinn stuttur, komið
fast að jólum; en, þess var skamt að bíða
að tunglið kæmi upp og svo hafði hann